Tatev, Armenia - Polarsteps

Het was tijd voor Armenië. De koudere dagen laten we langzaamaan achter ons, de temperaturen raken de 25 steeds vaker aan. Laat in de avond komen we aan in Yerevan. Met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie werd de stad in 1991 de hoofdstad van de onafhankelijke republiek Armenië. De sfeer in de stad voelt gelijk wel goed aan, het is een groene stad en heeft wel iets weg van Parijs (uiteraard samen met de Sovjet uitstraling). Zo’n eerste dag in een nieuw land vergelijk je altijd toch alles met het land waar je net vandaan komt. De dagen in Yerevan gaan dan ook wel snel voorbij. De stad kent ontelbaar veel cafeetjes, wijnbars en restaurantjes, alle soorten keukens kan je hier wel vinden. Naast Georgië is ook Armenië erg goed in het maken van wijn. Langs de kant van de weg vind je vele wijnkraampjes met huisgemaakte witte of rode wijn, verpakt in plastic literflessen. Het prijsniveau in Armenië ligt duidelijk een stuk hoger dan in de voorgaande landen maar uiteraard nog steeds stukken goedkoper dan West-Europa. Net als in Tbilisi en Baku zie je ook hier dat de inkomensverschillen groot zijn. Grote luxueuze SUV’s wisselen zich af met oude roestige Lada’s. Hetgeen wat het meeste indruk heeft gemaakt, was het Armenian Genocide Museum. Het land heeft zoals bekend enorme klappen gehad en dit museum geeft dit door middel van beeld en verhalen goed weer. Het is nog steeds onvoorstelbaar dat vele landen de genocide niet erkennen. Wanneer ik een foto van het herdenkingsmonument plaats op Instagram, krijg ik een reactie van onze Azerbaijaanse Airbnb host in Eskisehir, Turkije: ‘do you really believe that?!’. Het geeft de verhoudingen nog maar eens goed aan. De dagen erna zijn we de natuur gaan opzoeken. Omdat het alweer een tijdje geleden was dat we hadden gekampeerd, werd het tijd voor een camping. Een Nederlands stel runt hier sinds enkele jaren een goedlopende camping (met zwembad!). Vanuit onze tent had je prachtig uitzicht op de bergen. ’s Avonds waren we uitgenodigd door de eigenaar om terug naar Yerevan te gaan om daar Ajax-Tottenham te gaan kijken in een Duits bierhaus. Een gezellige avond die eindige in mineur. Nagorno-Karabach, ook wel Artsach genoemd, was onze volgende bestemming. Enkel via Armenië te bereiken en vanaf Yerevan duurde de reis zo’n 6 uur. Deze regio stond al lange tijd hoog op mijn lijstje. Dit 'land' is ontstaan na de oorlog van ‘89 tot ‘94 tussen Armenië en Azerbaijan. Het gebied wordt door de internationale gemeenschap nog steeds gezien als onderdeel van Azerbeidzjan… De verhoudingen zijn nog steeds niet goed en er zijn af en toe nog beschietingen bij de grens! De regio zelf is echter veilig om te bezoeken. In het centrum van de hoofdstad Stepanakert hebben we het Missing Soldiers Museum bezocht, een ode aan de nooit teruggevonden soldaten tijdens de oorlog. Het werd gerund door een aardige mevrouw op leeftijd, ook zij heeft haar zoon nooit meer teruggezien. Er werd ons nog wel een ‘war-zone tour’ van € 100 p.p. aangeboden, maar dit was toch wat te gortig. Je ziet in het gebied sowieso nog vele gebouwen welke beschadigd of verwoest zijn door de oorlog. De aanwezigheid van de vele ongewapende militairen in het gebied maakte het extra bijzonder, je ziet ze echt overal lopen. Waar de Armeniërs al enorm gastvrij bleken te zijn, ging dit hier nog wel iets verder. We werden her en der begroet en we kregen allerlei zoetigheden aangeboden. Zelfs toen we bij de halte stonden te wachten op de bus werden we opgepikt door vriendelijke ‘Karabachers’ die ons naar de eindhalte brachten. Je kan in N-Karabach uren rondlopen zonder iemand tegen te komen. Mede door de natuur en de recente geschiedenis van het gebied maakt N-Karabach een aanrader. Het maakte toch wel indruk, ook om het feit dat het conflict simpelweg nog steeds niet is opgelost. Na vier dagen was het weer mooi geweest en gingen we terug naar Armenië, richting het zuiden. Een minder bevolkte regio van het land maar zeker wel het mooiste gebied. Het guesthouse wat we hadden geboekt was weer pure verwennerij; altijd een lach, veel vlees en heel veel zelfgestookte wodka en wijn. Er wordt weinig tot geen Engels gesproken buiten Yerevan, maar toch kost het niet heel veel moeite om elkaar te verstaan (en een paar Russische woordjes komen ook wel van pas). We genoten nog van onze korte broeken en wodkaatjes, want Iran stond voor de deur! Zo’n 200 meter voor de grens boekten we ons laatste, met een schitterend uitzicht op de Iraanse bergen. Terugkijkend op de afgelopen drie post-Sovjetstaten was Armenië, mede door de Armeniërs zelf, voor mij misschien wel de nummer 1. Valuta: Armeense Dram (AMD) Tijdverschil: +2 uur Gemiddelde prijs overnachting Yerevan: 10-15 EUR Gemiddelde prijs guesthouse: 17 EUR Biertje (0,5l) in een lokaal café: 1,50 EUR