El Chaltén, Argentina - Polarsteps

Zodra we de grens over gaan, zien we het verschil tussen Chili en Argentinië. Argentinië is een stuk armer dan Chili en dus minder goed onderhouden. De auto's, de huizen, de mensen, de taal (ze spreken heel anders Spaans dan de Chilenen en zijn een stuk beter te verstaan) en het eten. Het heeft een minder westers/modern voorkomen en ik ben blij om meer van het "echte" Zuid-Amerika te zien. Ik hoop hier ook wat meer cultuur en muziek te vinden. We nemen diezelfde avond nog de nachtbus naar het zuiden, naar El Chalten. Dit dorpje is "de hoofdstad van het hiken in Argentinië" en ligt midden in Argentijns Patagonië. We komen in de ochtend aan en tot mijn grote genoegen lijdt Google Maps ons naar kamping El Mochilero. Het is hier knus, er wordt een vers gevangen zalm klaargemaakt om boven het vuur te roosteren en er zijn muzikanten die Argentijnse folklore spelen! Een betere plek had ik niet kunnen wensen. We krijgen een kop mate aangeboden die rond gaat (mate drinken is hier een belangrijk onderdeel van de cultuur, het is eigenlijk een soort religie, met veel tradities die erg serieus genomen worden. Ik kan ook gepassioneerd over koffie praten, maar dit gaat veel verder dan dat) en worden meteen uitgenodigd voor de peña die avond. Een peña is een avond met Argentijnse folklore muziek en dans. Alle Argentijnen kennen deze dansen, want dit is onderdeel van hun algemene educatie. Ik heb nog nooit zo iets gezien, ouderen, kinderen, pubers, punkers, alles door elkaar en iedereen danst mee. De muziek vind ik geweldig en ik vraag meteen aan de gitarist of hij me niet wat van deze ritmes wil leren. De "Chacarera", zoals deze typische dans heet, is moeilijker onder de knie te krijgen dan ik dacht! El Chalten ligt ten oosten van het Zuidelijke Patagonische Ijsveld en rondom het stadje zijn talloze hike trails, klim- en boulder routes en mountainbike paden. Je kunt overal gratis het park in en zelf mixen en matchen en van de ene top naar de andere hiken, zolang als je maar wilt. Elisha en ik besluiten naar lago Cerro Torre te hiken en daar te kamperen. Onderweg naar de camping gebeurt dan eindelijk waar we al niet meer op hadden durven hopen. We zien een puma!!! Hij zit 10 meter van het pad af, gewoon rustig te chillen. We staan met een groepje andere wandelaars aan de grond genageld en vol ongeloof toe te kijken. De aanwijzingen voor de ontmoeting met een puma schieten door mijn hoofd: keer nooit je rug toe, maak geen onverwachte bewegingen en als je denkt dat de puma in de aanval gaat, vecht dan terug. Maak je groot, maak lawaai en pak een stok of gooi een steen. Maar de puma gaat niet in de aanval, hij lijkt zelfs onverschillig naar ons groepje mensen te kijken alsof het hem weinig doet. Hij gaat er zelfs bij liggen! En langzaam lopen we, zonder de rug toe te keren, verder om de puma niet langer te storen. Wat een geluk! Van zo dichtbij heb ik nog nooit zo'n groot wild dier gezien. En hij keek ons zelfs aan, een echte ontmoeting dus! We kunnen ons geluk niet op en de regen de rest van de avond en de hele volgende dag mag de pret niet drukken. Gelukkig klaart het de volgende avond op en zien we het prachtige gletsjermeer in het licht van de zonsondergang. Hier is het echt magisch. Wanneer we terug komen op de camping vier ik ook nog eens mijn verjaardag! Er wordt voor me gezongen, de volle maan schijnt over de vallei en iedereen komt naar me toe om me een knuffel te geven. Ik raak aan de praat met Dana, de Franse violiste die in de folklore band La Siepre Alegre speelt en zingt. Ze gaat de volgende dag, op internationale vrouwendag, een optreden doen en nodigt me uit om haar te begeleiden op de gitaar. Wat een bijzondere avond, er treden meerdere vrouwen op en we spelen een paar Franse Chansons. Tot slot wordt er uiteraard weer gedanst op de Chacarera. Het verbaast me dat zo'n klein stadje, dat toch voor het grootste deel bewoond wordt door toeristen, zo'n levendige muziekscene heeft. Hier zou ik wel een paar weken willen blijven plakken. Maarja, de tijd... Ondanks de kouw, moet ik er wel bij zeggen, want zo koud als het hier is heb ik het nog niet eerder gehad! Maar de zomer is aan z'n eind en de herfst komt er aan. De bomen worden langzaam rood, geel en oranje. Elisha en ik doen nog een laatste hike met overnachting in het park, naar de beroemde bergtop Fitz Roy, voordat ik weer terug naar het noorden moet om optijd terug in Santiago te zijn. De hoogste top van de Fitz Roy ligt bijna altijd onder een deken van wolken, maar wij hebben weer eens geluk! We komen in de avond aan en langzaam klaart het steeds verder op. Het is windstil, we zien een vos lopen, we zien condors door de vallei vliegen en we zien zelfs die dag nóg een keer een puma voorbij rennen! 'S avonds schijnt het maanlicht op de Fitz Roy toppen onder de sterrenhemel. Dit is voor mij de kroon op mijn reis door het prachtige Patagonië.