Hpa-an, Myanmar - Polarsteps

Mingalaba, oftewel hallo! Ja ik spreek al een aardig woordje over de grens zoals je leest maar eigenlijk is dit het enige Burmese woord dat ik ken en ik gebruik het voor bijna alles en hierdoor kijken mensen je wel eens raar aan of beginnen ze te lachen. De afgelopen 3 dagen heb ik doorgebracht in het prachtige Pha-An. De eerste dag heb ik met een Duitse jongen rond gereden en zijn we bij grotten geweest, een lokale universiteit en hebben met lokale mensen gezwommen. Toen we bij de universiteit waren, waren er geen studenten omdat het vakantie was en we eigenlijk ook niet eens wisten dat het gebouw een universiteit was. We dachten in eerste instantie aan een verlaten overheidsgebouw omdat het gebouw gigantisch was en er ontzettend smerig uitzag, maar toen we eenmaal binnen waren kwamen we er al snel achter dat het een school was omdat we een paar klaslokalen binnen waren gedrongen. Later heeft een lokale man ons verteld dat hier computer en Engelse les wordt gegeven. De 2e dag ben ik in mijn eentje door het gebied wezen crossen en wou ik graag geheime plekken vinden maar dit is helaas niet gelukt. In de avond ben ik met een Zwitserse meid wezen hiken en hebben we een prachtige zonsondergang gezien boven op een berg waar ook een monnik woonde en die zeer geïnteresseerd was in mijn camera! Helaas heb ik geen goede foto van deze beste man. Op dag 3 ging mijn wekker om 3 uur in de ochtend om samen met een Nederlandse stel, die ik ontmoet had in de bus van Inle Lake naar Phan, en de Zwitserse meid een hike van 3500 trap treden te gaan afleggen. Wat heb ik onderweg lopen klagen en schelden omdat het ontzettend zwaar was maar het was de moeite waard. We zijn om 4 uur begonnen met klimmen en waren om 05:10 aan de top. In de middag zijn Danni, Jan en ik per scooter naar een grot gereden. Dit ging helaas voor Jan niet zonder slag of staat. Jan gaf aan dat hij moest tanken en toen ik een tankstation zag wees ik naar de tankstation en zonder te kijken of te denken stuurt Jan naar links, waar de tank station zat, en knalt er een scooter op de zijkant van Jan en gingen ze beide naar de grond. Jan gleed met zijn been over de grond en had een korte broek aan. De 2 anderen vlogen door de lucht en kwamen op de grond terecht en hadden uiteindelijk zichtbaar meer schade dan Jan die enorm veel geluk had. Uiteindelijk is iedereen er goed vanaf gekomen en was ik blij dat ik het eindelijk een keertje niet was. De grot was overigens niet zo spectaculair dus zal ik ook niet benoemen. Maar goed. Ik ben aan het einde gekomen van mijn reis door Myanmar en moet toch even een paar dingen kwijt. Myanmar is voor een toerist een veilig land. Uiteraard zijn er gebieden waar het enorm onveilig is maar hier kun je eigenlijk niet komen. Er zijn overal checkpoints en als je niet in het gebied thuishoort dan wordt je simpelweg teruggestuurd. Wel moet ik zeggen dat ik in een plaats genaamd Hsipaw ben geweest en 3 weken voordat ik er was waren daar aanslagen en zijn mensen hun huis kwijt geraakt en was de spoorweg vernietigd. Hier krijg je overigens als toerist niets van mee en dit hoorde ik pas een paar dagen geleden. Ook de meeste Burmese mensen krijgen hier niets van mee en weten er dus niets van af. De mensen in Myanmar zijn by far de meest vriendelijke mensen die ik ooit heb gezien. Ik heb een Nederlands stel ontmoet die met de trein naar een plek gingen en de Burmese mensen hebben hun treinrit betaald en hebben ook nog gezorgd voor eten. Wat ik zelf mee heb gemaakt is dat mensen ontzettend nieuwsgierig zijn naar je en je altijd willen helpen of te hulp willen staan ondanks dat meer dan de 80 procent geen Engels spreekt. Maar met handen en voeten kom je ver! Ook komt oplichting of onder druk zetten van hier weinig tot niet voor. Wanneer iemand je een service aanbiedt en jij hem afslaat dan is dit prima en gaan ze er ook niet verder op in. Dit is in bijvoorbeeld Vietnam of Indonesië wel heel anders en moet je ze soms letterlijk van je afslaan. Wel hebben de meeste Burmese mensen niet zulke mooie tanden en dat komt doordat ze een blad met een noot eten waardoor ze energie krijgen. Dit is een soort natuurlijke drug/caffeine en het is ranzig. Uiteraard heb ik het zelf ook geprobeerd om te weten wat het precies met je doet en ik kan je vertellen dat het mij helemaal niets deed. Of ik deed het verkeerd of het spul werkt gewoon niet. Ik heb me verbaasd over hoe gemakkelijk het eigenlijk is om door Myanmar heen te reizen. Dan praat ik over van stad naar stad waar redelijk wat toeristen heen gaan. Op straat of in een hostel worden ritten aangeboden naar bepaalde plaatsten voor een spotgoedkope prijs. Zo betaalde ik voor een bus van Inle Lake naar Hpa-An een kleine 28000 kjats (uitgesproken als tjats) en dat is omgerekend 17 euro. En deze bussen zijn vele male luxer dan de beste bus die ik in Nederland heb gezien. De stoelen zijn vergelijkbaar met vliegtuigstoelen. Zo heb je een tv scherm in de stoel voor je, zijn de stoelen groot en comfortabel en kun je bijna helemaal liggen. Hier kan Nederland of een ander land nog wel een duimpje aan zuigen. Nu moet ik wel zeggen dat ik dit aan de ene kant ook wel jammer vindt want zo heb je niet echt het backpackers gevoel in een authentiek land en zie je ook wel beetje bij beetje het authentieke verliezen. Zo lopen monniken met nieuwe smartphones en zie je de ene na de andere hostel de grond uit komen. Ik heb een Franse man ontmoet die hier al 9 jaar komt en die kon heel mooi aangeven wat er allemaal veranderd was en hoe snel het eigenlijk gaat. Zo had je 9 jaar geleden hier internet maar het laden van een pagina kostte volgens hem minimaal een half uur en dan had je snel internet. Nu is dat niet meer zo en heb je overal wel snel internet. Ik dwaal af en zal nog even verdergaan over het vervoer in Myanmar want ik heb namelijk nog de trein gepakt en dat is wel een hele ervaring. Samen met Danni en Becky heb ik de trein gepakt van Hsipaw naar Pyin Oo Lwin. Deze rit duurde een kleine 8 uur en tijdens deze rit hadden we de ‘upperclass’. Even voor de duidelijkheid ze hebben alleen maar een ‘upperclass’ en een ‘lower-class’. Het grootste verschil is dat de upperclass stoelen heeft die je kan verstellen en dan lower-class heeft dit niet. Ook zijn de kosten verschillend, goh wat logisch want anders had toch iedereen de upperclass gekozen. We betaalden voor de upperclass 1,50. Een leuke rit waarbij je veel heen en weer schommelt en een prachtige uitzicht hebt. Van Pyin Oo Lwin moesten we de lower-class terug pakken en zaten we tussen de kippen en naast een stinkend toilet waarbij de geur van schijt en pis mijn neus soms domineerde. Deze rit duurde gelukkig maar 4,5 uur over 50 km. Ja ik weet het dit is een lange tijd over een kleine kut afstand maar de trein is nou eenmaal niet zo snel. Wil je in Myanmar reizen ga er dan maar vanuit dat je heel veel tijd kwijt bent aan reizen. Mijn kortste rit was 4,5 uur en dat met de trein. Mijn kortste busrit is 6 uur en mijn langste 15 uur. Tuurlijk kun je het zo gek maken als je wilt want als je van noord naar helemaal zuid gaan ben je minstens 3 dagen onderweg per bus. Per vliegtuig is dit volgens mij 2 tot 2,5 uur. Mocht je alcoholist zijn of goedkope goede drank willen kom dan vooral naar Myanmar want een liter rum kost je een euro. Mocht je lekker dik willen worden het eten komt dan naar Myanmar want al het eten is wat aan de vette kant en bijna alles wordt wel geserveerd met suiker. Nou ben ik niet de grootste van suiker en ben ik maar wat blij dat er ook veel mensen uit India hier wonen en die kunnen toch eens lekker koken! Beste eten wat ik ooit heb gehad, sorry mam maar het is waar. En mocht je thuis overtollig zweten kom dan ook maar lekker naar Myanmar want man man man wat zweet je hier. 3 keer daags douchen is een standaard voor mij geworden en je kan als je wilt elk dagdeel wel een nieuw setje kleren aantrekken want alles gaat stinken. Of je gaat zoals mij met je kleren onder de douche, loopt naar buiten en laat het lekker opdrogen. Dit heb ik vooral in Hpa-An gedaan want ik kan niet opwassen tegen al die vieze kleren. Al met al kijk ik terug op een leuke tijd in Myanmar waar ik ook weer de nodige leuke mensen heb ontmoet, zelfs zo leuk dat ik samen met Danni doorreis naar Chiang Mai, Thailand. Het is niet altijd even makkelijk geweest want ik heb wel een paar keer gehad dat ik mensen van thuis miste of dat ik graag even thuis wou zijn of wou. Maar ik heb van de vorige keer geleert want mijn gedachten maken de dingen groter dan dat ze zijn en contact met het thuisfront is zo gelegd. Wel zou het even fijn zijn om mijn 2 beste vrienden weer even te zien of diepgaandere gesprekken te hebben met vertrouwde mensen want telkens de ‘smaltalk’ met nieuwe mensen te hebben is ook niet echt alles. Tevens komt het ook omdat de toekomst onzeker is en ik nu veel moet gaan plannen en regelen voor Australië zodat alles precies goed uitkomt. Ook mis ik wel een beetje een doel tijdens het reizen en ben ik aan het bedenken om misschien dagelijks een kleine doel te maken of per land een groter doel te maken. Het zet me in ieder geval wel aan het denken en ben ik enorm leergierig en leef ik niet meer op de automatische piloot zoals ik thuis wel regelmatig doe! P.s. Mocht ik binnenkort via de telefoon niet meer bereikbaar zijn schrik dan niet want mijn telefoon is aan zijn einde gekomen. Dus ik moet binnen nu en een maand ergens een nieuwe telefoon zien te kopen.