Leo, Turkey - Polarsteps

“ Wat bezield mij toch in mijn leven, steeds opnieuw de verre horizonten te willen opzoeken, extreme reizen te ondernemen en steeds die onweerstaanbare drang blijven voelen naar nieuwe grenzen, nieuwe landen, nieuwe continenten. Ik besef ten volle dat hier risico’s aan verbonden zijn, maar ik besef ook ‘ you cannot outrun yourself , am I chasing wild horses? “ De bewaker van gisteren was eigenlijk minder gastvrij dan we dachten. Hij liet ons betalen voor zijn thee en ook voor parking. Nu op zich niet erg of duur, maar wel een beetje geniep. Desalniettemin hebben we mogen kamperen op de top van de Nemrut Dagi. Alleen wij twee. Tof toch? Dus het is hem vergeven. Omstreeks 04h30 staat Eric op om de zonsopgang te bekijken. Ik slaap blijkbaar door dus…. te laat. Vroeger dan anders vertrekken we en beginnen aan de zware afdaling langs de kronkelende weg. Een uurtje later zijn we beneden. Eric moet zijn Toyota aan de kant zetten wegens falende remmen. Ze staan bloedheet. We laten ze afkoelen. Na een half uurtje is alles ok en kunnen we weer. De Landrover geeft geen krimp en ondergaat feilloos de marteling. Eerste stop is Dyarbakir. We zitten nu op een 350 km van de grens van Iran. We kijken er eigenlijk wel naar uit. Tussen ons en de grens valt er weinig te zien. Ogenschijnlijk zijn we de graanschuur van Turkije binnengereden. Tweehonderd kilometer rijden we tussen graanvelden die zich 360*, zover het oog reikt, uitstrekken. Een zwart slingerend asfaltlint scheidt het in twee mega helften. Van Diyarbakir over Silvan en Bitlis richting Tatjana. We merken méér controles langs de weg, gepantserde zware 4x4’s, uitkijkposten… Tegen 15h15 gaan we van de weg af, de bergen in om rustig te kunnen slapen. Dat denk je dan. Niets is minder waar. Langs een bergweggetje zetten we ons aan de kant. De was wordt opgehangen aan de wagens en we zetten ons in onze stoeltjes met prachtig uitzicht. Rust krijgen we echter niet. Dorpelingen komen ons dag zeggen en thee aanbieden. We bedanken hen ervoor. Wat later groepje twee. Dan een Imman in zijn auto. Even later groep 3 met een kerel die wat Engels kon en die ons duidelijk maakte dat we er niet veilig stonden en beter 10 km verder gingen staan. Vervolgens een man in legeruniform die bevestigt dat we er definitief weg moeten. Kordaat maar beleefd. Militair gebied? Oefeningen? We merken wel meer militairen in de omgeving. We pakken terug de was in en vertrekken naar een andere plaats. Het kan niet altijd zijn zoals we het willen. Dag 25 Totaal afgelegde afstand : 5.862 km