Santiago, Chile - Polarsteps

Op zaterdag maak ik opnieuw een prachtige busrit mee van Mendoza naar Santiago. Dit keer met nog hogere bergen en nog meer blauw heldere meren. ⛰️ Echter hebben mijn ogen het zwaar en gaan de luikjes af en toe dicht net nu ik zo graag de busrit had willen meemaken tussen het immense Andes Gebergte. Achja… ‘je zal het wel nodig hebben gehad’ zou ik tegen een ander gezegd hebben😉… Bij de grens zitten tot mijn verbazing een x mensen met een vriendelijke lach en krijgt mijn paspoort een stempel bij. De bus trekt verder en komt 2 u eerder aan dan verwacht in Santiago. Het is me niet duidelijk of ik een grimmige sfeer voel door wat anderen mij vertelde. Maar al gauw wordt er vanuit meer kanten duidelijk gemaakt dat ik extra voorzichtig moet doen als ‘vrouw’ en als ‘toerist’. Ik word zelfs gekoppeld aan een jongeman die schijnbaar in dezelfde bus zat. Hij moet me van een of andere beveiliger naar het metro station brengen. Zelf denk ik dat deze jongen meer angst ervaarde dan ik op dat moment. ‘Jezus stond me bij’ zei hij toen hij weg liep. Echter kon ik weer terug naar het station om wat eten te kopen gezien ik erachter kwam dat ik nog even moest wachten tot Veronica me op kwam halen bij een metro station dat 30 min verderop lag. Nog steeds heb ik niet duidelijk of het de reacties zijn die me wat meer angstig doen voelen. Ik betrap mezelf er namelijk op dat ik met meer achterdochtigheid naar de metro loop en loop via een andere ingang naar binnen dan een oude, dronken, kwetsbare man doet. Ik stop mezelf even want besef me dat ik alert wil zijn, maar dat ik mensen alles behalve met afstand en argwaan wil benaderen. Ik besef me dat juist dit gedrag de ander tot waanzin kan drijven want als iedereen je altijd zo benadert, wat of wie ben ik dan in mijn hoofd en hoe zou ik me voelen?… Bij het teruglopen passeer ik dezelfde man maar met meer dan gepaste afstand alsnog. De man zegt wat in het Spaans wat ik niet begrijp, ik kijk, knik vriendelijk en geef een glimlach terug … Eenmaal terug in het metrostation probeer ik toch nog even snel te videobellen naar Veronica om er zeker van te zijn dat zij het was die me zou opwachten. En ja hoor, een lach van oor tot oor via de whatsapp zorgt ervoor dat ik later zonder twijfel durf in te stappen in de metro. 😇 Ik word ontvangen in een warm bad en mag die avond met moeder en zoon mee naar ‘FesiLuz’. Dit is een Chinees festival van lichtjes in allerlei thema’s, lekker eten en artiesten en show. Ik keek mijn ogen uit! 🤩 De dag erop wandel ik met Veronica in het park Cerro San Cristobal waar we richting het punt lopen waar we uitzicht hebben op heel Santiago. 🌇🌄 Hierna mag ik aansluiten bij opa’s zondagse ritueel waarbij iedereen welkom is en er niet normaal lekker gekookt wordt. Ik proef een ‘Chileense’ empanada met seafood en er word de lekkerste lasagne/soep achtig iets voorgeschoteld met ‘loco’ (nee niet ‘gek’ maar een speciaal ‘schelpdiertje dit keer). Ook wordt er heerlijke cake van sinaasappel en… voorgeschoteld. Ondanks ik met lood in mijn schoenen naar binnen ging en gespannen bij het onbekende gezelschap ging zitten, besloot ik er in mijn hoofd een kans van te maken om open te staan en mijn Spaans te oefenen. En ondanks de ferme discussies over algemeen Chili, de politiek en economie die moeilijk te volgen waren soms, voelde ik me toch meer dan welkom. 🙂 Stukje les over Chili: Duidelijk werd dat deze familie hoorde bij de +/- 8 procent van de hogere klasse van Chili. Toch kozen zij ervoor om zich niet als velen anderen rijkere mensen te distantiëren van de rest van de economische klasse in Santiago. (In mijn ogen gedeeltelijk dan) Meer dan 80 procent valt onder de lagere economische klasse. Ongeveer 17 miljoen mensen wonen in heel Chili waarvan ongeveer 5.5 miljoen in de hoofdstad leven. Chili is een lang land van ongeveer 4300 km in de lengte en is daarmee het langste land van de wereld. Het landschap bestaat dan ook uit meerdere klimaatzones en landschappen van ruige fjorden, vulkanen tot gletsjers en hooggebergtes. ‘Familie’ en elkaar financieel en emotioneel helpen binnen de familie zijn belangrijke waarden in de ‘Latijns Amerikaanse’ cultuur. Tot zover de les m.b.t. Chili op zondagmiddag. 🤓 Ik sluit de dag af met Veronica’s 2 zonen bij zonsondergang met een biertje in de hand en verwerk hoe ook deze bijzondere tijd tot stand gekomen is. ‘Ohja’ ‘Doordat ik in het vliegtuig tijdens mijn eerdere reis langs een ouder Chileens koppel zat’. Door een gesprek (wat geen gesprek was gezien wij beide elkaars taal niet spraken🤔) van misschien 15 minuten in pauzes bij elkaar. Tijdens dit gesprek werd duidelijk dat ik meer dan welkom was als ik ooit naar Chili kwam en Veronica gaf me haar nummer en ik de mijne .. niet wetende dat ik 7 maanden later hier zou zijn… De volgende dag maak ik met moeder en dochter een mooie tocht naar cajun de maipu! Ook dochter lief is een heerlijk mens en net één jaartje ouder als ik. In de avond sluiten we af met een ‘Chileense’ asado. Deze exclusieve asados begint met ‘Choripan’. Oftewel chorizo-worstjes van de barbecue, gegeten met een broodje (pan) inclusief mayonaise, avocado en pebre. Mega typisch in Chili. 🌭🥩 Wat heb ik genoten met dit lieve, vrolijke gezin deze avond. Er is buiten lekker gegeten, gedronken, gedanst, gezongen en er is muziek geluisterd en gemaakt in de gezellige en groene tuin! 🎶 Nu ik dit typ geniet ik nog even na..🙃