Kutaisi, Georgia - Polarsteps

Na enkele dagen Tbilisi zijn we het binnenland gaan verkennen. Wat ons eerder ook al opviel was de staat van het wegdek, wat dat is soms oppassen geblazen (heeft dan ook wel weer z’n charme). Ze zijn wel bezig met het upgraden van het wegennetwerk en dat merk je vooral tussen de grotere steden, zo is er een gloednieuwe snelweg aangelegd tussen Tbilisi en Koetasi (hier is het parlement gevestigd). Bij de Carrefour in Tbilisi hebben we gelijk boodschappen gedaan voor de eerste week, bij de daktent die we gehuurd hadden, zat namelijk ook een kookstel (+ benodigdheden) inbegrepen. We hadden ook wel weer zin om zelf weer eens te koken en het bespaart uiteraard ook weer wat geld. De eerste nacht sliepen we op misschien wel de mooiste plek van de hele rit: een middeleeuwse setting met een kerkje omringt door muren op de top van een berg. Er lag genoeg hout om de hele nacht door te stoken. Met marshmallows en worstjes was het een mooie eerste avond! De eerste helft van de roadtrip rijden we door het oosten van het land. Georgië heeft één van de oudste wijnregio’s ter wereld en dat is natuurlijk niet vervelend. Er zijn vijf belangrijke wijnbouwgebieden waarvan de belangrijkste regio Kacheti, zeventig procent van de druiven in Georgië produceert. In elk dorpje kom je wel een wijngaard tegen waar je tegen een klein bedrag enkele wijnen mag proeven. Afsluitend hebben we een rondleiding gekregen door een van de grootste wijnmakers van het land (Khareba Winery). Helaas was het authentieke er hier een beetje van af en was het meer een wijnverkooppraatje. Maar goed, de wijn was inbegrepen en die smaakte prima! Vervolgens zijn we nog oostelijker gegaan. Hier hebben we de twee grootste Nationale Parken van dit deel van het land bezocht: Lagodekhi en Vashlovani. Het eerste park staat bekend om het prachtige Black Rock meer. Het meer grenst met Dagestan (autonome republiek van Rusland) en ligt precies tussen twee bergen in. Maar helaas, de ranger van het park deelde ons mee dat het net te vroeg was om dit meer te bezoeken. Het dikke pak sneeuw op de weg ernaartoe maakte het onbegaanbaar. Volgens de ranger was dit enkel weggelegd voor ‘wandel-professionals’ (en dat zijn we nog niet..). Een kleine teleurstelling, maar toch nog mooie alternatieve tocht kunnen lopen naar een waterval wat het dan ook wel weer goed maakte! Vervolgens zijn we richting het Vashlovani reservaat gereden. Omdat het voor een groot deel grenst met Azerbaijan (onbewaakt en 5x groter dan de Hoge Veluwe) moesten we ons eerst registreren bij het parkkantoor en vervolgens bij het lokale politiebureau. Tien handtekeningen, 4 paspoortkopieën en 1 uur verder mochten we dan eindelijk onze weg vervolgen richting het eerste checkpoint. We kwamen ’s avonds laat aan en de park-ranger was gelukkig nog wakker om ons te controleren en te verwelkomen. Uiteraard waren we hier ook de enige toeristen en hebben we hier onze tent opgezet (letterlijk één handeling). Doordat het een heldere nacht was konden we genieten van een heerlijke sterrenhemel. De volgende dag zijn we verder het reservaat ingereden. Het park staat bekend om zijn woestijnachtige landschap met steppe-vegetatie: de vergelijking met Afrika wordt weleens gemaakt. Door het slechte weer die dag was het terrein moeilijk begaanbaar en veranderden de zandwegen in modderbaden. Op dat moment waren we wel heel blij met een krachtige 4WD onder de kont. Omdat het bleef regenen die dag hebben die dag toch maar een bungalow gehuurd. Zonder elektriciteit en warm water was het een kort avondje. De dagen daarna klaarde het weer gelukkig weer op en zijn we richting Tbilisi gereden. We maakten een stop bij een organische wijnboerderij gerund door een jong stel, waar we vroegen of we op hun terrein de nacht mochten doorbrengen, wat gelukkig geen probleem was. Na een kleine rondleiding in zijn wijnschuur mochten we meerdere wijnen proeven en werden er allerlei Georgische specialiteiten op tafel gezet. Een tijdje later werd ook de Tsjatja op tafel gezet: een traditioneel Georgische drank die thuis wordt gestookt van het vruchtenpulp dat overblijft na het uitpersen van druiven voor het maken van wijn. Na de destillatie heeft de drank een zeer hoog alcoholpercentage: tot wel 70 procent. Aangezien ik zelf niet erg goed ben met shotjes, was dit nog een hele opgave om dit op een normale manier naar binnen te werken. Bij Guido ging dit - niet verrassend - een stuk gemakkelijker. Het was een gezellige avond met hele lieve mensen. Inmiddels waren we al bijna een week onderweg en hadden we nog een week te gaan om het westen van Georgië te verkennen. In het westen liggen enkele grotere steden zoals Koetasi (niet super bijzonder) en Batoemi. Batoemi is gelegen aan de Zwarte Zee en staat bekend als een zon-strand bestemming voor de lokale bevolking. Het is een stad van tegenstellingen: van het prachtig onlangs opnieuw bestraatte centrum met dure winkels en luxehotels, tot oude Sovjetvakantieflats en arme buurtjes. Het is daarnaast ook geliefd bij Turken, Israëliërs en Russen. Voor de Turken is het vooral interessant door de aanwezigheid van casino’s (gokken is verboden in Turkije), goedkope alcohol en brandstof. Ik vond het wel een geinige stad maar toch had ik het gevoel dat dit niet het ‘echte Georgië’ was. Het westelijke deel hebben we het wat sneller moeten doen omdat de afstanden wat groter werden. We sloten onze roadtrip af in het Kaukasus gebergte (Kazbegi). We reden via de 212 kilometer lange Georgian Military Highway, een beruchte rit door de bergen richting de grens met Rusland. We kwamen dan ook weer flink wat sneeuw tegen. In het winterseizoen is dit vooral populair onder de ski- en snowboard liefhebbers, echter op het moment dat wij er waren was het hoogseizoen al wel voorbij. Op de terugweg naar Tbilisi zijn we langs Gori gereden. De grootste ‘bezienswaardigheid’ hier is het Stalin Museum. De stad Gori is dan ook de geboorteplaats van Jozef Stalin. Vanuit buiten Georgië is er veel kritiek geweest omdat het nauwelijks de donkere kant van deze meneer belicht. Naast het museumgebouw stond een stuk van zijn eigen trein en verschillende standbeelden. Het museum zelf was niet heel bijzonder omdat alles beschreven stond in het Georgisch en Russisch. Onder de Georgiërs zelf is het vooralsnog wel een grootse attractie. Daarna zijn we weer richting Tbilisi gegaan om de auto in te leveren. De vrijheid die je met een auto hebt is niet te beschrijven. Voor een land als Georgië is het ideaal om alles op je gemak te kunnen bezoeken. Bepaalde delen van het land zijn met minibusjes lastig te bereiken en kost daarnaast veel tijd omdat ze in elk stadje en dorpje meerdere stops maken. De twee weken zijn precies goed geweest en we keken ook al weer uit naar het volgende land. Vanuit Tbilisi pakken we de nachttrein richting Baku, Azerbaijan!