Moyale, Kenya - Polarsteps

Another day in Paradise ? Niet op dit moment. Geduld brokkelt stilaan af. We vragen opnieuw een onderhoud met de Ethiopische reisagent die net over de grens in een hotel verblijft. Ook voor hem is dit niet leuk. We steken, op het afgesproken uur, tevoet de grens over en gaan met hem aan de Ethiopische kant koffie drinken. Blijkt dat iemand een fout heeft gemaakt in de documenten, die dus nog moet worden rechtgezet. Opnieuw vraagt dit tijd, morgen gaat men proberen alles in orde te krijgen. We hebben nog niets betaald dus dat deel zit nog wel goed. De reisagent komt sympathiek over en zit duidelijk verveeld met de situatie. Samen met hem nemen we een tuktuk om lokaal inkopen te doen : 2 kilo aardappelen, 2 kilo tomaten, 1 kilo wortelen en 2 teentjes knoflook, kostprijs voor dit alles nog… geen 2€. De man nodigt ons uit op restaurant, doch alles ziet er zo smoezig uit dat we beleefd dank u zeggen. Ondertussen stel ik vast dat het al 19h00 is. De grens van Ethiopië sluit om 18h00. We zijn de tijd uit het oog verloren. Onze wagens staan tussen de twee grenzen dus hebben we geen slaapplaats meer. De reisagent heeft geen directe oplossing en stelt een hotel voor. De omgeving oogt echter héél arm en dat geldt ook wellicht voor de hotels. Drie kleine kinderen, twee jongetjes en een meisje komen ons halen. Ze zijn hoop en al 6 á 7 jaar maar weten perfect hoe je via een sluipweg de grens over geraakt.. Na 15 minuten staan we terug op Keniaans grondgebied maar nog niet waar onze auto’s staan. Gelukkig werken de Kenianen hier wat langer. We worden doorgelaten en mogen met de wagens alsnog door de poort. Oef!!! We zetten ons terug buiten de stad op een plaats waar we reeds eerder hebben gestaan voor de nacht. Twee mannen, die met een motorfiets over de zandweg komen rijden stoppen en zeggen dat we niet veilig staan. Meermaals op dezelfde plaats staan is inderdaad niet goed. We zijn in wijde omgeving de enige blanken dus vallen we op. Men ziet ons verzekeringen afsluiten, geld wisselen op de zwarte markt, inkopen doen… We zijn mzungus ( witten) dus kunnen we ons niet verstoppen. Een man, die vlakbij een put aan het boren is, zeven meter diep komt een praatje maken. Zijn twee vrienden eten mee van van onze chef’s pekesstoemp. Ze vinden het lekker. Eric gaat nog even kijken naar de put of hij kan helpen en komt na twee uur terug. Ik kruip al in mijn bed, nadat alles gecontroleerd werd en op slot. Het is 23h00. Ondanks de onveilige situatie lukt het me desondanks goed te slapen. Nóg een nacht gaan we hier niet blijven. Teveel mensen weten dat we hier zijn. Morgen zou ons verlossend antwoord dan moeten komen van de reisagent. 🫰🫰🫰 Dag 154