Tehran, Iran - Polarsteps

Aangekomen in Teheran merken we gelijk de slechte luchtkwaliteit op, overal uitlaatgassen! Het schijnt in de wintermaanden, wanneer er nauwelijks wind is, nog slechter te zijn. Scholen en overheidsgebouwen worden dan zelfs gesloten. De stad is enorm groot (12 miljoen inwoners) en je hebt zeker een week nodig als je alles op je gemak wil bezoeken. Maar, lekker rustig aan doen in Teheran, dat was het motto! We hadden een Yurt (traditionele ronde tent) in een hostel geboekt om alvast in Centraal Aziatische sferen te komen (uiteraard wel eentje met airco). Ook in Teheran was het erg lastig om aan fatsoenlijk eten te komen. De koekjes en chips in de supermarktjes kwamen uiteindelijk ook de neus uit. Gelukkig gaat een groot deel van de restaurants ’s avonds wel open! De eerste dag in de stad bezoeken we de voormalige ambassade van de Verenigde Staten. Sinds 1978 is deze gesloten na een inval van de Iraniërs. Sindsdien heeft de V.S. nooit meer een ambassade gehad in Iran. De Amerikanen werden destijds maar liefst 440 dagen gegijzeld. Ze hebben er een interessant museum van gemaakt waar je ze maar al te graag de donkere kant van de V.S. belichten. In de avond zijn we als hongerige wolven naar een Japans restaurants gegaan voor m’n verjaardag. Sushi in Iran is een beetje vloeken in de moskee, maar het was zeker de moeite waard! In vergelijking met Nederland was het relatief betaalbaar, maar naar Iraanse maatstaven absurd duur. Af en toe moet kunnen! 😍🍣 De volgende dag stond een ritje naar de Turkmeense ambassade op de planning. Na alle visum formaliteiten konden we niet meer doen dan wachten. Die middag konden we voor de rest weinig doen omdat het een nationale feestdag was. Dat betekent feitelijk dat hier alles dicht is, zo ook musea, winkels en bezienswaardigheden. Een dagje niks doen was ook zeker niet verkeerd. In Teheran zijn genoeg parken waar je even kan liggen. Uiteraard hadden we binnen vijf minuten al weer een gezellige groep Iraniërs om ons heen die van alles wilden weten over Nederland. Na paar dagen was ik wel weer klaar met deze stad. Uiteraard door de Ramadan is Teheran soms meer dood dan levend, maar ook ‘s avonds als er meer te doen was kon de stad mij niet echt bekoren. Het is vooral veel beton en een enorme verkeerschaos. Dus was het na vier dagen (een dag langer dan gepland) tijd om de bus te pakken. De volgende stop was Kashan, een kleine stad bekend om zijn ‘historical houses’ en Perzische tuinen. Voor de ‘kleine’ afstanden in steden pakken we eigenlijk altijd een taxi in Iran. De ritjes kosten vaak niet meer dan 0,25 tot 0,40 cent. Via de Snapp App (de Iraanse Uber) staat er binnen enkele minuten een auto voor je klaar. We komen in Iran ook enorm veel fietsers tegen die vaak vanaf hun huisadres in West-Europa richting Centraal Azië gaan. Veelal doen ze het in Iran wat rustiger aan doordat de afstanden immens lang zijn. Het woestijn klimaat helpt dan ook niet echt mee. Zo ontmoeten we ook een Belgisch stel. Ze houden een inzamelingsactie astma, een aandoening waar hij zelf ook aan lijdt. Met de hitte en de berggebieden hier moet dat enorm zwaar zijn. Enorm veel respect! We hebben al afgesproken om in Oezbekistan enkele ‘pintjes’ te gaan drinken. Na Kashan pakken we weer de gebruikelijke bus naar Esfahan. In Esfahan hebben we een slaapzaal helemaal voor ons zelf! Het is nog steeds erg rustig overal, het is duidelijk nog steeds het laagseizoen. De stad was erg aangenaam, mede door de rivier die door de stad loopt. Het plein in de stad is een van de grootste (en één van de mooiste!) ter wereld. Een immens plein wat ‘s avonds helemaal tot leven komt: geen enkel plekje gras blijft onbenut. Een andere plek waar de lokalen samen komen zijn de bruggen bij de rivier. Er wordt gezongen en gedanst (enkel mannen) en vooral veel gegeten. In Esfahan was het ook weer tijd voor de kapper. We kwamen terecht bij Amir (op de foto met het California shirt), een geweldig spraakzame kerel en is dus kapper van beroep. Hij heeft z’n eigen zaak sinds enkele jaren. Na de knipbeurt worden we gelijk uitgenodigd om bij zijn ouders te komen eten. Hij spreekt goed Engels en hij liet ons tevens allerlei spots in Esfahan zien. Met zijn auto crossen we de hele stad door. Net als Amir zelf is zijn familie ook enorm aardig en gastvrij. In het appartement van z’n ouders worden we verwend met allerlei zoetigheden en heerlijk Perzisch eten. Na het diner zijn we met de gehele familie de stad nog in gegaan voor een wandeling. Het is hier compleet normaal om tot in de nacht nog wakker te blijven en allerlei dingen te ondernemen. We waren om half 4 thuis! Zijn moeder heeft ons zelfs officieel uitgenodigd om bij de bruiloft van Amir en zijn vriendin aanwezig te zijn: een enorme eer. Als we de dag erna de bus willen pakken naar Shiraz staat Amir erop om ons naar het busstation te brengen. Als afscheidscadeau krijg ik zelfs een horloge, wat ik echt niet mag weigeren van hem. Na vier nachten in Esfahan ging het verder richting het zuiden en de hitte: Shiraz!