Pucón, Chile - Polarsteps

Na een bizar mooie weg weer, kwamen we moeiteloos over de grens aan in Pucón. Ik had veel over deze plek gehoord en vooral dat het toeristisch zou zijn. Eenmaal aangekomen deed dit stadje me heel erg denken aan Quenstown, Nieuw-Zeeland. Super leuke, laid-back sfeer en enorm veel organisaties die rafting, hikes, excursies en volkaantrips aanbieden. Er hing geen wolk aan de lucht, Volcan Villarica en haar rookpluimpje waren duidelijk zichtbaar en we kregen er zin in. Ja, laten we daar naar boven gaan. Omdat er zo veel organisaties zijn en de Lonely Planet waarschuwt voor louche organisaties, hebben we een paar uur gespendeerd on ons te laten informeren over betrouwbaarheid van organisaties en om het internet hierover door te spitten. Na een goede gevonden te hebben konden we de dag erna gelijk de vulkaan op, omdat de weersvoorspellingen perfect zouden zijn. Om 5 uur de wekker en om kwart over 7 stonden we met backpack en al klaar om te klimmen. Een luttele vijf uur zou de klim gaan duren. Uiteraard was er een stoeltjeslift die in off-season niet werkt, dus de uitdaging werd nog ietsje groter. Geen probleem. One way or the other, komen we er wel. Na een halfuur klimmen kwam de zon op en dit zorgde voor iets wat ik nog nooit had gezien. De schaduw van de vulkaan waar we opstonden, was te zien in de lucht erachter(zie foto’s). Zoiets geeft energie en adrenaline, en we bereikten overtuigend na een uur de eerste stop: de top van de stoeltjeslift. Even wat eten en drinken naar binnen rammen, spikes onder de schoenen, pikhouweel in de hand en gaan. De gids geloofde in een constant, maar traag tempo. Hoe hoger we kwamen, hoe steiler alles werd, hoe zwaarder alles werd en hoe minder lucht we kregen. Elke 40 minuten een stop, elk weer adembenemender dan de vorige. Zowel mentaal en fysiek had ik het het zwaarst. Er schiet van alles door je hoofd, maar 100 meter voor de top, moest de backpack af, het gasmasker op en gingen we het halen. Eenmaal op de top was het genieten. Bovenop het monster, wat soms wat extra gas uitspuwde, waardoor het soms onmogelijk was de krater in te kijken, was het zo helder dat we negen(!) vulkanen om ons heen konden tellen. Een ervan was zowaar aan het uitbarsten. Een lange gassliert hing eruit en de gids vertelde ons dat niet elke uitbarsting er een is met lava. Dit was een gasuitbarsting, wauw! De ontlading was compleet doordat de top verder compleet verlaten was. Zo konden we hier rustig om ons heen kijken en genieten van 3km hoogte. Toen kwam de weg naar beneden. Deze ‘slee’ je naar beneden. Het eerste stuk vanaf de top is het meest stijle stuk en ongeveer gelijk aan een zwarte piste. Zowel soof als ik konden de snelheid amper controleren en waren binnen 2 seconden doorweekt. Op deze manier gleden we binnen een uur van 3000 meter naar 1400. Als verdoofd een afsluitend biertje gedaan met onze Italiaanse mede klimmer en tevreden het klokje rond geslapen. De dag erna hebben we de hele dag in de hotpool gezeten. Termas Geometricas is echt een paradijselijke plek. Het bevindt zich in een geul, tussen twee rotswanden in, waar een waterval uitmondt in een rivier. Dit is de bron voor de 20 rustieke baden die er aan gebouwd zijn en gaf ons op die manier een compleet sereen gevoel. Missie geslaagd!