Cusco, Peru - Polarsteps

Zo, tijd om de luiheid te doorbreken en nu weer eens een eigen verhaaltje te schrijven, na anderhalve maand 🤤 Na La Paz was het toch echt tijd om naar Peru te gaan, Cuzco om precies te zijn. Ik ben hier twee jaar geleden met Niek, Merijn en Wes geweest, waardoor ik Machu Picchu al gezien had. Maar door de goede verhalen van Floor over de Salkantay Trek (een vierdaagse hike die eindigt in Machu Picchu) had ik toch besloten om die met Soof te gaan doen. Maar niet voordat de broodnodige massages gepakt werden. Waar Soof in eerste instantie niet heel enthousiast leek (‘maar ik heb mijn benen niet geschoren’), was dit naderhand wel anders. Na een paar dagen ontspannen in Cuzco, was de trekking geboekt en vertrokken we op de dag van de WK-finale richting het startpunt. We hoopten op die manier de Fransen een beetje te omzeilen 😅 Dag 1 De eerste dag begon al goed. We stonden om 5 uur klaar en om 6 uur was er nog niemand. De organisatie had het verkeerde hostel op geschreven. Beetje de schuld van allebei wel. Anyway, onze groep bestond uit vier Engelsen, een fransman (blijkbaar geen patriot), een nederlandse, een Belgische en ons. De gids, kok en paardenman maakten de groep tot een totaal van 12. Prima groepje. Het eerste stuk was een stuk van ongeveer 3km, die vooral rechtdoor was, naar de eerste campeerplek Soraypampa (3912m). Daar hebben we echt heel chill geluncht, om vervolgens een klim naar Humantay Lake van 300m (4200m) te doen om effe in te komen. Mede door de hoogte had iedereen het hier behoorlijk lastig mee. Ook omdat je in een hoek van 45 graden omhoog loopt. Eenmaal boven was het het allemaal waard. Een enorm overweldigende (een woord die ik nu vaak zal gebruiken in dit verhaal) berg, vol met gletsjers. Soof en ik hebben er vijf (!) geteld die zichtbaar waren. Het naar beneden lopen ging wel een stukje makkelijker. Hierna weer heerlijk gegeten om daarna ons tentje in te kruipen. Dag 2 Dit zou de zwaarste dag gaan worden. Met in totaal 700m klimmen en 1500m dalen zou dit een lange dag gaan worden. We begonnen met een klein ontbijtje om vervolgens de klim te starten. Ik keek er nogal tegenop, omdat klimmen niet echt mijn ding is. Wonder boven wonder ging het bovenverwachting goed. Ik zat er lekker in en kreeg er op een gegeven moment een ritme in. Stoppen met roken heeft hier zeker mee te maken. Ik klom een stuk sneller dan de rest, waardoor ik uiteindelijk in m’n eentje de top bereikte. Een kwartiertje later kwam Soof als tweede bovenaan 🤙🏻! Het uitzicht was geweldig. De Humantay en de Salkantay berg (beiden boven de 6000m) liggen naast elkaar en bergpas die hier doorheen gaat wordt gezien als de top (4650m). De daadwerkelijke toppen zijn door niemand bereikt, waar velen het (vaak fataal) wel hebben geprobeerd. Na een korte stop kon de afdaling beginnen. Een luttele vijf uur naar beneden. Na anderhalf uur zoden we het lunchpunt bereiken en daarna konden de benen eigenlijk niet meer. Toch moest er nog zeker 10km gelopen worden en bij aankomst was het euforie. Ik denk dat dit voor mij mijn zwaarste dag hiken tot nu toe is geweest. We liepen trouwens letterlijk van de kou naar de warmte toe, door het hoogteverschil. Einde ochtend was het sneeuw en ijs en einde middag was het jungle. Dag 3 Deze dag stond bekend als de minste dag voor mij. We liepen deels door de jungle heen en de beentjes begonnen wel zwaarder te voelen. Het was absoluut mooi en na een welverdiende lunch met cavia als toetje hebben we afscheid genomen van onze kok die elke dag heerlijke maaltijden heeft gemaakt. Vervolgens pakten we een bus naar termas geometricas. Vanaf hier kun je met de trein naar Machu Picchu pueblo (oftewel aguas calientes) of je kon het stuk langs het spoor lopen. Dit zijn 10 hele irritante kilometers, omdat er heel veel mensen lopen. Na drie uur zwoegen kwamen we aan in een hostel met privekamer, bedden en zowaar een warme douche. Na drie dagen niet douchen was dit een welkome. Dag 4 We hadden met de groep besloten om rond 4 uur naar het beginpunt van de Machu Picchu klim te lopen. Na een kwartier stonden we vrijwel voorin de enorme rij met mensen die vanaf 5 uur de klim maar boven mogen maken. Na 45 minuten kwamen we bezweer en al in het donker boven aan. De deuren van Machu Picchu gingen on 6 uur open en daar kregen we een rondleiding van de gids en een moment om Machu Picchu zonder mensen te fotograferen. De eerste keer is altijd het indrukwekkendst, maar ook dit was weer overweldigend! Na drie uur rondgelopen te hebben heb ik Soof gedwongen de bus naar beneden te nemen, omdat ze last had van haar knieën. Na veel tegenstribbelen, ging ze dan toch akkoord. Eenmaal beneden even geluncht en de wandeling langs het spoor kon dan eindelijk ingezet worden. Na 2 uur lopen hadden we het eindpunt bereikt en hadden we in totaal zo’n 90km te voet gedaan. Klein veer in the private parts vonden wij niet meer dan verdiend! Om 3 uur pakten we de bus terug naar Cuzco, die 7 oncomfortabele uren zouden gaan duren. Al met al onvergetelijk!