Kashan, Iran - Polarsteps

De nacht in het hotel in de bergen was uiterst rustig. Weinig gasten en dat maakt een behoorlijk verschil. Vandaag willen we opnieuw de woestijn in, naar Marenjab. eigenlijk eerder een voorpost. Vandaar rijden we naar het noordelijker gelegen zoutmeer. De weg brengt ons voor de eerste keer op deze roadtrip, naar zandduinen. De weg is heftig, pistes, maar je zoekt constant een weg die je behoedt voor de ribbels die letterlijk je auto doen daveren én geleidelijk slopen. Er is een héél, héél warme wind waar geen greintje vochtigheid meer inzit. Je kan het vergelijken met een super droge sauna. Eric vindt het ideaal om zijn was te drogen wat de snelste droogkast ooit blijkt te zijn, We zijn bij het begin van de woestijn een controlepost voorbij gereden waar we niemand zagen. Vijf minuten later worden we ingehaald en wordt er een foto van ons paspoort genomen. Louter uit veiligheidsoverweging. Lostrekken uit het zand wordt desgevallend aangeboden maar dat is voor onze wagens niet nodig. Woestijnen zijn, zoals eerder gezegd, speciaal. De immense stilte is uiterst onwennig en voelt, in onze rumoerige wereld. vreemd aan. De schijnbaar oneindige vlaktes zijn een streling voor het oog. Het is een stuk natuur waar ondanks de droogte tóch leven is. Hier en daar zien we dromedarissen, de schepen van de woestijn, alleen of met anderen door het zand ploffen. De auto’s banen hun weg door de ondergrond, soms dieper zakkend zodat je noodgedwongen je motorvermogen moet aanspreken. Ik besef dat onze bandensporen járen zichtbaar zullen zijn. We hebben de woestijn een beetje veranderd, bewijs achter gelaten dat we er zijn geweest. In de late namiddag keren wij naar Kachan, waar de zoon,van het hotel, en zijn vrouw wonen en die ons uitnodigden voor diner. Er werd ons een adres doorgegeven, doch hier zijn geen straatnamen noch huisnummers. Met de hulp van een Iraniër, die de zoon belt en ons komt voorrijden geraken we er. De weg is een wirwar van smalle straatjes waar we moeten opletten geen hoeken van huizen te raken. Het koppel zijn veertigers en ontzettend gastvrije en lieve mensen. De ouders en broer van de vrouw zijn eveneens aanwezig en vormen zo een familiegebeuren dat we in België minder kennen. We worden eigenlijk ontvangen zoals prinsen. Er is typisch Iranees gekookt en óvervloedig. Het voedsel blijft maar komen. Aangezien er Engels kan gepraat worden leren we heel veel bij over Iran. Het koppel is een huis aan het bouwen op de grond waar ze nu wonen. Het huis zal in 2 maanden af zijn en is dus al ver gevorderd. De bouw is héél mooi met oog voor detail , prachtige tegels verwerkt in de muren, sublieme kleurkeuzes, Er is een subliem, inpandig zwemdok bezet met rustige, klassevolle mozaïek. Het gebouw heeft nog twee verdiepen met een groot dakterras en een uniek en vrij uitzicht op Kashan. Er is ook een tuin aan waar allerlei vruchten en groenten kunnen worden geplukt. Wat een mooie realisatie. We nemen dankbaar afscheid en de broer brengt ons naar een rustplaats waar de auto’s vlak staan en voorzien van een openbaar toilet. Geen driesterren hotel,maar voor deze nacht Eric’s vijf sterren hotel en ik …..oei mijn sterren zijn precies verdwenen. Dag 36 Totaal afgelegde afstand : 8.670 km