پمپ بنزین, Iran - Polarsteps

Op weg naar Lar duiken er problemen op. Het eerste is de watertank van Eric die begint te lekken. Water is niet overal verkrijgbaar dus moet dit zo spoedig mogelijk worden opgelost. De watertank van 140 liter, pas gevuld, moet nu terug geleegd worden. Grootste vrees is dat er een naad gelost is. Met de talrijke speedbumps en de 140 kg zou dit goed mogelijk kunnen zijn. Langs de weg vinden we een kleine garage en aan de overkant een lasser. Super! Eerst moet de tank eronderuit. Onmiddellijk staat iedereen klaar om te helpen of raad te geven. Op een bepaald moment staat er wel 6 man die Eric allemaal willen helpen. De tank geraakt uiteindelijk van onder de wagen. Luchtdruk erin en de lek zit aan de sensor die de hoeveelheid water moet meten. De schroeven zijn doorgeroest en houden de sensor niet langer vast op de tank. Gelukkig dus geen scheur. De lasser last blokjes op de tank die tijdens de reis ertussenuit gevallen zijn. Nu verzamelt zich ook een deel raadgevers zich bij de lasser. Ongelooflijk hoe iedereen wil helpen. De sensor wordt nu met siliconen op de tank gekleefd, wij zijn hier eigenlijk niet gerust in maar op dit ogenblik is er geen andere optie bij gebrek aan roestvrije schroeven. Ook een vrouw die er op het laatste moment is komen bijstaan oppert haar bedenkingen. De tank wordt terug gemonteerd en gevuld met water. So far so good. Geen onmiddellijk lek. Mijn Landrover staat aan de overkant van de straat en een politiewagen met flikkerlicht stopt. De agenten zijn op zoek naar de chauffeur. Ik steek de straat over, krijg de gebruikelijke vragen die altijd dezelfde zijn en mag dan beschikken. Één van de omstaanders spreekt me aan in goed Engels. Of ik iets nodig heb, of er iets is waar hij ons mee kan helpen. Ik opper dat we bijna zonder diesel zitten en er hier in het zuiden héél moeilijk kunnen aangeraden. De truckers willen of kunnen ons niet helpen en de wachtrijen vrachtwagens aan de pompen zijn ellenlang. We zitten dichter bij de grens en er wordt blijkbaar serieus gesmokkeld. De regio wordt dan ook als gevaarlijk bestemd. De man begint spontaan rond te bellen om ons aan brandstof te helpen. We rijden achter hem naar een tankstation maar de diesel wil men enkel geven aan een woekerprijs. Niet dus! Ondertussen stopt er naast ons een wagen met kinderen. Ook de man begint rond te bellen. We kunnen via een kennis van hem elk 40 liter krijgen. Gratis! Kun je je dat voorstellen.! Tot onze verwondering wordt de burgemeester gebeld. De politie neemt foto’s van onze paspoorten en carnets. Deze worden voorgelegd aan de burgemeester, daarna zelfs aan de gouverneur. Er wordt serieus aan koordjes getrokken. Het kan niet dat wij, buitenlanders, niet aan brandstof geraken. We worden naar een afgesloten grote parking gebracht van de burgemeester. Ook de politie is aanwezig. Weer een hele groep mensen die er op staan om ons te helpen. De tanks van onze wagens worden nokvol gevuld, ook een deel van de jerrycans. Ok! Wat moet er betaald worden. Alle koppen schudden neen. Wat? We mogen absoluut NIETS betalen. Toch ëcht ongelooflijk, niet? Iedereen schudt onze hand, willen allemaal op de foto en wuiven ons naar buiten. Hoe mooi is dat niet? Ondertussen is het al laat geworden en langs een verlaten schooltje parkeren we ons voor de nacht. Dag 42 Totaal afgelegde afstand : 10.049 km