Sucre, Bolivia - Polarsteps

Sucre ! Van Uyuni naar Sucre. Mijn eerste ‘cama’ ervaring i.p.v. semi-cama ervaring in de avond/ nacht bus. Cama betekent dat je ruimere stoelen hebt en dat de stoel bijna 180 graden kan keepen. Niet verkeerd dus. Ingesteld op een koude reis maar het tegenovergestelde bleek waar. Wèe-eerm in de bus was het! Samen met Kristina 🇩🇪 ben ik de dag erop aangekomen in Sucre. Op het station moeten wachten en daarom tijd om even flink te observeren. Een flinke mix van traditionele mensen en moderne mensen. Rijken en armen zijn op te merken, maar armoe lijkt nog meer de boventoon voeren… Sucre, een ‘pequena’ ciudad waar ongeveer 400.000 mensen wonen. Zo klein is het dus niet, maar voor de Boliviaanse begrippen wel. Toch merk je geen ultieme drukte en was Sucre voor mij een heerlijk, charmant stadje. Je kunt hier lekker chillen, een aantal uitzicht waardige plekken bezoeken (het liefst bij zonsondergang), Spaanse les volgen, goedkoop eten en drinken in heerlijke tentjes of gewoon op straat, salsa lessen bijwonen en de reuze markten met fruit en ander voedsel of spullen en kleding bezoeken. Dit alles heb ik zowel gedaan en het koffietentje ‘typica’ heeft een goede klant aan mij gehad. Ook is het, het waard om de omgeving / natuur om Sucre heen te ontdekken. Dit heb ik te weinig gedaan. Op mijn laatste dag Sucre wil ik dan ook graag de natuur in. Mi maestra de espagnol geeft me tips gezien ze het heerlijk vindt om te hiken. Ik vraag haar mee en we vertrekken na de Spaanse les richting Pullina, een klein bergplaatsje van waaruit je een mooie hike kan maken. Het transport bestaat uit een taxi en een busje, Vooral het busje is weer een avontuur op zich en een beschrijving waard. De geur zal ik maar niet beschrijven. Waar zich in het busje 15 plekken bevinden, vertrekken we uiteindelijk met 17 en een hoop spullen. Een jonge moeder met kindje op schoot voorin, en een prachtige vrouw van ik schat haar een jaar of 50 maakt plaats voor een jonge gast van +\- 17 en gaat op de grond zitten. Ze doet me denken aan de fototentoonstelling van Steve McCurry in B.A. haar gezicht heeft prachtige donker bruine ogen met donkere wimpers en wenkbrouwen. Ze is donker van haar kleur en begint al wat grijze haren te krijgen die niet echt opvallen door haar vlecht. Ze draagt een bruine hoed en heeft een oude mini geblokte blauwe schort over al haar laagjes kleding. Ze mist een aantal tanden, maar dat maakt niet uit. Haar lach is echt wanneer ze grijnst naar haar mogelijke kleinzoon. Ik zou bijna een foto willen maken maar foto’s maken in deze cultuur van mensen is niet gepast en kan zelfs betekenen dat een ziel zal vergaan. Ik bedenk me dat in mijn eigen Karlijn cultuur het ook niet altijd relaxed vind als er foto’s worden gemaakt en laat dit moment voor wat het is. Het lijkt ellenlang te duren om van plek A naar B te komen. Niet zo gek want het busje waar we in zitten lijkt op te stijgen zodra we wat meer stijgen en laat het nu net zo zijn dat we flink moeten stijgen. Het uitizicht is daarentegen schitterend en het is interessant om te zien hoe de dorpjes tussendoor gebouwd worden. Na 2u komen we aan in Pullina waar we een mooie hike in de bossen van de bergen maken. Hierna de terugreis aanvaard, tijdens deze wat snellere tour en betere bus typ ik dit verhaal. Deze dag ook dubbel nieuws vanuit het thuisfront lees ik. Leven en dood gaan hand in hand en ik krijg dan ook even tranen in mijn ogen wanneer ik recht kijk in de heldere kastanje ogen van een baby ingepakt in een mooi fel geel met roze en paars gekleurde doek achter op moeders rug… Vanavond gaan we nog naar een exclusief restaurant voor de Boliviaanse begrippen met Boliviaanse keuken. Ik slaap deze avond met Kristina in haar upgrade accommodatie met prachtige tuin. Helaas is dit maar voor één nachtje want morgen vertrek ik richting La Paz. Aan deze kant van Bolivia wachten de bergen en jungle op mij! 😊