Labinoti Oil, Albania - Polarsteps

Onze laatste dag in Montenegro is aangebroken. We zijn in een hele korte tijd helemaal verliefd geworden op dit land. De natuur is hier in zijn volle glorie! Overal zien en horen we leven. De laatste dag is een pittige met drie keer flink klimmen. We hebben een eind doel en dat is een social ecofarm in Albanië. We denken het misschien niet te halen. Maar we halen de grens en nemen met pijn in het hard afscheid van Montenegro ook al weten we dat we hier ooit weer terug zullen komen, dus tot ziens!! We kijken onze ogen uit op de grens naar Albanië. Er is een lange file van auto’s en er word naar ons geschreeuwd. Na wat onduidelijkheid begrijpen we dat we niet in de file hoeven te staan en bij de voetgangers kunnen aansluiten. Ook daar is het druk. Allemaal mannen waarvan hun werkdag erop zit. Ze tikken op het raam geven hun identiteitsbewijs aan de agent en als hij even niet oplet doen ze zelf het raam open om hun ID op de stapel te gooien. Na een tijdje verwonderd te kijken hoe het allemaal verloopt krijgen we onze paspoorten terug en kunnen we verder opweg. Voor het eerst hebben we het gevoel dat we echt ver van huis zijn. Deze landsgrens is een hele duidelijke. Het is alsof we in een andere wereld gestapt zijn. Er zijn veel mensen die hier op de fiets zich verplaatsen. We zien iemand op een kar zitten die getrokken word door een ezel, overal zijn kleine winkeltjes met lokale groenten. Mensen zijn aan het werk op het land en mannen zitten op het terras met elkaar te drinken. Ondertussen horen we het avond gebed over de luidsprekers van de lokale moskee. We komen bij de boerderij aan en worden warm onthaald. We krijgen een kamer en kunnen gebruik maken van de keuken en gemeenschappelijke ruimtes. Er hangt een gemoedelijke sfeer. We genieten van de mooie avondlucht met de heuvels in de verte die van kleur blijven veranderen. De volgende dag raken we aan de praat met een Pools meisje die hier verblijft. Ze heeft al heel wat afgereisd op de fiets en is nu een tijdje in Albanië. We hebben heel leuk contact met haar en zwaaien haar uit wanneer ze vertrekt. Daarna vertrekken we zelf met de fiets naar de stad ‘Shkodër’. De fietsstad van Albanië en dat merken we. Meestal vinden we het niet fijn om steden in te fietsen maar dit keer is het heel ontspannen. Opeens zijn we in het centrum! We komen aan bij de markt gedeelte van de stad. Elk winkeltje of marktkraam verkoopt zijn eigen specialiteit, er gebeurd veel om ons heen. De vissen liggen op de grond en in grootte bakken met stromend water, er worden noten verkocht, snoep en veel groenten en fruit. We zetten onze fiets in een straatje waar het rustig is en één streetfood karretje staat. Een man verkoopt broodjes met Kofte. We kopen een broodje bij hem en hij geeft aan goed op onze fietsen te zullen letten. Super! Dan kunnen we met een gerust hart de stad verkennen. We lopen wat rond en komen in een wat rijker gedeelte van de stad, overal zijn gevulde terrasjes en er rijden veel dure auto’s voorbij. We lopen langs meerdere moskeeën, de ene mooi versierd en de ander heel neutraal. Na een tijdje hebben we wel weer trek gekregen. We zoeken een plek waar we goed lokaal eten zullen vinden. We komen bij een man terecht die veel pannen op het vuur heeft staan. Er staan wat barkrukken waar we kunnen gaan zitten. De man belt een vriend van hem op om zijn tolk te zijn want Engels spreekt hij niet. We hebben uiteindelijk geen idee wat we hebben besteld maar we laten het op ons af komen. We krijgen een bonensoep en een soep met vlees erin, ingemaakte peper en rijst waar hij nog vanalles overheen heeft gegooid. Het is allemaal heerlijk. Op het moment dat we willen vertrekken vraagt zijn buurman, een restaurant eigenaar, of we bij hem in het restaurant een koffie willen komen drinken. Hij wilt graag zijn Engels bijspijkeren. We gaan met hem mee en kletsen wat af! Na een lekker koffietje en een goed gesprek vertrekken we weer. We lopen naar de markt om groenten te kopen, waar we heel wat aanspraak krijgen van alle verkopers. Er zullen waarschijnlijk weinig buitenlanders inkopen doen op de markt. Als we alles hebben gaan we terug naar de fietsen maar de man met zijn kraampje is weg. Nouja de fietsen zijn er gelukkig nog.. maar niet veel later komt de man naar buiten vanuit de bar op de hoek om te laten zien dat hij er nog is. Hij neemt ons mee naar binnen en besteld koffie en Rakie voor ons. Hij kan geen Engels dus we laten wat foto’s en de kaart zien en bedanken hem voor de koffie. Wat een bijzondere dag in de stad. Ik ben gewend dat mensen in de stad wat meer naar binnengekeert zijn, maar deze stad voelt dorps aan op veel verschillende vlakken. We zijn weer terug op de EcoFarm en besluiten morgen een rustdag te nemen. We rusten lekker uit, bellen het thuisfront, we maken gebruik van een uitgebreide keuken en ontmoeten meer fietsers die ook verblijven op de boerderij. De dag dat we Albanië in gaan trekken is aangebroken. We fietsen de hele dag door bewoonde wereld, er is geen moment dat we in een stukje natuur terecht komen. Het is vlak en de kilometers gaan snel voorbij. We kijken onze ogen uit. Maar vandaag heb ik een oncomfortabel gevoel, een gevoel van heimwee, een gevoel dat er iets niet klopt. Ook al is het een mooie dag om op de fiets te zitten en ik weet dat het gevoel wel weer voorbij zal gaan. Mensen zeggen ons blij gedag, kinderen zwaaien en zeggen hallo maar als ik hallo terug zeg word ik een aantal keer uitgescholden door groepjes jonge jongens. Ze roepen elke keer het zelfde.. ‘fuck you bitch’. Dus ik besluit niet meer te reageren op hallo van jongens, maar Q zegt wel hallo terug. Veel auto’s toeteren en geven ons een peace teken en zwaaien, er is iemand die langzaam naast ons komt rijden, geeft ons allebei een redbull en zegt ‘welcome in Albania’! En rijd daarna weer verder. We fietsen door steden maar ook in de steden blijft er een dorps gevoel, vrachtwagens volgeladen met hooi rijden midden in het centrum en er is een vloeiende overgang van huizen met stukken land met moestuin en dieren naar wat meer dichtbebouwde gedeeltes. Aan het eind van de dag komt er weer iemand naast ons rijden. Hij wilt ons een drankje aanbieden en zegt dat we achter hem aan moeten fietsen naar zijn wijk. Terwijl we mee fietsen krijg ik een onbehaaglijk gevoel. Maar er kan niks kwaat door even met hem te praten en een cola te drinken. Q krijgt een biertje en een jointje en ik blijf nuchter om alles goed in de gaten te houden. We kletsen over het leven hier en hoe het gaat in zijn buurt. Deze jongen werkt niet, rijd wel in een grote dure auto en verteld ons over de corruptie, de wapens die door jonge jongens worden gekocht om de politie bang te maken en de wilde dieren die hier allemaal te koop zijn. Tijgers, beren, zebra’s.. ze hebben van alles. Door de gesprekken krijgt Q ook het gevoel dat hij hier weg wilt. We bedanken hem voor het drankje en vertrekken. We besluiten dat we niet in het wild willen slapen en zoeken de dichtbijzijnde camping.. maar dat is nog een heel stuk fietsen. We komen tijdens het fietsen voor het eerst een stukje bos tegen en besluiten dat het geen kwaad kan om in het wild te slapen. Maar we komen er snel achter dat we toch liever op de camping hadden willen staan. We liggen in de tent en horen machine geweren gaan in de buurt. We zijn ontzettend bang voor een verdwaalde kogel. Tussendoor proberen we te relativeren.. het is wel een hele kleine kans dat er nou net toevallig een kogel onze kant op komt.. maar als we weer schoten horen liggen we weer met onze haren overeind. Het geluid gaat volledig door ons heen, onze hartslag gaat omhoog en alle geluiden komen heel scherp binnen. De vogels die eerst in volle overtuiging hun gezang lieten horen zijn stil gevallen, we horen de bladeren ritselen door de wind en we horen dieren om ons heen.. het enige wat we denken is, als het maar geen mens is. Ik ben nog nooit zo bang geweest voor mensen als op dit moment. De volgende dag zijn we beide emotioneel.. we hebben besloten dat we Albanië een tweede kans willen geven. Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn moe, kijken door een grijze bril en willen zo snel mogelijk het land uit. We besluiten vroeg op de dag dat het even klaar is voor vandaag, we gaan naar een hotel en nemen even de tijd om familie te bellen en ons hoofd te verzetten door een film te kijken. De volgende dag genieten we weer van het landschap. We gaan meer de hoogte in en zien de mooie kanten van dit land. We hebben besloten niet meer wild te kamperen en overdag voelen we wel veilig in dit land. Dus we fietsen met de volgende camping op de kaart als doel en kunnen genieten van alles wat op ons pad ligt. Ik wil dit stuk eindigen met dat alles wat wij ervaren hier in Albanië niet de regel hoeft te zijn. We hebben van veel fietsers gehoord dat dit één van hun favoriete landen is. Wij denken dat we te veel in de bewoonde wereld zijn geweest en dat we beter de bergen in hadden kunnen gaan. Ook is het zuiden van het land meer toeristisch. Maar ondanks deze kennis zijn wij er klaar voor om dit land te verlaten en morgen naar Noord Macedonië te fietsen!