Pacajes, Bolivia - Polarsteps

Huayna Potosi ! Oftewel Bolivia's meest populaire grote piek van 6088m in de Cordillera Real. Gelegen op slechts 25 km van de stad La Paz, staat Huayna Potosi bekend om zijn gemakkelijke toegang en imposante schoonheid. En dat mocht ik van dichtbij gaan meemaken! Ik schatte mezelf in als fitte beginner en durfde deze klim samen met Dario en de groep aan. Maar echter in de ochtend het verdrietige bericht dat m’n maat Dario diezelfde ochtend nog terug vloog om er voor zijn familie te zijn ivm een mogelijk overlijden. Verdrietig voor hem en even schakelen voor mij. Ik zou dus alleen richting de tour gaan en had het even lastig met mezelf. Maar alleen was ik niet. Samen met 12 andere Europeanen en de 7 gidsen + chefkok gingen we de Huayna Potosi tegemoet. In dit gezelschap ook nog eens 5 Brabanders ! Geloof me, 3 dagen de bergen in, coco blaadjes knauwen, slapen in een hutje in stapelbedden naast elkaar, (veeéeél) eten en coco thee drinken aan een lange tafel, geen internet connectie hebben, met z’n allen op dezelfde ‘ecologische’ wc zitten, hoogte pillen slikken, klagen en elkaar helpen en motiveren, tja.. dat schept toch een band! Je zult jezelf wel tegen komen werd gezegd. En mezelf tegen komen is gelukt. Meteen de eerste dag worden we gebracht op ons eerste basecamp op 4700m om die nacht te acclimatiseren aan de hoogte . We zijn die middag zo’n 3 uur aan het oefenen m.b.v. basis instructies op de gletsjers en we mogen tot slot ook proeven aan het ijs klimmen 🧗 . Nou dat was me een partijtje zwaar en moeilijk. Ik met m’n open handschoenen die niet perse helpend waren en die zorgde voor opengehaalde en mega koude vingers. Helaas had ik mijn goeie handschoenen weggegeven aan een Engels vrouwke eerder in de reis die nog naar het koude zuiden van Argentine ging. Eigen schuld, dikke bult.. Mijn mindset helpt dan trouwens ook niet mee die graag meteen goed in iets nieuws wil zijn 😁😉. We liepen deze middag op onze plastic laarzen die gemaakt zijn om uiteindelijk stijgijzers aan vast te maken. Je moet je dus een soort van skischoenen voorstellen waarmee je niet twee x richting de bar en terug loopt, maar dat zo’n 200x. 😅 Op dag 2 hebben we een klim van ongeveer 2u richting high camp oftewel het 2e camp dat op 5200 ligt. 2 Uurtjes is goed te doen dacht ik nog. Niet realiserend dat dit ook een pittige klim zou worden met zo’n 16 tot 18 kilo berg equipment en nodige eigen spullen achter op je rug. Pittig maar te doen. Dan hadden we hierna een lunch en uiteindelijk een uur later ook weer avondeten. Tot slot herpakt iedereen zijn backpack voor de nacht. Dit keer zoveel mogelijk equipment aan en zo min mogelijk mee. Water, snacks, stijgijzers en een extra laag aan kleding mee. De worsteling: Om 12u s’nachts moeten we opstaan en rond 18.30 lagen we die avond ervoor al in bed. Niemand van ons heeft geslapen… combinatie van zenuwen, hoogte, licht en buik klachten hielpen niet mee. Om 12u krijgen we een licht ontbijt en installeren we ons voor vertrek. Op dat moment heb ik hoofdpijn en voorzie ik een vervelende klim. Ik hoop dat een hoogtepil en de coco blaadjes wat voor me kunnen betekenen. Eenmaal aan de wandel gaat het beter. We starten direct met onze plastic laarzen waaraan we een 20 min. verder onze stijgijzers vastklemmen. Ook is dit de plek waar we aan ons harnas een touw geknoopt krijgen. We zitten met 2 samen aan 1 gids. Mijn maat is Andrej uit Engeland, geboren in Kroatië. Ik had in de gaten dat ik te maken had met een lieve positieveling dus moest maken dat ik juist aan zo iemand vast zou zitten! Daar gingen we… Het zou tussen de 5 en 6 u duren naar de top en tussen de 2 en 3 u terug. Je moet je voorstellen dat je nog geen kilometer per uur gaat met de hoogte en de stijlheid van het ijs/sneeuw, wat niet bepaald motiverend is. Op zijn tijd een rust pauze en een stukje chocola en coco thee. 🍫 🍵! Niet te lang want dan wordt het te koud 🥶. De gids is zorgend en Andrej en ik proberen elkaar te motiveren. Toch is het vanaf moment één al een mentaal spel met mezelf. ‘Waarom wilde ik dit?’ ‘Stoppen is geen optie’ ‘Opgeven=geen optie (ofniet Lau 😉)’ ‘ik heb voor andere hetere vuren gestaan die ik overkomen heb’ ‘de kennedymars is je ook gelukt’ ‘denk maar dat Suze en Fem met mijn zusterlief aan de top staan om een dikke knuffel te geven’ ‘er zijn mensen die ergere dingen hebben meegemaakt en hebben doorstaan denk aan oorlogen’ en noem maar op… 😅 (tja… je moet jezelf er toch doorheen helpen hè 😜) Steeds lukte het weer om mezelf door te pushen, tot ik ongeveer 2 uurtjes voor we bij de top zijn breek na een soort trans waar ik in was geraakt. Door de lage energie val je dan bijna weg, voelt het. Tijdens het volgende moment rollen tranen over m’n wangen. Mijn lijf is op en een lichte hoofdpijn opnieuw gestart. Ik ben over de helft. Ik kan dit gewoon. Ik wil stoppen, maar ik wil niet falen. Allemaal gedachten overnieuw. De gids probeert wat aan te bieden en Andrej geeft me een knuffel. Hij geeft aan dat we kunnen stoppen, we zijn al ver gekomen en het is niet erg om te stoppen. Dan voel ik weerstand in mezelf, ik wil niet stoppen. ‘We keep going’ ‘It is everything in one what I feel right now, but we’ve got this’! Andrej bewondert dit doorzettingsvermogen en dit motiveerde hem ook in de tocht, geeft hij later aan. Hij had anders ook willen stoppen, ik sla hem omdat ik dit niet wist! Met zijn tweeën willen stoppen zou toch anders aangevoeld hebben ! 😜 We gaan door en even voel ik weer nieuwe kracht door m’n lijf gaan. Maar al snel maakt de hoogte hier korte metten mee en blijft de hoofdpijn doorzetten. Bij de volgende stop moeten we langer wachten. Één van de twee Brabootjes is gestopt en Timo (1 van de 2) zou nu aan ons touw haken. Hij is zowat door zijn gids naar boven gerend tot ons en is bekaf wanneer hij aankomt. Zijn gids rent weer terug naar Kjell om met hem de terug weg te aanvaarden en Timo is now one of us! 💪🏽 Nu zijn we met z’n 3 om elkaar er letterlijk doorheen te trekken. Maar op dat punt vervalt mijn energie steeds in -100. Ik moet door, het is nu nog zo’n 40 minuten. Maar oh mijn f…..god, wat zijn dat lange minuten…. We halen de top! 6088m ! We leven nog! Het uitzicht is niet normaal, maar genieten kan ik niet meer. Een paar tranen rollen nu over alle 3 onze wangen.. we zijn kapot en gesloopt. We maken wat foto’s en MOETEN dan nog terug. Ik voel dat ik geen energie meer heb maar er is geen keus. De terugweg is erg gezellig gezien we ook geen energie meer hebben om te praten. Het is bijzonder om nu in daglicht te zien waar we gelopen en half geklommen hebben. Een paar momenten stilgestaan dat het maar goed was dat ik enkel naar mijn voeten en de weg vooruit keek! 2u en 30 min later zit het er echt op! De hoofdpijn is dan al een poos niet meer te doen. 🥺 Ik krijg de aangeboden thee en soep niet weg en wil alleen maar in bed liggen. Helaas dit mag niet en kan tijdtechnisch ook niet. We moeten opnieuw met al onze spullen naar het eerste basecamp terug lopen. Nu wel met onze eigen wandelschoenen. Een ibuprofen en wat mentale steun van Andrej en wat mensen om me heen, helpt me beneden komen. We herpakken nog een laatste keer onze backpack en worden vervolgens weer bij de agency afgezet. Het blijkt dat meestal 85 % van de groep het red tot de top van Huayna Potosi! Van onze groep waren dit er 7 van de 13. Iedereen heeft zijn best gedaan, maar bij dit horen, voel ik voor het eerst toch een beetje trotsheid in mezelf! Morgen zal dit gevoel waarschijnlijk nog groter zijn! 😊 In Selina hostel heb ik die nacht een private room geboekt waar ik niet normaal blij mee ben. Na een hapje eten, een heerlijke douche, val ik in slaap 😴 Nu zit het er echt, maar dan ook echt op…..