Municipio de El Bolsón, Argentina - Polarsteps

Refugio cerro Linda! 23/03/23 Na het meemaken van mijn eerste echte gezellige ‘assado’ in het hostel gisteren, werd me duidelijk dat dit de plek is om in de bergen te gaan slapen. In eerste instantie zou ik met 2 anderen uit het hostel mee gaan om te hiken naar een Refugio richting Cajun de Azul. Een Refugio is een berghut waar je in kunt slapen en eten. Het heeft een keuken en een zolder met matrassen of je kunt buiten je tent opzetten. Voor de rest moet je zelf zorgen. Er begon een stemmetje te mengen die vond dat het tijd werd voor een uitdaging op mezelf. In gesprek met Marcel van het hostel werd ik dan ook heel even overtuigd om Cerro Lindo van +\- 1450m te gaan beklimmen. Een klim waarbij je slaapt op de berg in Refugio cerro Lindo en uiteindelijk de volgende dag doorgaat om naar de top te hiken. Het verschil is dat deze trekking als ‘rood’ bestippelt staat wat betekent dat het een pittige klim is. Daarnaast is dit ook de minder populaire route maar qua uitzichten is deze klim met de Piltriquitron berg 1500 de mooiste betreft panorama uitzichten. Verschil met de Piltriquitron berg is dat je al op meer hoogte start en de weg ernaartoe iets makkelijker is. Een andere optie was ook een trekking waarbij je het eerste deel naar de gletsjer ging en het tweede deel tussen de bergen op een mooi uitkijk punt zou staan. Al met al: te veel keus! Uiteindelijk slaan deze keuzes om in besluiteloosheid en start ik uiteindelijk om 12u met de Cerro Lindo trek alsnog. Dit leek de grootste uitdaging; meer klimmen, grote kans dat je alleen of met weinig mensen bent. En niets was minder waar. Tot ongeveer een 20 minuten voor ik bij de Refugio ben, ben ik de enige op een duo na die ik naar beneden zag trekken. Een uitdaging wilde ik en een uitdaging kreeg ik. Direct na het afzet punt, waar ik de brug oversteek, loop ik langs een boerderij af en loop ik regelrecht de beboste bergen in. Het stijle gehalte stelde me direct op de proef en voor ik het wist kwam ik al in een mentaal spelletje met mezelf terecht. Had ik maar dit… was het niet beter geweest dat… wat als ik niemand tegen kom… telkens als er zo’n gedachte voorbij kwam gefietst probeerde ik deze rustig weer te parkeren en mezelf de vraag te stellen ‘wat kan ik hiervan leren?’. Geweldig irritante en tevens mooie vraag die ik geregeld aan cliënten stelde toen ik nog een baan had 😉. Ik kwam niet veel verder dan dat ik mogelijk mijn eerste ingeving moest volgen en dat slechte keuzes niet bestaan zolang ik er maar wat van leer! Ook deze mag op een tegeltje 👏 Als je het gevoel hebt dat je me nu wil slaan, dan begrijp ik dat ook volledig 😜. Dan wandelde ik weer verder. De omgeving, mijn leven thuis, de reis hier en alle gedachtes en gevoelens die daar bij kwamen kijken, gingen door de processor heen. Opnieuw de vragen ‘kan ik stoppen? Nee. Waarom wilde ik dit niet samen doen met een ander? ..Wil ik dit dan wel echt of ?.. etc. Een strijd was het met momenten. Maar opnieuw waarom? Ik had toch de tijd… maar zo werkt het niet. Als je namelijk minuten lang redelijk stijl omhoog moet lopen met een flinke tas op je rug, is dit niet perse de meest leuke activiteit. Om die reden wil je dus dat deze eerder sneller dan langzamer voorbij is. Daarnaast vergat ik alsnog soms de tijd te nemen op sommige mooie rustgevende plekjes🙃. Gelukkig liet ik ze niet allemaal voorbij gaan. En was ik anderzijds ook heel gelukkig als ik tussendoor even wat minder stijl hoefde of zelfs afdaalde. Normaal sta je toch geen seconde stil bij hoe je loopt… nu wel. Buiten dat de hike ook veelal dezelfde omgeving en planten/bomen/soorten leek te hebben, miste ik soms wat wildlife. Ik werd dan ook dolenthousiast als ik even een hagedisje langs zag komen, Woody woodpeckers in de bomen zag en vooral ook hóórde en wanneer koeien mijn weg barricadeerde. Uiteindelijk kom ik ergens bij een beekje uit met veel groen en zon waar ik mijn tas afgooi en ik een stukje chocolade eigen maak 😍! Tijd om even te chillen…. Eenmaal daar kan ik van heel de omgeving genieten en zie ik hoe mooi het allemaal was en is. Na een tijdje komt er een gast terug gelopen vanuit de Refugio met wie ik aan de praat raak. Hij werkte bij het hostel waar ik vandaan kwam. Hij gaf me een goede recensie en gaf aan en dat hij ipv twee nachten één nacht is verbleven. Ik vind het fijn om de gedachte te hebben dat dit ook kan, nu ik alleen ben. Anderzijds wil ik het alsnog op me af laten komen en zien wat het me verder brengt. Die avond zit ik met 3 Argentijnse mensen en 1 Fransman die goed Spaans spreekt in de Refugio. Ik deel mijn paprika op in stukjes en ben blij dat zij wat van hun eten willen delen. Deze avond was erg goed voor mijn Spaans, maar oh wat was ik moe…. Ik val boven op een matrasje in een, donkere, oude zolder-achtige ruimte in mijn gehuurde slaapzak in slaap. Buenos noches. 24/03/23 Op dit moment zit ik op een rots naar de zonsopgang te kijken. Ik geniet maar denk tevens ook dat het mooi zou zijn om dit te kunnen delen. Ik voel me enorm dankbaar voor de rust die ik mag voelen hier! Tijd om zo terug te klauteren naar de Refugio om vervolgens door te gaan. Hasta luego … !