Ruaha Milling Company Limited, Tanzania - Polarsteps

08h30. Tijd om te vertrekken. We rijden de ganse dag door het wondermooie, groene Tanzania. Telkens zien we andere verzichten , de ene al mooier dan het andere. Er zijn veel vrachtwagens en bussen op de weg, het verschil in snelheid is soms groot en inhalen is niet altijd gemakkelijk. Ik doe echt mijn uiterste best maar opnieuw wordt ik drie keer aan de kant gezet, speeding de ene keer, over een witte lijn de andere keer… . Ze staan je echt overal op te wachten. Soms kunnen oude vrachtwagens de heuvels amper op en rij je zo traag dat stappen vlugger zou gaan. Op zo’n momenten ‘vergeet ‘ je de witte lijn weleens. Telkens vraag je je af of het opnieuw kan lukken om er onderuit te komen. Nog nooit heb ik een boete betaald op mijn reizen en die score wil je aanhouden. Opnieuw het verhaal van geen cash, alleen kredietkaarten. Daar kunnen ze écht niet mee verder en na 5 minuten discussiëren krijg je dan steevast een verwittiging. Lucky me. Eric neemt hierna de eerste positie in en we worden opnieuw prompt tegengehouden. Speeding 58 km/h daar waar slechts 50 km/h mag. De agente brengt ons naar de overkant van de straat waar een jonge agent autoritair op de motorkap van zijn auto zit, speedgun in de hand. Het is een moeilijke, een Peerke juist. Eric begint met hem te argumenteren, de agent geeft ons bijna een verkeersopleiding en laat me ‘trots’ zien dat hij ook snelheden van 51 km/ h beboet heeft. We moeten onze autodocumenten afgeven die hij naast zich neerlegt. We melden niet akkoord te zijn en zijn overste te willen spreken. We schalen een verdiep hoger. De agent werpt op dat we dat dan maar moeten doen, de politiepost ligt vlakbij. ‘Maak een U-Turn’ zegt hij, waar ik fijntjes opmerk dat we dat niet gaan doen omwille van de dubbele, volle witte lijn op de weg, Eric werpt op dat we niet willen terugrijden zonder onze documenten, dat is niet wettelijk. Hij laat vallen het voorval voor de rechtbank te laten komen en ik vul aan dat de Belgische ambassade ons hierbij zal helpen. Tegen zoveel kruit is de man niet opgewassen en hij gooit zijn doek in de ring, We mogen nog maar eens doorrijden. In de loop van de middag stoppen we in de Crocodile 🐊 Campsite. We worden uiterst vriendelijk ontvangen en krijgen, ondanks er geen andere gasten zijn, een uitgebreide menukaart waarvan we uit alles mogen kiezen, Onder het grote rieten afdak staan tafeltjes en enkele uiterst knusse zetels met zachte kussens. We ploffen ons neer en in afwachting van de lunch, drinken we een fris Kilimanjaro biertje. Tegen de avond rijden we opnieuw de weg af voor de nacht. Het weggetje brengt ons diep tussen de maïsvelden naast een opslaghuisje. Het is nog licht. Vandaag heb ik vastgesteld olie te verliezen uit de tussenbak van de Landrover. Ik wil geen verdere stukken en besluit onder de wagen het peil na te checken. Het staat inderdaad te laag en met een vulspuit vul ik een liter bij, Dit zal ik, vanaf nu, regelmatig moeten opvolgen. Ook Eric kruipt onder zijn Toyota om zijn rechter richtingaanwijzer, stoplicht en achterlicht te herstellen. Het lukt niet direct en ondertussen is het donker geworden. Hij bakt voor ons beiden een Spaanse omelet wat we opeten met onderweg gekocht brood. Nog wat nababbelen en dan trekken we ons terug in onze respectievelijke woonsten. Het regent denkt Eric, maar het is het zacht ruisen van de maïs stengels. Dag 214 Totaal afgelegde afstand: 40.420 km