Merkez, Turkey - Polarsteps

We hebben gisteren beiden een foute bestemming ingegeven in onze gps waardoor we wat uit de richting zijn gereden. Maar het gevoel voor afstand verdwijnt stilaan en de fout is snel rechtgezet. Gisteren kreeg Eric de melding op zijn cockpitmetertjes dat er water in zijn diesel zit. Ongelukkig genoeg valt hij niet in panne, de score blijft dus 1-0 in zijn voordeel. Binnendoor rijden we naar Derinkuyu. Om zich te beschermen tegen de Perzische en Arabische aanvallen zochten eerst Syriërs en dan christenen hun onderkomen in onderaardse steden, uitgehouwen in de vulkanische rotsen. In heel Cappadocia worden deze teruggevonden. Zo’n ondergrondse stad dient men zich voor te stellen als een enorm labyrint van woonvertrekken, voorraadkamers, stallingen voor dieren, kamers voor wijn tot heuse kerkjes. Alle ruimtes hebben ventilatieschachten en lopen in elkaar over. Het geheel kan wel 2,5 km groot zijn en verschillende verdiepingen hoog. Hierin zochten duizenden mensen hun toevlucht om zichzelf te beschermen. De kamertjes zijn klein, voelen zeer fris aan maar ook vochtig. De bewoners konden vuur stoken, waarbij de rook via schachten werd afgevoerd. Het geheel is heel indrukwekkend en Eric en ik wringen ons soms door de kleinste openingen. De mooiste ondergrondse steden vinden we terug in Derinkuyu en Kaymakli. Bij deze laatste bezoeken we een, tot museum, ingericht labyrint gevuld met toenmalige benodigdheden. Dit geeft ons een beeld waarvoor alle openingen konden worden gebruikt. Onder de indruk en verbaasd van zoveel eigenaardig moois rijden we verder naar Ushisar, het hoogste punt van de omgeving. Bovenaan is er een citadel, volledig in de rotsen uitgehouwen, met een panoramisch uitzicht over de omgeving. Van al dat kruipen vandaag hebben we echter geen zin om naar dit hoge punt te gaan. Aan de voet van de citadel, die hoog boven ons uittorent eten we en bekomen wat van de uitzonderlijke, vreemde dag. We zetten onze tocht verder naar het nabij gelegen Göreme, centrum van de Cappadocia streek. Opnieuw duiken de vreemde conische rotsen weer op, maar dat is voor morgen. Hier beginnen we voor de eerste keer wat toerisme te zien, COVID heeft in Turkije duidelijk een impact gehad. Mondmaskers zien we hier nergens. De camping waar Glenn en Shana ooit hebben gestaan is blijkbaar verdwenen. Een lokale touroperator, met 20 afschuwelijk gekleurde Landrover Defenders geeft ons toestemming op zijn grond te staan op wandelafstand van het centrum. Een ballonvaart voor morgen zit er niet in wegens teveel wind. Dit betekent dat voor de verdere dagen de prijzen absurd fors worden opgevoerd. We verwachten overmorgen terug te vertrekken dus zal het voor ergens anders zijn, hopelijk in Kenia. Nog even een biertje met als afsluiter thee. Dan bed in. Slapen? Absoluut niet, tot laat in de avond verscheurt Turkse muziek de hoopvolle stilte. Dag 22 Totaal afgelegde afstand : 4.955 km