Bahnhof Hotel Aus, Namibia - Polarsteps

De nacht is voor ons beiden echt kou geweest. Moeilijk aan te passen als het overdag 30 graden is en ‘s’nachts tegen het vriespunt. Gisteren waren we begonnen met een afslag D707 te nemen, maar na enkele kilometers gaven we op. De weg was té slecht. Vandaag wil ik langs de andere kant proberen en dat lukt wel. Het is dan wel een heen en terug route maar het is één van de mooiste en desolaatste weg van Namibië. Het feit dat ik geen reservebanden meer heb, toch wil ik een groot stuk van deze weg afleggen. Terwijl Eric na 16 km zich opzij zet met koekjes, stoel en drank rij ik 75 km de scenic route af. De omgeving is waanzinnig knap, mooi uitgestrekt van horizon tot horizon, Herhaaldelijk wisselen de kleuren en vorm, oneindige en immens uitgestrekte vlaktes die naadloos in elkaar overgaan en toch steeds van uitzicht wisselen. Ook de bergen geven telkens een ander beeld van zich, woestijnzand hoopt zich op aan hun voeten en flanken. In al dat moois zie je orixen, springbokken …. maar toch een pak minder dan 13 jaar geleden, een fenomeen dat ik dikwijls vast stel tijdens heel onze trip. De weg is voorzien van kilometers lange omheiningen. Een orix is tussen beide geraakt en terwijl ik stop komt hij traag naar de Landrover gelopen. Ik sluit mijn zijraam voor de helft uit voorzorg. Vind het raar dat het beest me benaderd. En plots …. valt hij de Defender aan en knotst met zijn horens tegen de flank. Zijn wereld, dus ik rij door. In de loop van de middag bereiken we Aus, een kleine gemeenschap met duidelijk Duitse invloed. Er is één tankstation waar we alles weer laten vollopen, enkele huizen en één hotel annex restaurant met een uitnodigend terras. Alles piekfijn verzorgd, dus zetten we ons aan tafel voor een heerlijke maaltijd. Dan nog even de laatste 123 km asfalt die ons scheidt van Luderitz, een Duits koloniaal kuststadje en haven aan de Atlantische Oceaan. Lüderitz ligt aan de grens van het spergebied Diamond Area 1, Een afgesloten gebied waar diamantmijnen liggen. Vlak voor het stadje ligt het bekende Kolmanskop, een ‘ghost mining town, een verlaten mijndorpje, paradijs voor fotografen. Hier konden vroeger diamanten gewoon van de grond opgeraapt worden. Zo nu en dan waart mijn blik naar de grond…..tevergeefs. Het dorpje dateert van 1911. Na de eerste wereldoorlog geraakte de mijn uitgeput. Stilaan liep het leeg, werd verlaten, leeggeplunderd en aan de natuur overgelaten.In de loop van de volgende jaren maakte de woestijn zich meester van het dorpje en van de aanwezige gebouwen, het langzaam wegstoppend onder een enorme hoeveelheid zand. Toch vind je er nog de school, bakkerij, hospitaal, slachterij en de villa’s van de leraar, de architect, ingenieur … half bedolven in het zand. Je kan de huizen nog binnenwandelen en een stap in het verleden zetten. De omgeving is nostalgisch, prachtig wijds, feeëriek en een bron van inspiratie voor elke fotograaf. We boeken ons kamers in een guesthouse Hercules in het verder gelegen Lüderitz.Het is ondertussen al donker. In een restaurant langs de kust ga ik een biertje drinken, Eric komt enkele tellen later en gaat aan een tafel zitten denkende dat ik in het toilet zit. We zitten dus beiden in het restaurant aan verschillende tafels maar merken elkaar een tijdje niet op. Best grappig! Het is een uitermate lange dag geweest. Het bed en de warme douche zijn uiterst welkom. Dag 250 Totaal afgelegde afstand: 48.039 km