La Paz, Bolivia - Polarsteps

Voor de vierde maar dan ook echt laatste keer in La Paz aangekomen stond er nog 1 ding op de planning: death road. Deze 64 km lange, onverharde tweerichtingsweg met metersdiepe stijle afgronden is in 1995 uitgeroepen tot de meest gevaarlijke weg ter wereld. Na het zoveelste dodelijke ongeval werd er besloten de weg voor auto’s te sluiten en aan de bouw van een alternatieve route te beginnen. In 2006 werd deze nieuwe, veiligere weg geopend en wordt death road vooral bemant door durfals op hun mountainbike. Even een klein beetje achtergrond info: In de jaren dertig waren Bolivia en Paraguay in oorlog en hield Bolivia vele Paraguayaanse krijgsgevangenen. Deze krijgsgevangenen werden gebruikt om een weg aan te leggen tussen La Paz en Coroico. Tijdens de aanleg van de weg probeerden vele krijgsgevangen te ontsnappen. Als ze weer gepakt werden kregen ze de keus: een kogel of van de weg tientallen meters naar beneden springen. Op die manier raakte de weg al berucht vanaf de bouw. Tel je ook nog alle verkeersslachtoffers op bij het dodental dan staat de teller op ruim 19.000. Logisch dat deze weg de bijnaam Death road heeft gekregen. Sommige stukken zijn net breed genoeg voor één auto, en toch is er tweerichtingsverkeer. Aan een kant van de weg zijn er bergen en aan de andere kant meters diepe kliffen. Bovendien heeft de weg maar op een klein aantal plekken een vangrail. Het gebeurde dan ook regelmatig dat er tijdens inhaal manoeuvres een voertuig de afgerond in ging. Om te zorgen dat automobilisten konden zien waar de afgerond zich bevond, was er slechts één veiligheidsregel: uitsluitend op deze weg wordt in Bolivia links in plaats van rechts gereden. Dit betekende voor ons dat we aan de afgrond kant moesten blijven wat vooral in het begin een eng idee was. We begonnen onze mountainbike tour op 4700m hoogte op een 63km lang stuk afvalt weg. Dit was erg fijn zodat we onze fietsen een beetje konden leren kennen. We raceten naar beneden en in no-time waren we aangekomen bij het begin van death road. Toen begon het avontuur pas echt, geen asfalt meer vanaf hier! Met knikkende knieën maar genietend van de prachtige vergezichten zoefden we het eerste stuk naar beneden maar al gauw hadden we de smaak te pakken en was alle angst uit onze lijven verdwenen. Wat gaaf was dit! Met een piek snelheid van zo’n 50km per uur sjeesden we over de keien naar beneden. De temperatuur steeg enorm terwijl we afdaalden en af en toe fietsen we onder een verfrissende waterval door. Tijdens de rit zijn we 3500m afgedaald en voor we het wisten waren we 65km verder geëindigd in het warme klimaat van de jungle.