Capitán Prat, Chile - Polarsteps

De Jeinimeni trek wordt omschreven als één van de meest afgelegen en geïsoleerde tochten in Patagonië, voor echte avonturiers. Een goeie uitdaging dus! Sowieso is het voor mij een uitdaging om met m'n hele hebben en houwen op mijn rug te lopen. Tentje, slaapzak, kookgerei en natuurlijk eten en water. Al met al zeker 15 kilo dus🐌. De eerste dag had ik het dan ook zwaar, dan weer m'n heupen, dan m'n schouders, toch maar een stok in het bos zoeken om me te helpen met de steile klim. Gelukkig heeft Elisha meer ervaring met meer-daagse hikes en hij helpt me mijn rugzak goed af te stellen. We komen aan in een prachtige vallei waar we ons kamp opzetten en onze watervoorraad aanvullen in de rivier. Het avontuur in de wildernis is nu echt begonnen! We zien adelaars door de vallei zweven terwijl we een feestmaal bereiden van rijst met kikkererwten. De volgende dag besluiten we een dagje rustig aan te doen en van ons kampement in de vallei te genieten. We hebben tenslotte genoeg eten bij ons en waarom zouden we haasten? Geen idee wanneer ik hier ooit nog terug kom. De derde dag gaan we weer op pad en de vallei wordt steeds dieper en de bergen steeds hoger. Het is een lange tocht, 8 uur lopen, tot we in een betoverend bos aankomen waar we onze tentjes opzetten. Nu zijn we nog dieper de wildernis in. Het idee maakt me een beetje zenuwachtig, maar vooral heel gelukkig. Zo diep in de wildernis ben ik nog nooit eerder geweest! Snachts horen we een symfonie van wind en rivieren en sterrenhemel is schitterend. De vierde dag is de dag waarop we de meeste rivieren over moeten steken. Het zijn er een stuk of twaalf, en omdat we geen waterschoenen hebben is het: rugzak af, schoenen uit, rugzak weer op, broekspijpen omhoog, door de rivier, rugzak af, schoenen weer aan, stukje lopen en dan alles weer opnieuw. De wind schreeuwt ons om te oren en het water is ijskoud. We doen een poging een paar overstekingen over te slaan door ons eigen pad te maken, maar daardoor komen we in een moerassig gebied terecht. Niet zo veilig, dus toch maar weer het pad volgen. Gelukkig hebben we de GPS en een app die alle paden goed weergeeft. Na een lange en zware tocht komen we aan in het bos, waar we onze tenten opzetten en meteen in onze slaapzak kruipen om het warm te krijgen. We zijn zo gesloopt dat we ook geen puf meer hebben om nog eten te koken, dan maar een krekker met pindakaas. Maar wel het grootste avontuur van mijn leven! De volgende dag wordt ons harde werk beloond met een prachtig azuurblauw/turkoois meer, dat er op de foto's nogal nep uitziet, maar toch echt niet gefotoshopt is! Het is de Valle Hermoso. De Vallei, met roze, groene en blauwe stenen en besneeuwde bergtoppen lijkt op een maanachtig landschap. Het laatste deel van de tocht lopen we rond het Jeinimeni meer, waar we aankomen bij de andere kant van het park en voor het eerst weer auto's en een toilet hokje zien. Dit was een onvergetelijke ervaring en het smaakt naar meer!