Office of the President, Namibia - Polarsteps

In de voormiddag stoppen we even in Okahandja, meer specifiek Otjihaenamaparero 92. Hier kunnen we Dinosaurus sporen zien. Ik ken nog Adèle de eigenares van de farm. Ze heeft blijkbaar haar ‘ kleine’ tuin van 500 hectaren verkocht en is definitief naar Duitsland terug vertrokken. Zij vertelde me destijds dat haar lap grond maar klein is in vergelijking met de grote van 5.000 tot 10.000 hectaren. Oppervlaktes waar je even van op adem moet komen. De sporen van de Dinosauriërs bevinden zich hier, in de 190 miljoen jaar oude Etjo formatie. Het zand dat deze zandstenen gevormd heeft verzamelde zich hier door de destijds hevige weercondities net zoals de duinen in de Namibische woestijn. Wanneer het klimaat steeds droger werd waren dieren gedwongen zich te verplaatsen waar het water was. In de daar natte ondergrond lieten ze voetsporen na. Die sporen werden later bedolven onder nieuwe lagen, door de wind opgenomen zand. Dit zand versteende in de loop der jaren door de druk die steeds groter werd naarmate de lagen zich opstapelden. Hierdoor kwamen de voetsporen steeds dieper te liggen en werden ze geconserveerd. Nu zijn er hier meer dan 30 sporen. De site is opgenomen als Nationaal monument en beschermd door de wet. Studies wijzen uit dat de voetsporen behoren tot de Ceratosairus en de Syntarsus, beiden behorend tot de dinosaurus familie. We krijgen op onze wandeling naar de versteende afdrukken het gezelschap van jonge jongens en meisjes die ons van spoor naar spoor brengen. De jongsten zijn uitbundig, de meisjes wat verlegen. Één meisje zegt me dat ze kan zingen en wil dit graag aan ons laten horen. Met een mooie, ingetogen stem zingt ze een Engelstalige love song. Zó aandoenlijk. Op het einde willen ze maar al te graag op de foto. Het is lachen alom al ze zichzelf zien in beeld. Na een fikse wandeling in de voetsporen van het verleden hijsen we ons terug in onze wagens. Langs het Waterberg Plateau, dat 48 km lang is en 15 km breed rijden we richting Otjiwarengo. Een 20 km hiervoor gaan we van de hoofdweg af naar het Cheetah Conservation Fund, een organisatie die zich inzet om de zeldzame cheetah ( jachtluipaard) te laten leven en gedijen met de mens en de omgeving. Hier leven cheetah’s, binnengebracht door farmers in plaats van ze te doden. Echter véél boeren schieten ze af ter bescherming van hun vee. Terwijl de cheetah, 4 miljoen jaar nodig had om zich te ontwikkelen tot de snelste viervoeter ter wereld, heeft de mens slechts 100 jaar nodig om het dier op de rand van uitsterven te brengen. Wereldwijd schat men hun aantal op 10.000 stuks. Dertig procent hiervan leeft in Namibië. Ze leven in vrijheid op de veeboerderijen doch worden door de farmers, aanzien als gevaar voor hun vee en gedood. De cheetah is een prachtig dier, slank gebouwd als een racer die een snelheid kan halen van 110 km/h. De gids vertelt ons dat ze speciale honden kweken die niet bang zijn van cheetah’s Anatolische hedershond van Turkey. De boeren overtuigen hun vee te beschermen door deze honden lukt slechts mondjesmaat. Wat wil je als je soms kuddes hebt tot 25.000 stuks. Terug op weg naar Otjiwaronfo, het dorpje heeft één belangrijke hoofdstraat en enkele zijstraten. Het schept een beeld van het Wilde Westen. De winkeltjes zijn gebouwd in steen maar met die typische overhang waardoor je steeds in de schaduw loopt. Dag 235 Totaal afgelegde afstand: km