Nayin, Iran - Polarsteps

We bedanken de twee mannen van de parking die ‘s nachts op de grond hebben geslapen. Het is zaterdag en het verkeer is gelukkig iets rustiger. We zetten ons op weg richting Semnan. We zitten zonder Iraans geld, zien iedereen telkens betalen met een Iraanse kaart. Diesel tanken wordt plots een nachtmerrie. Pomp na pomp worden we doorgestuurd omdat ze geen cash ontvangen. Voor Eric is dit een groter probleem dan voor mij. Ik kan 1400 km rijden en heb nog reserve. We hebben die kaart nodig en Iraans geld. Er werd ons gezegd dat we de kaart kunnen regelen bij Irancell, waar we onze simkaart hebben aangekocht. Op straat vraag ik waar we een Irancell kunnen vinden. Vijf man komen ons helpen maar krijgen het niet uitgelegd. Een zesde, heel deftig gekleed, wil ons voorrijden. Zijn broer werkt in Duitsland en hijzelf spreekt wat Engels. Terwijl ik op de slecht geparkeerde auto’s let, rijdt Eric met de man mee. Na een 45 minuten is hij terug. Geen Iraanse betaalkaart wel een stevige bundel Iraans geld. De man is zó vriendelijk van ons voor te rijden naar een tankstation dat cash ontvangt. De wachtrij vrachtwagens waar we tussenstaan is lang. Hun tanks zijn natuurlijk groot en dat duurt. De stations zijn vuil en je moet opletten niet onderuit te gaan op de gemorste diesel. Het lukt uiteindelijk te tanken. De man ging terugkomen maar dat gebeurt niet. We rijden verder richting Damghan. Eric, vist een weggetje op dat ons naar een waterbron brengt in een oase in de bergen. Er zijn nog andere mensen die er familiaal eten. We kunnen als we willen het water in, maar het is bergwater dus koud. We zitten hoog in de bergen en ook de omgevingstemperatuur wordt kouder. We passen er beiden voor alhoewel we er wel aan toe zijn. Eric wandelt het water af in een gang van 2 m tot waar het water opborrelt. Iemand komt ons brood, zo’n platte pannenkoeken, brengen dat we dankbaar aannemen. We maken tonijnsalade, zetten ons in de kleine oase en genieten van de stilte nadat iedereen weg is. De koude bergwind drijft ons echter naar de auto’s die hogerop op een parking. We maken ons klaar voor de nacht, de parking is leeg. Plots stopt er een politiewagen. Vreemd want we zitten echt een beetje in the middle of nowhere. Blijkbaar heeft er weer iemand hen gebeld. Een politieagent(?) in burger vergezeld van een jonge man in legerkledij. De politieman is uiterst zenuwachtig en wrijft bijna zijn zwart haar van zijn hoofd. Hij spreekt geen woord Engels en het feit wij beleefd maar terughoudend zijn helpt zijn situatie niet. Hij belt zijn overste die wel Engels kan. Die man vraagt honderduit en begint me danig te enerveren. Dat het gesprek soms wisselt van Eric naar mij valt blijkbaar niet op. ‘ Where are you going?’ ‘ Damghan’ ‘ From Damghan where are you going’ ‘ Trough the desert to Yazd’ ‘ No, no Damghan forbidden, desert forbidden, Yazd forbidden. ‘ Why’ ‘ One question for me ‘ How old are you? En zo gaat het maar door!! Geen uitleg. Te gek om los te lopen. Onze paspoorten worden gefotografeerd, onze namen genoteerd wat de politieagent vertwijfeld in zijn haar doet plukken. De overste aan de telefoon wil nog weten of we het begrepen hebben. ‘Yes sir, no sir. Nog een vuistje en weg zijn ze. Als we hiermee akkoord gaan moeten we pakweg 500 km omrijden. Dag 32 Totaal afgelegde afstand : 7.549 km