Istanbul, Turkey - Polarsteps

De zonnebloemen hebben zich naar de zon gedraaid. Hun gele kopjes staan met duizenden naar ons gekeerd. Zó mooi. Eric stuurt de drone de lucht in en geeft het commando aan mij. Heb nog nooit een drone bestuurd maar het gaat heel vlot. Ik stuur hem hoog de lucht in en kijk via het scherm onze omgeving af, laat hem dalen, keren… Superleuk. We verlaten onze slaapplaats en rijden de laatste kilometers richting Istanboel. Deze stad met zijn indrukwekkende Bosporus, een brede stroom die de scheiding maakt tussen Azië en Europa. Nu is Istanboel zo groot als België en een bevolking van 15.000.000 inwoners. Dat betekend ook een hels verkeer waar de wet van de jungle heerst. You push or you will be pushed. Eric en ik houden ervan. Desondanks dat het soms op centimeters aankomt zien we heel zelden geblutste auto’s noch ongelukken. Groter probleem is het parkeren. Zogoed als onmogelijk, zeker met 2 grote bakken. De afspraak om een reportage te geven voor en plaatselijke krant in ruil voor parkeerplaatsen gaat niet door. We worden vriendelijk doorverwezen naar de parking van een nabijgelegen shopping mall. We krijgen het klaar om de toestemming voor 2 plaatsen te krijgen van de bewakers. Op de vraag waar we overnachten moet Eric schoorvoetend toegeven dat dat in onze wagens gebeurt. Korte twijfel maar dan mogen we. Oef! We duiken de mall, waarin een railway werd ingebouwd, binnen langs de kant van de bewakers om prompt via de uitgang aan de andere kant deze te verlaten. We hebben nu de tijd om de meest belangrijke bezienswaardigheden van Istanboel te bezoeken. Hoe? Taxi’s, maar dan zit je vast in het verkeer dus nemen we openbaar vervoer. Met metro en tram geraken we aan de Blauwe Moskee. Gebouwd door Sultan Ahmet tot grote schande want hij voorzag zijn moskee van 6 minaretten daar waar de moskee van de profeet zelf er ook zes had. Nu moet je niet denken dat de Blauwe Moskee er echt blauw uitziet. Wel zijn er duizenden tegeltjes die een blauwe gloed geven. Het is nog steeds een gebedshuis dus moet er respect worden betoond. Schoenen uit, broek zo laag mogelijk trekken anders sjaal rond de benen binden. De binnenruimte is groot en leeg. Tapijten op de vloeren en grote plafondrondes met verlichting. Hier en daar zie je moslima’s, zwarte silhouetten met enkel hun ogen zichtbaar. Fancy schoentjes en modeaccessoires durven soms niet ontbreken. Via de wereldbekende Grand Bazar, de souks van Istanboel, grootste ter wereld laten we ons verdwalen in de immense wirwar van gangen met 400 winkeltjes van alles en nog wat. Hier kan je voor alles terecht. Ook de Aya Sofia krijgt van ons bezoek. Ruim 20.000 bouwvakkers en duizend kunstenaars werkten 6 jaar aan deze kolossale kerk met het uitzicht op een moskee. Hoe kan dat? Vanaf het jaar 537 was dit negen eeuwen lang een kerk totdat de moslims er 4 minaretten aan toevoegden, ongelijke dan nog wel. De prachtige christelijke mozaïeken verdwenen achter pleisterwerk. De christenen en de moslims streden voor het bezit van de Aya Sofia tot 1934 toen de staat ingreep en het tot museum verklaarde in plaats van een gebedshuis. De mooie christelijke mozaïeken kwamen weer te voorschijn en deze van de moslims werden in harmonie toegevoegd. De Aya Sofia is adembenemend mooi en terecht een hoogtepunt van Istanboel. De dag is nog niet om en we bezoeken de Sulemanya Moskee. De rij wachtenden is ontmoedigend maar toch gaat het vlot vooruit. Ook hier weer schoenen uit.Het loopt stevig tegen de avond aan. Moe maar voldaan keren we terug naar de shopping mall en onze auto’s voor een verdiende nachtrust. Rust? Om 24h30 wordt er stevig op onze auto’s geklopt. Politie! Paspoorten! Ze zien er streng uit maar zijn beleefd. We verwijzen naar onze toestemming, geven aan wat onze reis inhoudt en mogen blijven staan. Tof, maar onze nachtrust is wel even verstoord. Totaal afgelegde afstand 2.880 km