Milan, Italy - Polarsteps

Daar gaan we weer! De afgelopen vier maanden hebben we uitgekeken naar dit moment. Ik heb gerevalideerd en ben weer bij mijn oude werk terecht gekomen. Q kon werken bij de GGD. Er zijn kinderen van vrienden geboren, huizen gekocht en we zijn bij een bruiloft geweest vlak voor vertrek. We zijn weer helemaal in de “normale” wereld gezogen. Nu we onderweg zijn om een totaal ander leven te leiden voelt het nog onrealistisch. We moeten ons nog ontbinden van thuis, van onze vrienden en familie. We hebben beide een gek gevoel in onze buik. Alsof er iets niet klopt. Dit gevoel herkennen we van afgelopen keer. Gelukkig weten we dat dit gevoel snel verdwijnt wanneer we op de fietsen zullen stappen. Nu eerst nog een lange busreis. De fietsen bevestigen op de fietsen rekken gaat niet zo soepel als gedacht. We gebruiken onze snelbinders om ze geïmproviseerd stevig te bevestigen. Als ze eenmaal staan en we 20 minuten later dan gepland vertrekken hebben we continu de fietsen in ons achterhoofd. Gelukkig komen wij en de fietsen heelhuids aan in Dortmund. We zoeken een plek om de aankomende 4,5 uur overstaptijd uit te zitten. We komen uit bij een leuk vegan restaurant ‘Café Guttut’ niet heel ver van het station fietsen. Nog even een keer genieten van een luxe avond in een restaurant. Om negen uur vertrekt onze nachtbus richting Milaan. Hier is de start om een andere reden stressvol. We komen aan bij de bus en één van de chauffeurs schut meteen hevig nee en wijst naar onze fietsen. Er is geen fietsenrek en de fietsen gaan niet mee in de bus. Hij is lekker temperamentvol zoals sommige Italianen kunnen zijn en neemt geen moment de tijd om even naar ons te luisteren. ‘Nee het kan niet!!’ Gelukkig blijft Q rustig. Na een tijdje praten en overeenstemming van collega chauffeur mogen de fietsen toch in het laadruim. De fietsen worden op elkaar gestapeld en de tassen moeten erbij. Maar we zitten in de bus! Nu weer afwachten hoe de fietsen zullen aankomen op het eindstation. We gaan proberen een paar uur slaap te krijgen. Na een heftig busrit met veel wakker worden. Bij elke stop moesten we verplaatsen omdat we op andermans stoel zaten.. we hebben de fout gemaakt om geen stoelnummers te boeken. Waardoor we elke keer als we net een beetje waren weggedoezeld weer wakker werden gemaakt. Na een lange zit zijn we eindelijk aangekomen in Milaan. We zoeken een plekje uit in het park om nog even te proberen te slapen maar we merken dat we het te koud krijgen en gaan de stad ontdekken. Na een half dagje rondfietsen en wandelen door Milaan gaan we naar de familie waar wij zullen slapen vanavond. We hebben contact met hun via ‘Warm showers’. Wat worden we bijzonder warm en relaxed ontvangen. Het is mooi om de gebruiken te zien hier. Eten is volgens mij het hart van de cultuur en wat mij opvalt is hoe relaxed ze hiermee omgaan. Iedereen schept voor zichzelf op en eet zonder op elkaar te wachten. We beginnen met het voorgerecht. Er staat van alles op tafel. Iedereen pakt weer wat anders en eet op zijn of haar eigen tempo. De heerlijkste wijn word op tafel gezet.. maar het is maar gewoon een slobber wijntje zeggen ze. Hoofdgerecht komt op tafel. Ze hebben naar mijn idee niet heel lang in de keuken gestaan maar ik heb niet vaak zo’n smaakvolle pasta gegeten. Daarna dessert met limoncello en koffie. En ondertussen hebben we het over van alles. Fietsen, de Italiaanse gebruiken en de Nederlandse cultuur. Tussendoor komt dochter trots vertellen welke cijfers ze nu weer heeft gehaald. Leuk om te zien hoe ontspannen iedereen is ook al zijn er twee wild vreemden in hun huis. Dit beloofd veel goeds voor de rest van Italië. Nu heerlijk slapen zodat we morgen uitgerust kunnen beginnen aan onze fietstocht.