Togus-Toro, Kyrgyzstan - Polarsteps

Toen we in de ochtend weg reden van onze kampeerplek bleken er twee 4x4 auto’s met daktenten om de hoek te staan. Uiteraard even een praatje gemaakt en het bleken een Duits en een Frans koppel te zijn. De Duitsers waren twee weken op reis en vlogen over twee dagen weer terug. En de Fransers waren al 10 maand op weg en hadden nog zoveel tijd over als dat hun geld het toeliet. Leuk om even tips en ideeën uit te wisselen. We kwamen bij Tash Rabat aan en er was helemaal niemand. Een oude vrouw met een jong jongetje kwamen aangesneld om entree te heffen. Tash Rabat werd in de 15e eeuw als caravanserai gebruikt op de zijderoute en daarvoor in de 10e diende het als klooster van het oosterse christendom. In de erbarmelijke winterse kou kon men hier schuilen, opladen om de lange zijde route te vervolgen en de boeven werden opgesloten in de cellen die er ook waren. Na ons bezoek overwogen we nog even om een moeilijke route te gaan rijden met de twee andere koppels die wij eerder hadden ontmoet. Dit om mekaar zonodig uit een moeilijk stuk te kunnen slepen, maar van een local hoorden we dat dit echt niet begaanbaar was met de auto. Het Duitse koppel had door hun korte reis zo’n groot gevoel van haast dat andere plannen om samen te reizen ons niet wat leken. Dus onze wegen scheiden ons. Wij op naar Beatov, om daar ergens een plek voor de nacht te vinden. Maar zoals jullie nu al een beetje door hebben liep het uiteraard weer iets anders… De rit naar Beatov ging van een leien dakje, een goede, onverharde weg met genoeg mooie uitzichten, en maar weinig uitdagingen. We besluiten dus al snel om na Beatov nog een eind door te rijden in de richting van Kazerman. Kazerman is een middelgrote stad zonder duidelijk doel, behalve voor de lokale mijnwerkers. In de klim van de pas naar Kazerman, na ongeveer een tiende van de route zien we een oudere man naast zijn Audi 80 staan. We stoppen, de man blijkt pech te hebben, en de oplossing te zien in een inbussleutel. Of wij die misschien ook hebben? Na wat zoekwerk in de gereedschapstas van de de auto blijkt het jammer genoeg; geen inbussleutel. We stellen voor hem naar het dichtstbijzijnde dorp te slepen. Een van zijn drie vrouwen, die inmiddels uit de auto stroomden knikt enthousiast ja. Ze noemt tien keer de naam van het dorpje, dus het doel is duidelijk. We koppelen de Audi aan en laden twee vrouwen over in onze trouwe 4x4. We slepen de Audi met man en echtgenote Drie rustig de bult op, onze auto geeft geen kik van de extra last. Als we het dorp naderen word de naam van het volgende dorp gescandeerd op de achterbank, en dat betekend waarschijnlijk dat het doel voor het slepen verlegd is. Dit dorp ligt ongeveer op de helft van onze route, en richting onze beoogde slaapplek. We slepen dus rustig verder. Als we doorrijden gaan nog regelmatig de duimpjes op de achterbank omhoog, maar verder soezen de dames een beetje in de late middagzon. Wanneer we dit dorp bereiken, stoppen we met behulp van wat gebaren de beide auto’s en proberen we te overleggen waar onze wegen zich scheiden. Als de man uit zijn auto stapt, is het doel zonder al te veel poespas ineens “Kazerman! Kazerman!” We kijken elkaar aan, en besluiten maar door te zetten. Beter een late avond, dan hen ergens op een berg achter te laten. We rijden de goede 50 kilometer door in de bergpas, slepen de Audi afwisselend stijl omhoog en diep omlaag. We delen de chipjes en bananen die we hebben met de vrouwen op achterbank. Als we rond negen uur ‘s avonds Kazerman binnen rollen, zijn we allebei goed gaar. We koppelen de Audi af, en nemen afscheid van het gezin, ze zijn ons dankbaar en nodigen ons uit voor thee. Tegen de gebruiken in slaan we de thee af, we zijn een goede zes uur later dan onze geplande eindtijd nog steeds in de weer. We rijden Kazerman verder in, de stad doet groezelig aan en we eten iets in een klein lokaal restaurantje. We zetten ons kampje iets buiten de stad op, en kijken uit naar morgen… het was een lange dag!