هضبة قهيدان, Saudi Arabia - Polarsteps

Vandaag ligt ‘The Edge of the World’ in ons vizier. Geen grote afstand, nauwelijks 25 km, maar we doen er meer dan 2 uur over. De piste is offroad van het geduchte kaliber. Enkel weggelegd voor hardliners, mannen met ballen en gasten waar een hoek af is (dat zijn wij) . Het landschap is uitgestrekt, heuvelachtig en het track is zwaar voor ons en de wagens. Je dient de weg te lezen, doe je dat niet heb je stukken. Buiten wat dromedarissen met hun hoeder komen we niemand tegen. Het is écht nomansland. In het moment zelf vergeten we dat de wagens nog héél lang moeten meegaan. Hier wil je echt geen stukken, ook al ben je met twee voertuigen. Het landschap fascineert, heuvels wisselen af met kleine canyons. En dan ….. en dan…. is plots de weg afgesloten met door bulldozers opgeworpen barrière van zand. We verkennen het obstakel dat ons de weg spert eerst te voet. Schatten onze kansen in en….. wagen het er op. De helling is geducht en Eric’s trekhaak schuurt vervaarlijk de bodem. De Toyota zwiept heftig van links naar rechts en duikt dan fors naar beneden om dan met power terug naar boven te kruipen. De motor brult maar de hindernis is genomen. Ook de Landrover neemt het obstakel, traag, de track lezend om zo min mogelijk de auto te belasten. Ook dat lukt. De omgeving oogt van God vergeten en traag slingeren we tussen en over de heuvels, de piste vóór ons zien we weer verdwijnen aan de horizon. Geen mens te bespeuren. Stuk gereden banden en onderdelen van wagens liggen her en der naast de weg. Langzaam vorderen we tot we weer op een barrière stuiten. Nog erger dan de eerste. We zijn nu al zó ver dat we niet willen stoppen. We duiken er langzaam in om steil er weer uit te rijden. De wagens zien af, antennes zwiepen in het rond en stof kruipt in alle kieren en spleten. En dan zien we het eindpunt. Nog één horde te nemen. Terwijl Eric de brede omgeving afspeurt voor een betere doorgang bekijk ik mijn opties. Het is nog te ver om te voet te doen. Eric ziet het niet direct zitten met zijn Hilux en besluit met mij mee te rijden. Uit ervaring besef ik als ik het niet doe, ik er later spijt van ga hebben. Het is gewaagd maar voor de Landrover volgens mij haalbaar. Traag, van steen naar steen, in veldversnelling, diep, heel diep en dan die steile helling nog. Achterbanden slippen even door maar de wagen vecht zich terug naar boven. Heftig, héél heftig. We rijden letterlijk tot The Edge of the World. Verder kan niet. Het laatste stuk is te voet, we klimmen naar het hoogste punt. Maar dan…… ontvouwt er zich voor ons een uniek en onvergetelijk panorama, een immense vlakte diep, heel diep onder ons, zo ver het oog reikt. Links van ons zien we een onwaarschijnlijk prachtige muur van rotsen. Zó bangelijk is de omgeving. Je kijkt letterlijk naar een beeld dat wellicht duizenden jaren nog steeds hetzelfde is. Écht om stil van te worden. Ontegensprekelijk één van de hoogtepunten van al mijn reizen. Ik prent het beeld diep in mijn gedachten om nog vele jaren te kunnen koesteren. Edge of the World, hoe toepasselijk is de naam. Op de terugweg pikken we Eric’s auto terug op. We duiken nog even ‘The Hidden Cave ‘ een gat in de grond dat ons via een vast geankerde ladder de grot in brengt. En dan terug maar zóveel rijker in gedachten. Gisteren hadden we enorme problemen om aan diesel te geraken, vandaag is het water om ons te wassen. Nergens vinden we er. Teneinde raad worden 10 bidons van 12 liter gekocht in een winkel en in onze beide watertanks overgeheveld. Duur douchewater! Eten doen we op weg naar Makkah, door ons Mekka genoemd. Tafels zijn niet voorhanden, stoelen ook niet. We worden in een hokje gezet waar we op de grond moeten eten. Wat? Kip met rijst. Niet alleen pluimen gaan we krijgen maar ook vleugels. Dat op de grond zitten en kip met rijst eten met een plastiek koffielepeltje zien we écht niet zitten. We verhuizen onze borden naar Eric’s five star dining room. Nog even verder rijden en dan bij schemering stoppen en aan de blog werken. Dag 64 Totaal afgelegde afstand : 15.039 km