Medellín, Colombia - Polarsteps

Ruim een week ben ik nu in Medellín. Laureles, de wijk waarin ik woon, bevalt me goed, al heb ik maar een klein deel van de omgeving verkend. Ook mijn appartement bevalt prima en ik heb inmiddels een aantal keer bij de CrossFit box getraind. Het trainen valt me zwaar en ook het wéér opnieuw beginnen bij een nieuwe box waar ik de taal maar matig spreek is lastig. Voor de zoveelste keer ben ik 'nieuw' en ik moet dan ook enorm wennen. De temperatuur in combinatie met de luchtvochtigheid en een andere manier van trainen (stuk minder uitgebalanceerd dan in Nederland) maken de trainingen erg zwaar voor mij en daar wordt het niet persé leuker van. Ik moet me er echt heen slepen, maar ik ga toch. Ik wil niet weer uit vorm raken zoals de eerste twee jaar van mijn reis. Ik heb zo hard getraind het afgelopen jaar, ik zou het mezelf nooit vergeven als ik dat laat schieten. Dus even tanden op elkaar en doorzetten. Inmiddels heb ik mezelf er ook toe aangezet om me in te schrijven bij een co-working space. Het is een hele nieuwe ruimte en daarmee nog niet zo druk. Wel is er high-speed internet, goede stoelen en twee mede digital nomads. Het zou leuk zijn als er nog wat meer mensen komen werken in de volgende weken. Maar goed, tot nu toe ben ik er in ieder geval mega productief geweest en heb ik wat aanspraak, dus dat is erg fijn. Buiten sport en werk doe ik momenteel eigenlijk niks. Ik heb geen zin om energie te steken in het aflopen van meet-ups. Wéér al die nieuwe gezichten en weer je verhaal vertellen. Ik kan het even niet opbrengen. En dus lijd ik momenteel een redelijk saai leven, alleen, en dat is prima. Of ik hier eigenlijk wel wil zijn weet ik even niet. De stad is prachtig groen, de temperatuur aangenaam en de mensen ontzettend vriendelijk. Voor een euro of twaalf eet je bovendien 2x per dag buiten de deur. Er zijn allerlei leuke koffie- en eettentjes te vinden in mijn omgeving, dus met de locatie is niks mis. Maar toch, weet ik het allemaal even niet. Na al die jaren reizen heb ik voor het eerst heimwee. Vooral 's avonds mis ik Nederland en mijn vrienden en familie enorm. Waarom ben ik ook eigenlijk zomaar weer naar een plek gegaan waar ik echt helemaal niemand ken? Ook geen nomad vrienden om me heen. Nieuwe mensen leren kennen is natuurlijk vrij makkelijk, maar ik had er van tevoren niet aan gedacht dat ik geen zin zou hebben om daar moeite in te steken. Zal het reizen dan gewoon even 'op' zijn voor mij? Dolgraag wil ik naar het strand, maar ja, daar moet ik wel weer een heel stuk voor reizen. Wel of niet in Medellin blijven na de 25ste is ook de grote vraag. Tot die tijd heb ik mijn appartement. 7 Dec vlieg ik naar Nederland. Grote kans dat ik in de tussentijd toch naar Cartagena ga. De stad waar ik altijd zo blij ben geweest. Maar of dat nu weer zo zal zijn? In Medellín blijven kan ook fijn zijn voor de rust. Of dan toch naar Bogotá waar Reinout zit? Maar ja, de hoogte en kou... Kortom, ik weet het gewoon even niet. En is dat erg? Helemaal niet. Ook deze fase hoort bij het soort leven dat ik lijd. Het lijkt natuurlijk allemaal prachtig, al dat reizen. En dat is het het grootste deel van de tijd ook. Maar toch heeft ook deze levensstijl een keerzijde. En dat is dat je er helemaal alleen voor staat, jezelf continu in het diepe moet gooien, altijd 'nieuw' bent en niks vertrouwds hebt om je heen. Elke keer opnieuw je draai vinden in een nieuwe omgeving. Het is leuk en moeilijk tegelijk. Het hoort er allemaal bij en dat is precies de reden dat ik ook dit verhaal deel.