Zams, Austria - Polarsteps

Dag 25: ?? Km gefietst Dat was het dan.. voorlopig kunnen wij niet meer door reizen en gaan we naar huis. Het was een heel mooi voorproefje. Sochtends was het weer koud. De voetjes hadden het koud aan het eind van de nacht maar we hebben goed geslapen. We eten een banaan en nootjes in de tent en pakken zo snel mogelijk onze spullen zodat we kunnen fietsen. Ondertussen genieten we van de omgeving. Alles is wit door een laagje ijs en ze zon schijnt al op de pieken van de bergen om ons heen. We zitten op de fiets maar helaas. De sokken zijn vanmorgen nat geworden en de voeten worden kouder en kouder. We fietsen een dorp in. We gaan zitten in de gang van een hotel om op te warmen en andere sokken aan te trekken. De pijn trekt weg en we kunnen weer. Niet veel later stoppen we ergens waar we in de zon ons ontbijt kunnen opwarmen en de tent uithangen. En fietsen weer door als alles is ingepakt. Het is heerlijk warm in de zon maar als je in de schaduw van de bergen fietst is alles nog bevroren. Q doet tijdens het fietsen zijn wanten aan en voelt zijn band glijden. We zeggen tegen elkaar dat we rustig door moeten fietsen. Niet veel later voel ik mijn fiets onder mij vandaan glijden. Het gaat allemaal heel snel. Ik klap op de grond en mijn fiets glijd nog een heel stuk door. Ik lig op de grond. Draai mezelf naar mijn rug en snak naar adem. Ik krijg geen lucht.. en ik voel mijn linker arm. Het voelt niet goed en weet meteen dat de reis voorbij is. Ik blijf nog even liggen op de ijskoude grond en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Q zegt dat ik van de grond moet komen anders koel ik teveel af maar het lukt mij nog niet. Ik blijf nog even liggen en dan komt Q met iets wat hij onder mij kan neerleggen. Ik ga erop zitten. En puf door.. ik word misselijk en duizelig. Ik blijf rustig door ademen en concentreer me op mijn arm. Het voelt niet goed en ik weet bijna zeker dat het gebroken is. Ook al heb ik nog nooit wat gebroken. Q probeert ondertussen met mij te communiceren en het kost mij moeite om hem te beantwoorden. Hij belt de ambulance, ik hoor ze zeggen dat ze er snel zijn. Ik voel opluchting en de misselijkheid trekt langzaam weg. Ze zijn er en niet veel later ook de politie. Ik vind het allemaal wat overdreven denk ik bij mezelf. Waarschijnlijk gaat het om een gebroken arm. Q doet alle papierwerk en ik krijg ondertussen een brace en word in de ambulance gehesen. We rijden weg zonder Q en ik schrik even. Gaat hij dan met de politie mee vraag ik mezelf af? Een steld me gerust en zegt dat ze de ambulance gaan keren en halen dan Q op. Hij zag me waarschijnlijk denken. Ik word heel snel geholpen. Eerst de ambulance uit. Ik moet op een andere brancard gaan liggen. Eerst naar een spreekruimre en daarna al snel foto’s maken. Ze nemen even de tijd om ze te bekijken en een plan te maken en dan ga ik naar een ruimte waar ze gips zetten. Q zit al die tijd in de wachtkamer de verzekering te regelen. Ze praten niet veel met me. De enige vraag die ik telkens krijg is hoe het is gebeurd. Ik zie dat ze mijn vingers gaan hangen om het te zetten. Ik word onrustig en begin overal te trillen. Ik vraag hoe de breuk is. Niet heel erg maar er is één probleempje maar het is geen probleem. Oké daar word ik niet wijzer van. Mijn duim word in een koker gezet en er word zacht aan getrokken. Oewww ik crepeer van de pijn. De man die dit doet geeft ondertussen les. Shusht me stil en laat zien aan de leerling dat je niet voorzichtig hoeft te zijn en trekt nog iets harder aan mijn duim. Daarna mijn wijsvinger en ringvinger. Er word gewicht over mijn arm gelecht. Ik weet dat ik het best kan ontspannen maar het lukt mij niet goed.. alles trilt.. ik blijf op mijn ademhaling letten en probeer me te ontspannen. Dan beginnen ze met het gips. Ook hierbij doet hij niet voorzichtig. Maar als ik de zachte aanrakingen van de leerling voel is dat niet veel beter. En dan.. pats.. ze drukken op het punt wat terug geduwd moet worden. De blijven druk geven. Ik ga door de grond. Puf de pijn weg terwijl ze druk geven. Ik heb door dat ze het gips er strak op willen hebben. Zouden ze express niks tegen mij gezegd hebben? Ik weet het niet. Maar het is klaar. Ik word op de hal gezet zodat mijn ribben gefotografeerd kunnen worden en mijn pols nog eens ter controle. Mijn hele lichaam blijft trillen. Ik kan het niet droog houden. Word weer rustig en barst weer in tranen uit. De rest van de controle is allemaal goed. We kunnen gaan. We gaan naar een hotel met een taxi. De fietsen staan nog op de plek waar ik ben gevallen. We blijven in regelmodes. Vooral Q.. hoe gaan we de fietsen ophalen? Hoe komen we thuis? Wat doen we met alle bagage op de fiets? Wat kan de verzekeraar voor ons betekenen? We bedenken een plan die later nog wel weer veranderd. Gaan even wat eten in het hotel en proberen dan een goede nachtrust te krijgen. Wat een dag. En wat een abrupt einde van onze reis. We weten nog niet wanneer, waar en hoe we het gaan voortzetten maar we zijn er nog lang niet klaar mee. Dus er komt een vervolg. Weltrusten en tot in Nederland.