Myeik Township, Myanmar - Polarsteps

Ah Myanmar! Het land waar ik me super op mijn gemak voel ondanks dat het echt heel anders is dan thuis. Ik vond het noorden van Myanmar al heel tof maar het zuiden is ook heel tof, anders maar toch heel tof. In het zuiden is er weinig toerisme en dat zie je aan alles terug. Zo is het vervoer in het zuiden een stuk minder prettig dan in het noorden. Waar ik voorheen al schreef over hoe verbaasd ik was hoe makkelijk en comfortabel het transport is in het noorden zo tegenstrijdig is het in het zuiden. Bussen zijn of lokale bussen of kleine minivans waar je nauwelijks je benen in kwijt kunt omdat ze simpelweg niet gemaakt zijn voor mijn lengte. Ook is er geen airco maar wel de bekende arko (alle ramen kunnen open). Wel is het leuk om tussen de lokale mensen te zitten die bijna geen buitenlanders zien. De eerste reactie die ik kreeg toen ik een lokale bus stapte was een hoop gegiechel en iedereen wou op de foto met mij. Wat op het begin wel leuk was maar na een verloop van tijd toch wat minder leuk werd. Uiteraard zijn de bussen wel relatief makkelijk te regelen maar, zoals ik al zei, lever je echt wel in op comfort. De wegen kun je ook niet echt wegen noemen maar eerder los liggend puin en er wordt rustig 80 gereden alsof het een normale weg is. Het kan gewoon allemaal. De manier van communiceren is ook heel anders. De meeste mensen spreken hier geen Engels en als ze het wel spreken is het gebrekkig Engels, met een enkele uitzondering. Ik kan zeggen dat, voor mij, de communicatie met handen en voetenwerk een grote ontwikkeling heeft doorgemaakt. Nog niet zo extreem dat ik met dove mensen zou kunnen communiceren maar wel om duidelijk te maken wat ik wil naar niet Engels sprekende mensen toe. Hoe de mensen op je reageren is ook een andere ervaring. Of ze kijken je aan met een houding zo van 'wat moet dat hier blanke' of ze worden helemaal gek als ze je zien. Zo had ik gisteren een man die mij mee naar zijn huis nam en me voorstelde aan zijn 85 jarige moeder en met trots vertelde wat hij voor werk deed. 2 dagen geleden waren we op een strand met kinderen aan het spelen en dit was echt een hele goede ervaring. We hebben gevoetbald met de kinderen en foto's gemaakt van en met de kinderen en ze vonden het allemaal interessant! In het noorden lachte ze wat meer naar je, terwijl ze dat in het zuiden wat minder doen en dat is ook helemaal prima. Ook zijn er een stuk minder Indische mensen in het zuiden dan in het noorden en dat is toch wel jammer, want ik vindt Indisch eten wel een stuk beter dan het Burmese eten. In het zuiden zijn er bijna allemaal koude douches, is het internet slecht en wordt er nog gecommuniceerd met walkie-talkies! Dat laatste viel me pas op toen iemand anders dit tegen mij zei. Ze zijn uiteraard vele malen armer in het zuiden aangezien er minder toerisme is. In het noorden heb je ongetwijfeld ook veel delen waar armoede echt heerst maar dit heb ik zelf niet gezien dus kan ik hier ook niet over praten. De natuur in het zuiden is adembenemend mooi. De afgelopen dagen heb ik op stranden gelopen die onwerkelijk waren en heb ik in water gezwommen dat zo helder was dat ik er eigenlijk niet meer uit wou. Ik vond het water in Indonesië al helder maar dit overtreft het wel. We hadden eigenlijk een soort van privé strand terwijl het een openbare was. Ik zal vandaag of morgen foto's uploaden van de stranden. Deze staan op mijn telefoon en sinds mijn laptop niet meer synchroniseert met mijn telefoon moet ik alles handmatig synchroniseren. Uiteraard is het niet altijd even leuk en heb ik nog steeds last van mijn maag en van dunne ontlasting. Nou ben ik net weer naar de arts gegaan en hebben ze me andere medicatie meegegeven. Ze wouden mijn ontlasting onderzoeken maar ik vertrek morgen helemaal naar het zuiden om daar deze week de grens over te steken naar Maleisië dus hadden ze daar geen tijd voor. De symptomen die ik nu heb komen overeen met de symptomen die ik had toen ik een parasiet in mijn darmen of maag had. Tenminste daar lijk het voor mij op maar ik ben geen dokter. Dit alles maakt het soms best wel lastig om vol in het moment te leven, zoals ze dat tegenwoordig zo mooi zeggen, maar dit hoort er eenmaal bij. En uiteraard hoort soms heimwee er ook bij en wordt ik knetter gek van mijzelf omdat ik het ene moment al voor me zie hoe het komende jaar eruit ziet en het andere moment wil ik ook wel even lekker thuis op de bank zitten of met vrienden zijn. Niet dat dit me een beter persoon maakt of iets in die richting maar het gemis naar het vertrouwde blijft altijd wel licht op de oppervlakte van mijn bewustzijn. Maar ik weet ook dat dit me op dit moment en waarschijnlijk ook voor later meer gaat brengen dan thuis weer in mijn oude routine vallen en alles weer voor lief ga nemen. Desondanks mag ik niet klagen en wil ik het liefst ook niet klagen want ik doe iets wat sommige andere mensen super graag willen doen maar niet kunnen of niet durven en daar ben ik me heel goed bewust van. Ik ben aan het solliciteren om in Januari of begin Februari in Australië te kunnen werken. Momenteel loopt er al 1 sollicitatie en hopelijk hoor ik daar deze week meer over en een positieve bericht. Ook ben ik aan het kijken waar ik kerst en oud en nieuw wil vieren. Oh voordat ik het vergeet! Ik heb mijn baard eraf geschoren en jezus wat voel ik me naakt om het zo maar te omschrijven. Afgeschoren en gelijk spijt van. Maar nu heb ik wel even mijn babyface terug en krijg ik niet te horen dat ik al bijna 30 ben maar gemiddeld 24 of 25. Ook wel eens prettig om te horen maar ik mis toch op de ene of andere manier toch wel mijn gezichtshaar. Voor nu zeg ik groetjes en tot de volgende lezing!