Central Al Gedarif, Sudan - Polarsteps

Vandaag zetten we onze weg verder richting Port Sudan. Na meer dan een week wachten in Khartoum is de knoop voor iedereen doorgehakt. Costa en Katherine gaan definitief via Tsjaad doorreizen. Eric en ik doen een omweg via Saoudi om in Kenia te geraken. We verschepen de auto’s van Jeddah ( Saoudi) naar Mombasa ( Kenia). Ethiopië lukt voorlopig echt niet en we houden dit in overweging om in Kenia nog eens te proberen. Vincent en Andrea zullen ons hoogst waarschijnlijk vervoegen voor een container. Voorlopig keren we even onze rug naar Zuid-Afrika en gaan de andere kant op, het wringt ergens wel. Ook wij hebben het gehad met Khartoum waar we veel tijd hebben verloren om nergens te geraken. Veel beloftes, veel geloop, veel documenten en stempels. Antwoord moest er komen van Djoeba, de hoofdstad van Zuid Soedan, voor een militaire escorte. Bevestiging hiervan is de basis om een visum te krijgen. Tot op heden is die bevestiging er niet, dus geen visum, dus bekijken ze het maar. Wij zijn weg! De weg naar Port Sudan is méér dan 1000 km maar afstand betekent voor ons niets meer. Dit fenomeen is mij bekend. Het verkeer is best te doen, de weg had beter gekund. Om de, soms heel diepe, putten te vermijden ben je verplicht als een dronkenlap te rijden. De vering en schokbrekers ondergaan een helse marteling. Om niet een stuk van de weg terug te doen, we rijden immers terug naar boven, doen we een zuidelijke omweg van een 300 km. We gaan via Wad Madani en El Gedaref. Deze laatste is een drukke grensstad aan Ethiopië. Het pikt wel zó dichtbij te zijn en de grens niet kunnen oversteken. Doch uitstel is nog geen afstel. We bekijken het opnieuw in Kenia. Hier en daar zijn er politiecontroles. Altijd spannend en amusant. Ook vandaag weer één die dacht aan ons geld te verdienen. Eric draagt, net als gisteren, geen veiligheidsgordel, zoals alle Soedanezen, dus wil men hem een ‘ticket’ laten betalen. Met alle Chinezen maar niet met Eric. Eric wil wel betalen maar eist een ontvangstbewijs. Dat heeft men natuurlijk niet dus ….. wordt er niks betaald. Zo moet dat!!! De ganse dag zijn we op de baan. Eric neemt zo nu en dan lifters mee. Zijn slaapruimte is gescheiden van zijn passagierszetel, bij mij niet. Ik wil echt geen vlooien dus liever niet. We passeren Wad Medina, tweede grootste stad van Soedan. In Wad Al Halengi gebeurt het! Dat, langverwachte, ontegensprekelijk gevoel dat je eindelijk Afrika binnen treedt. Ok Egypte en Sudan is ook Afrika maar het echte komt nu écht tevoorschijn. De eerste hutten met strodaken, gegroepeerd in ommuurde stukken grond voor families met vrouwen en kinderen. Heel toegankelijk alhoewel ze soms gesluierd zijn. Iedereen die je lachend een hand komt geven. Ook de aarde is nu rood geworden. Het geeft zo’n zalig gevoel. Ik heb per vergissing twee kleine dozen Nesquick gekocht die mierzoet zijn en bedoeld voor kinderen. Ik lust ze niet dus geef ik ze aan moeders met kleine kinderen die het dankbaar aannemen. In Gedaref eten we iets en bezoeken de markt. Een drukte van jewelste, iedereen verkoopt hetzelfde. Het ene gedeelte zijn gebruiksvoorwerpen, het andere fruit en groenten. We lopen er als enige blanken rond en dat valt natuurlijk op. Je denkt wel even aan COVID maar niemand draagt hier bescherming. We zitten nu vlakbij de grens met Ethiopië. Even buiten de stad draaien we de velden in voor de nacht. Het gaat stilletjes zijn. Mooi zo! Dag 125 Totaal afgelegde afstand : 25.554 km