Hopkins, Belize - Polarsteps

Na zo'n geweldige tijd is het moeilijk voor te stellen dat de volgende plek ook weer leuk wordt. Dat wordt Hopkins en ik heb niet veel leuks over Hopkins kunnen lezen. Ik moet vroeg op. Eigen schuld, dikke bult, ik moet nog van alles regelen en heb mezelf te veel af laten leiden door het gezellige groepje. Maar deze afleiding was het meer dan waard. Ik wil de boot van 9 uur in de ochtend halen. Ik moet daarvoor een ticket hebben en ik moet geld pinnen. Best een beetje belangrijk! Dus ik moet vaart maken in Hostel Go Slow. Ik zet koffie met de ketel, pak ondertussen mijn backpack in, ff douchen en snel op weg om tussendoor de ticket en het geld te halen. Eten lukt niet meer. Ik ben op tijd bij de boot en heb weer een fantastische plek achterin. Klein uurtje varen met de wind in mijn haren, lekker. Ik betaal te veel voor de taxi die mij naar de bushalte brengt, maar ik heb geen zin in het onderhandelen. Verder was het een vrolijke en lieve man die chauffeur en deed prima zijn werk en ik word keurig afgezet bij het busstation. Ik koop een busticket naar Hopkins, kan meteen instappen in de overvolle bus en we rijden meteen weg. Net als alle andere keren in de lokale bus geniet ik van de muziek en de mensen en van de omgeving. Bij één van de stops onderweg komt een oude man binnen, lange witte baard, blauwe eenvoudige kleding en met een soort strooien hoed. Opvallend typje tussen alle andere zwarte passagiers. Als ik naar buiten kijk zie ik nog 3 jonge mannen, hetzelfde gekleed, met lange baarden. Er staat een vrouw bij, bruine kleding met lange mouwen en een lange wijde rok. Ze heeft een zwarte hoofdbedekking. Ik moet 2 keer kijken om mijn ogen te geloven. Ik zie Mennonites. Een gelovige sekte, net zoiets als Mormonen. Alleen gekozen Mennonites mogen af en toe contact hebben met de buitenwereld om de nodige spullen in te kopen. Na dit bezoekje moeten ze 3 dagen in isolatie voordat ze weer contact mogen hebben met hun eigen mensen. Ik word ergens gedropt bij een bushalte waar ik verder ga met iemand met auto en een betaalde rit naar Hopkins. Hij zet mij af bij mijn hostel: https://funkydodo.bz/ Een grappig hostel waar een bed toch nog 30 dollar per nacht kost. Ik kom meteen in contact met 2 mensen, Olli van Duitsland en Melanie van Frankrijk. Melanie is gast en een Olli woont hier sinds een paar maanden. Olli wil zijn leven hier opbouwen. Hij is bezig om een hostel te maken. Daarvoor heeft hij het bijzondere idee om met drie oude bussen hostelkamers te maken. Zijn plan ziet er goed uit. Er zijn hier nauwelijks hostels, dus vraag is er zeker. https://www.facebook.com/Jungle-Bus-Hostel-100633212276301/ Met oude brakke fietsen gaan we samen op weg naar een plek waar minder zeewier in het water is. We komen uit bij een duur resort. We bestellen een biertje en hangen daar rond op de pier. Nemen ondanks dat ook hier veel zeewier is een duik in de zee. Onderweg terug begeeft mijn brakke fiets het bijna, langzaamaan redden we het toch nog naar het hostel toe. Vervolgens gaan we ergens eten waar de lokale bevolking eet, goedkoop en heerlijk. Daarna vind ik het welletjes en laat de anderen alleen. Of eigenlijk, nu ben ik alleen, alleen in de straten met oude arme huisjes waar iedereen op straat leeft. De mannen hier drinken veel en hangen rond.De omgeving voelt niet echt veilig aan en ik ben blij als ik aankom bij Funcky Dodo Hostel. Voor de derde keer deze dag neem ik een douche, pfft wat kan een mens zweten zeg. Ik duik mijn bedje in met Netflix. Maar ook nu houd ik het niet lang vol en val al snel in slaap.