Omdurman, Sudan - Polarsteps

Vrijdagochtend, de winkels zijn dicht en het verkeer wordt stilaan wakker als we om 08h00 vertrekken. Het eerste stuk gaat best wel maar eens buiten de stad wordt het een pak drukker. Vrachtwagens, moto’s, auto’s, busjes en driewielers, elk met hun eigen snelheid maken het verkeer heftig. Voorbijsteken is telkens de noodzaak anders kom je niet vooruit. Alles wriemelt door elkaar. De afmetingen kennen van je wagen is uiterst belangrijk. De ruimte die je opeist of krijgt is minimaal. Langs de stoffige wegen staan mensen die allemaal ergens naar toe moeten. Wat opvalt zijn de Soedanese vrouwen, groot en slank, soms in felgekleurde sari’s, sommige turquoise of robijnrood, die sierlijk wapperen in de wind. De kleuren komen eens zo mooi uit tegen hun donkere huid. Ze aarzelen niet om ons een lift te vragen, die we wel meestal weigeren omdat ze met twee vingers f drie zijn. De omgeving van de kampeerplaats is prachtig gelegen en helemaal verlaten. Rondom ons geel gedroogd gras met hier en daar bomen en stekelige struiken zo ver het oog reikt. De toegangspoort is gesloten met een groot hangslot. We laten de wagens staan en wandelen rond. Na enige tijd komt Vincent terug met een man en hond. De man wil de poort wel openen voor 50 US dollar per persoon. Té gek natuurlijk. We hebben totaal geen voorzieningen nodig enkel een staanplaats voor de auto’s. We willen wel iets betalen maar niet zijn bedrag. De man belt iemand op die wat verder een stuk grond heeft liggen waarop we gratis mogen kamperen. Het ligt naast de Nijl. Op een mini mini strandje van enkele meters zetten we onze stoelen. Andrea en Vincent nemen een frisse duik in het water. Eric houdt het op voetjes baden en ik….. denk er niet aan. De Nijl herbergt immers krokodillen. Alhoewel een frisse duik uiterst verleidelijk was. Een smalle boot komt langs gevaren met twee vissers en een kind. Achteraan slepen ze een net. De twee vissers slaan met lange stokken op het oppervlak van het water. Dat geeft telkens een klap. Vissen schieten dan verschrikt weg en hopelijk in de netten. Een eeuwenoude vissersmethode. We hebben aardappelen gekocht, wortelen en ajuin. Ik schil terwijl Eric de potten op het vuur zet. Wanneer alles klaar is bak ik spiegeleieren voor iedereen en leg het bij Eric’s peekesstoemp op ieders bord. Vincent is een ongelooflijke dankbare eter. Hij schaart immer de potten leeg. Met hem géén leftovers. Vincent en Andrea doen de afwas. De rest van de avond wordt doorgebracht bij Vincent’s kampvuur. Ze hebben een schup klaargezet en een emmer met water zo er brand moest uitbreken in de kurkdroge omgeving. Het kampvuur, de fonkelende gensters, de rook,het kabbelend water, de maan….het maakt het allemaal af. Africa at his best. Dag 122 Totaal afgelegde afstand : 24.986 km