Al-Ahsa, Saudi Arabia - Polarsteps

Lukt het of lukt het niet? De grensformaliteiten van Oman verlopen vriendelijk en vlot en binnen de kortste keer melden we ons aan aan de grens van het koninkrijk Saoudi Arabië. Grote gebouwen, veel bureaus en loketten, maar zogoed als leeg. Een Saoudi in wit kleed met witrode hoofddoek komt ons nors tegemoet. Wat later volgt een nog norsere in douanekleding. Paspoorten afgeven die gefotokopieerd worden, een hoop vragen, een heleboel getelefoneer precies of we komen van Mars. Het lijkt of ze niet weten wat ze met ons moeten aanvangen. Daar staan we dan, alléén in een compleet verlaten grenspost. ‘ Visa ?’ vraagt norse nummer twee. Dat hebben we niet. Terug getelefoneer en dan worden we bot teruggestuurd naar Oman. Die kennen ons nu al, we krijgen water en een fruitsapje. Via het internet van hun dienst doen we een aanvraag voor een electronisch visum. Dat lukt tot we een foto moeten uploaden. We zetten ons tegen een witte muur en trekken van onszelf een foto die we verkleinen tot het gewenste formaat. Nu moet ik wel opmerken dat Eric enkele dagen geleden naar de kapper is geweest en hierdoor een keurige foto kan uploaden. Bij mij ligt dit toch een beetje anders. De laatste dagen zijn er behoorlijk wat kilometers gereden, is het telkens laat geworden, te laat om de tent op te zetten en in het beste bed te slapen. Bovendien had ik mijn haar gewassen de avond ervoor en gaan slapen met een natte kop waardoor elk haar een eigenzinnige richting uitging. De jaren beginnen toch wat te wegen, vermoeidheid af te tekenen dus, in het kort, een megaknappe, frisse kop van mezelf staat nu op mijn visumaanvraag. Uit kompassie hebben ze waarschijnlijk de foto goedgekeurd. Enkele minuten later krijgen we per mail ons visum doorgestuurd en rijden we terug Oman buiten weggewuifd door lachende grensbewakers. Bij de Saoudi’s is nors 1 en 2 verdwenen, worden we nu wel vriendelijk ontvangen en verloopt het verder vlot. Nog even een autoverzekering afsluiten, nog een stempeltje hier en daar en …….. WELCOME TO SAOUDI ARABIË. Het is ons gelukt!!! Bijna middag en we starten aan een helse tocht door de woestijn van honderden kilometers en tussenduinen die links en rechts, soms als muren, de weg afboorden. Wat je pakt van de woestijn zal deze terugpakken. Links van ons en verste weg ligt een oude weg met de lantaarnpalen nog aanwezig helemaal bedolven onder het zand. Dichter naast ons ligt weg nummer twee. Niet berijdbaar want deze verdwijnt soms in een duin om er aan de andere kant terug uit te komen. De onze is nieuw, eindeloos en buiten de duinen die regelmatig andere kleuren aannemen NIETS te zien. Ontzettend ééntonig ondanks de pracht van de woestijn. Het wordt ons niet gemakkelijk gemaakt. In de verte kleurt de hemel zandkleurig. Zandstorm! En niet van de poes. De wind komt van rechts en duwt hard tegen onze flanken. Mijn achteruit staat ongelukkig genoeg open en om ze te sluiten moet ik naar buiten. Doe ik niet! Even voorheen had ik mijn arm buitengesloten en het zand deed echt pijn. Dus zal hé straks een schurend bed worden, vrees ik. Ook verkeer houdt je niet scherp wat het is er niet. Je hebt soms het gevoel letterlijk alléén op onze planeet te zitten. De weg staat niet op mijn landkaart maar wel op Google Maps. Hij schurkt parallel met de grens van de Verenigde Arabische Emiraten en is écht eindeloos. Diesel wordt nijpend, tankstations die er ooit geweest zijn, zijn teruggepakt door de woestijn. Gebouwen worden onderdelen van duinen. Het lukt ons uiteindelijk net. Laat in de avond komen we, na een vermoeiende dag, aan in Sawda Nathil waar we, ei zo na , bijna de grens met Qatar ongewild overstaken. Te klein, net als Bahrain, om de administratieve rompslomp van visa en carnets aan te gaan. Dag 59 Totaal afgelegde afstand :