Shughnon, Tajikistan - Polarsteps

Tajikistan! De tijd in Centraal-Azië is voor mijn gevoel voorbijgevlogen. Ik ben nog steeds extreem blij met de keuze dat we deze route zijn gaan afleggen. De enorme diversiteit in natuur, cultuur en gastvriendelijkheid maakt het erg bijzonder. We hadden met z’n vieren een Honda voor vijftien dagen gehuurd, welke we ook weer terug moesten inleveren in Kirgizië. De eerste dag hebben we de grootste supermarkt in Osh opgezocht en de hele auto volgepropt met noedels, chips, snoep en water. In Tajikistan zijn er buiten de hoofdstad Dushanbe om, weinig voorzieningen en kan je je maar beter goed voorbereiden. Tajikistan is de armste -stan van allemaal: zo’n 30% leeft onder de VN-armoedegrens. Het Tadzjieks lijkt weer meer op het Farsi: de officiële taal in Iran. Daarnaast is Tajikistan het meest islamitisch van allemaal en grenst het ook grotendeels met Afghanistan. Vanuit het grensplaatsje Sary-Tash in Kirgizië was het enkel een uurtje tot de eerste grenspost. Het is in deze landen belangrijk dat je de papieren goed op orde hebt zodat ze nergens over kunnen ‘zeiken’. Geoffrey had zijn rijbewijs überhaupt niet meegenomen dus hij kon sowieso niet als bestuurder de grens over. Ze verzinnen vaak van allerlei bedragen die je moet betalen zonder ook maar ergens een bonnetje van te krijgen. Zolang je maar de domme toerist speelt kom je vaak overal onderuit. We moesten enkel de wegenbelasting betalen, zo’n € 11,00. Het eerste gedeelte van de Pamir Highway is gelijk ook het hoogste stuk van de route: maximaal 4655 meter. Het gaf een geweldig uitzicht op de vallei en op de bergen die nog zouden komen. Je zou eventueel nog wel hoger kunnen gaan maar dan moet je echt off-road en dat zou onze Honda niet kunnen trekken. In het dorpje Murghab vonden we het eerste teken van leven in dit land. We pakten hier een guesthouse voor twee nachten omdat we wat last hadden van hoogteziekte. Op zo’n moment is het beter om even te acclimatiseren, we hadden immers nog een flinke tocht in het vooruitzicht. Je zag gelijk zowel qua uiterlijk van de mensen als de bouwstijl van de woningen wel duidelijk een verschil met de andere -stans. Het leek eigenlijk meer op Iran. Daarnaast zag je ook overal enorme posters hangen met daarop de president van het land: aan zelfverheerlijking en propaganda geen gebrek! In die zin had het weer iets meer weg van Turkmenistan. De dagen erna stonden in het teken van de Wakhan Valley, naar mijn mening het mooiste stuk van deze route. Dit is het zuidelijkste gedeelte van Tajikistan dat grenst aan Afghanistan met enkel de rivier de Panj die ertussen loopt. Aan onze kant waren het enkel paarden en ezels, aan de Afghaanse kant zag je enkel groepen kamelen lopen.Het is een prachtig stuk met riviertjes, diepe ravijnen en besneeuwde bergtoppen. Het enige nadeel van zelf rijden is dat je goed moet opletten op de weg en dus de omgeving minder tot je kan nemen. Een stuurfout moest je hier niet zo snel maken. Omdat het Afghaanse gedeelte erg smal is konden we zelfs de bergen van Pakistan in de verte zien. Onderweg komen we eigenlijk alleen maar andere reizigers tegen, lokaal vervoer zie je bijna niet. Van enorme 4WD’s tot Europeanen in Renault Twingo’s of Ford Ka’s en heel veel fietsers; je ziet ze hier allemaal. In de accommodaties spreek je elkaar en dan hoor je vaak de mooiste reisverhalen langskomen. Na de Wakhan Valley komen we de eerste echte stad tegen: Khorog. Hier hebben we rondom het stadje veelal gewandeld, gegeten en uitgerust. Er stonden pizza’s, sandwiches en Indiaas eten op het menu. Het eten in de Pamir zelf is niet bijster bijzonder, maar dit is natuurlijk ook niet zo gek. Het gebied ligt enorm afgelegen en de lokale mensen hebben weinig te besteden. Met het slapen in dergelijke homestay’s en guesthouses komt het geld hopelijk goed terecht. Op zaterdagmorgen zijn naar de wekelijkse bazaar gegaan, gelegen tegen de Afghaanse grens aan. Hier kunnen de Afghanen op uitzondering de grens over om te kopen en te verkopen. Het is daarnaast voor de Afghaanse mannen ook een reden om het op het zuipen te zetten, iets wat uiteraard niet is toegestaan in het streng islamitische Afghanistan. Het bazaarcafé zat afgeladen vol met drinkende mannen, genietend van Tajiks bier en wodka. De vrouwen waren voornamelijk bezig met het inkopen van allerlei stoffen en kleding. Het was niet moeilijk om een Afghaan en een Tajik uit elkaar te houden, de verschillen waren namelijk groot. De kledingstijl was vrij traditioneel met vaak lange witte of zwarte gewaden. Met het bezoeken van de bazaar werd ik nog nieuwsgieriger naar de Afghanen en het land zelf. Helaas was het tijd technisch niet heel handig om het land te bezoeken. In Khorog stopt ook het officiële Pamir gedeelte. Dit betekende niet dat we al verlost waren van de enorme bergen. Het duurde nog zeker twee dagen voordat we echt in vlakker gebied terecht zouden komen. Het was daarna ook tijd voor Dushanbe, de hoofdstad van het land. Dushanbe is ten opzichte van de Pamir een compleet andere wereld. We hebben het rustig aan gedaan: het hostel waarin we verbleven had een enorme binnentuin dus daar hebben we lang gechillt samen met Geoffrey, Elise en andere reizigers. In de avond zijn we richting een enorme biertuin gegaan waar ze voor nog geen 0,75 cent halve liter lokaal Weizener bier verkochten. Dikke prima! Tajikistan heeft ook te maken met een enorme drugshandel: buurland Afghanistan is namelijk de grootste opium producent ter wereld. Voor Tajikistan is het ook één van de grootste export producten van het land. Het overgrote deel gaat de grens over met Tajikistan en vanuit hier wordt het verscheept naar onder andere Rusland en Europa. Het noorden van Dushanbe staat dan ook bekend als de drugswijk omdat hier alle ‘baronnen’ wonen. Op de terugweg zijn we hier doorheen gereden en dan zie je gelijk de enorme villa’s met metershoge hekken eromheen en op elke hoek zie je een camera, een andere - corrupte - kant van Tajikistan.. Elise en Geoffrey gingen richting Oezbekistan en wij moesten weer met de auto richting Kirgizië dus we namen afscheid na vier fijne weken samen. We hadden de auto op vrijdag terug ingeleverd in Osh en verbleven weer in hetzelfde fijne hostel als voorheen. We hadden twee dagen om ons klaar te maken voor de grensovergang met China, deze is namelijk gesloten in het weekend. Op zondag pakten we onze laatste marschutka (😢) van onze reis richting Sary-Tash: een idyllisch bergdorpje vlak voor de grens met Tajikistan en China. We hadden onze eerste nacht van de Pamir Highway trip ook al hier doorgebracht. Deze keer sliepen we hier niet en zijn we al hitchhikend richting de grenspost gegaan. Letterlijk de eerste vrachtwagen die aankwam rijden nam ons mee! Ik zal de Kirgizische gastvrijheid zeker gaan missen. De grensovergang wordt vooral door truckers gebruikt, we waren uiteraard de enige toeristen hier. Vlak voor de grens was er een klein hotelletje waar we voor EUR 2,50 per persoon konden overnachten. Tijdens het eten kwamen we nog aan de praat met paar chauffeurs en sloten we de laatste avond af met de heerlijke (absurd goedkope) Kirgizische wodka! Een goede besteding van onze laatste Som’s 💸. Ni hao China! 💰💷 Valuta: Tadzjiekse Somoni (TJS) 🛌🛀🏼 Overnachting in guesthouse € 8-10 p.p. 🍻🍺 Biertje : +/- € 0,90 🍽🥘 Lokale maaltijd: € 2,00 - € 3,00