Dogubeyazit, Turkey - Polarsteps

We leggen de laatste kilometers af op Turks grondgebied en naderen de grens met Iran. Grenzen blijven altijd spannend, je weet nooit wat je kan verwachten. Eerst de Turkse kant. Er staat een ellenlange rij van vrachtwagens te wachten. We passeren ze langs links en rijden helemaal naar voor. Paspoorten tonen en doorrijden. Aan een gebouw moeten we de wagens laten staan en naar binnen gaan. Een fixer/geldwisselaar staat ons al op te wachten. Hij wil geld wisselen wat een slecht idee is. Hij fixt dat we enkele plaatsen winnen in de rij maar ik weet dat daar voor betaald zal moeten worden. Ik hou niet van fixers of geldwisselaars aan grenzen. Ze bedonderen de mensen. Eric wil er toch op ingaan en wisselt 100€ en ik, doe hetzelfde tegen beter weten in. Je mag twee keer raden wat het resultaat werd. 😫😫😫 We schuiven het gebouw in. Een gang van stevig traliewerk van 1 m breed kanaliseert de grensgangers. Alleen hebben er sommigen grote pakken bij, die allemaal die gang in moeten. Soms moet er ook teruggegaan worden en wordt het letterlijk wringen in die ene meter en tussen dat hekken van tralies. Ik denk aan COVID maar laat de gedachte noodgewongen snel varen. Niemand draagt hier mondmaskers. We staan opnieuw buiten nadat onze paspoorten binnen nogmaals gecheckt zijn. We worden naar een klein kantoortje gestuurd wat verder. Achter het loket zit een vrouwelijke douanebeambte en een man. We geven onze documenten af en beiden draaien keurend rond onze auto’s.rond de wagens. Ze geven aan dat voor mij alles ok is maar voor Eric ….grote problemen. Dat zijn twee wagens zegt de mannelijke beambte en wijst naar Eric’s opbouw. We kijken hem beiden stomverbaasd aan. De man wijst naar de voorkant, dat is één en dan naar de opbouw en zegt auto met container. Probleem! We kunnen onze oren niet geloven. Maar zegt hij, ik zal dat oplossen. Eric staat nu aan het venstertje, de douanedame geeft zijn gegevens in in de computer. En dan klap op de vuurpeil: hij moet een snelheidsboete betalen. Ik hou het niet meer van het lachen. Hoe dikwijls hebben we beiden niet te snel gereden, ondanks we wel wilden zonder wegenvignet gereden en geflitst geworden en hij krijgt een boete en ik niet. Ondanks al die toestanden doet Eric het absolute ondenkbare, het absolute onvergeeflijke….hij schenkt mijn twee laatste ijskoude biertjes weg die in zijn ijskast stonden te koelen. Nee, echt niet omdat we de grens van Iran over moeten waar alcohol verboden is. Zijn wijn bleef mooi in zijn kast liggen. Zomaar weggegeven.😫😫😫😫😫😫😫😫😫 Dat gaat zware gevolgen hebben.😂😂😄 De container wordt voor de rest gerust gelaten en alles wordt blijkbaar terug één voertuig. De wonderen zijn de wereld niet uit. De slagboom aan Iraanse kant blijft dicht en ik sta er geduldig als eerste voor. Ondertussen zijn er al twee uur gepasseerd. In het Iraans kantoor moeten we onze paspoorten en visa laten zien. Het duurt en het duurt. Eric en ik volgen de chaos en de mensen krijgen mooi hun paspoorten gescand maar de onze blijven liggen. Er wordt herhaaldelijk gebeld, waarschijnlijk naar Teheran, maar geen entry stempel. Een uur verloopt en dan eindelijk wordt ons paspoort afgestempeld. We schuiven op want nu moet onze carnet de passage nog afgehandeld worden zodat ook de wagens meekunnen voor tijdelijke invoer. Ook dat duurt weer een hele tijd. Ondertussen worden beide wagens vanbinnen gecontroleerd. Mijn medicatiekit voor 8 maanden, een hoopje werpt vragen op maar is ok na verduidelijking. De Pastis vinden ze niet, de pepperspray ook niet en Eric’s wijn en whiskey zijn tegoed verstopt. Stiekem vragen ze naar alcohol maar Eric heeft mijn biertjes al uitgedeeld aan de Turkse grens.?Voor alle veiligheid hebben we ons communicatiesysteem afgezet en de micro’s verwijderd. Een douaneman helpt ons verder met onze documenten en Eric wisselt opnieuw geld bij hem. Ik bedank hiervoor. Nog snel een verzekering (?) afsluiten voor 170€. De man rijdt een stuk met Eric mee, vraagt nogmaals 50€ douanekosten én de schoenen van Eric maar die wil hij niet afgeven. De carnet krijgen we terug en we rijden tot onze opluchting, na 4 uur Iran binnen. Wie had dat gedacht! Tankbeurten in Iran zijn onder normale omstandigheden een pak goedkoper dan in Turkije. Onder normale omstandigheden dan toch! Eerste tankbeurt krijgen elk max.30 liter wat ons 500.000 Rial kost maar waar we eigenlijk geen flauw benul hebben of dit correct is. Goed in het zak gezet voor 1 €. Hop naar de volgende tankbeurt, Eric tankt 30 liter en ik 70 liter. De man gaat verbaasd onder mijn auto kijken of daar alles niet wegliep. Eric betaalt 200.000 + 100.000 drinkgeld en ik 500.000 . Let op, het oogt allemaal verschrikkelijk veel maar we praten hier over enkele eurootjes. Dag 27 Totaal afgelegde afstand 6.383 km