New Delhi, India - Polarsteps

Het is moeilijk om alles te onthouden, maar deze dingen willen we zeker niet vergeten: Het is fantastisch om bij treinstations gewoon bij de roltrappen te staan en te kijken. Als er geen gewone trappen staan zie je mensen totaal in verwarring, elkaar soort van uitlachend maar ook aanmoedigend, met mentale voorbereiding en een soort van aanloop, de roltrap nemen. Maar ja, wij kunnen geen koeien melken :) Niks loopt als gepland. Honden zijn lompe eikels. Toen Joris steeds zieker werd op het station in jodhpur (perfect timing want we gingen een 3e klas, 6-8 uur durende nachttrein naar Jaisalmer nemen) ging hij even op het perron liggen (doet iedereen, liefst bijvoorbeeld in de breedte precies onderaan de trappen) om niet te hoeven overgeven. Maar wij waren natuurlijk mega interessant en op het moment dat 1 iemand moedig genoeg was om ons aan te spreken stond binnen de kortste keren het hele perron om ons heen: selfies met ons als achtergrond maken, mij allemaal pinda’s, rare nootjes, kleffe natte snoepjes en besjes laten proeven, uit hun hand 💩. Joris z’n toestand werd er niet beter op toen hij opkeek en er 300 voeten 8 rijen dik steeds dichter om m heen schuifelden. Gelukkig kwam er een officier aan die iedereen weg-shhhste en als vee uit elkaar dreef. Je moet niet picky zijn dat je perse wilt krijgen wat je hebt besteld. Als je bevobbeld 2 bottles of water bestelt krijg je soms buttered toast. Veiligheid en effectiviteit zijn geen prioriteit. Als je heel erg verkouden bent omdat er een 90jarige vrouw in de 3e klas coupe steeds in je gezicht hoestte, moet je ayurvedische kikkererwtensoep 20min koken en dan 15min met de deken over je hoofd slapen en dan ben je de volgende dag beter. Echt. Beter geen haast hebben. In een restaurantje komen ze naar je tafel om de bestelling op te nemen. Ze vragen je wat je wilt eten; op het moment dat je alles opgenoemd hebt, krijg je een woggle en gaan ze even pen en papier halen, dan mag je nog een keer alles opnoemen en schrijven ze alles helemaal uit. Doen ze dit niet, dan krijg je dus wat zij dachten dat je zou gaan bestellen. Of wat ze eerst verkeerd verstonden en je toen verbeterden, of whatever. Gelukkig is het toch altijd lekker :) Mensen delen hier, heel vaak. Bijvoorbeeld als we de arme boertjes die het land van jamwai onderhouden tegenkomen tijdens een wandeling worden we gelijk uitgenodigd voor thee en als dat niet kon (druk druk we moesten de koe melken) dan op zn minst kregen we ieder zo’n grote hand pinda’s dat je ze niet eens vast kon houden. Of mensen naast je in het vliegtuig bieden hun boterham aan. Of al dat fruit bij de Lepcha’s. Of de bos met pauwenveren. Of onze taxichauffeur van 8th mile die mensen zag lopen in de kou en dat zielig vond en vroeg of hij ze mee mocht nemen. Wij gaan nu voortaan ook delen :) De ruimte (op de weg, bevobbld aan jouw kant van de weg, bij de incheck balie, in een rij, trein, taxi) wordt ook gedeeld. Waar ruimte is, wordt plek gepakt. Ook al is dat dus de plek vóór jou in die rij. Je mag gewoon in een vliegtuig of elke andere plek waar meer mensen zijn je eigen muziek spelen. Op speaker bedoel ik natuurlijk. Logischerwijs zijn de kei-goden de security guards van de godin als die over een lijn loopt. (Waaaatt???) Het “Save drive safe life” motto is soms even niet van toepassing. Bijvoorbeeld als je met 1 jeep 16 jongens over een bergweg van A naar B moet krijgen. In je openlucht badkamer ben je nooit alleen. Tijdens het douchen lacht de kraai je toe en in het lichtknopje zit een krekel. En als laatste, willen we onze korte maar heftig emotionele, gezinssituatie met Prutje nooit vergeten. ❤️ India was weer chaotisch, roekeloos, verrassend, inconsequent in alles, maar vooral fantastisch! 🙏