Acıbadem, Turkey - Polarsteps

Na een aantal dagen te hebben gerust op de camping zijn we weer volledig opgeladen en weer vol goede moed om verder te fietsen. We verlaten de camping zoals altijd wat later dan gepland en fietsen ongeveer 15km naar de volgende stad, Kavala. We hebben over sociale media contact gehad met een andere fietser uit Nederland die hier de avond heeft verbleven, we hebben afgesproken om contact te houden en elkaar één deze dagen te treffen. Zij vertelde ons dat Kavala het bezichtigen waard was dus hebben we hier oor aan gegeven en hebben deze mooie kustplaats bezocht. Kavala is een stad met oude Griekse gebouwen en leuke bruisende kleurrijke straatjes. We gaan langs bij het aquaduct en het fort en wandelen wat door de stad. In totaal zijn we ongeveer 2,5 uur in deze stad, met lunch meegerekend en rond half 1 fietsen we weer verder. Het is een prachtige dag met windje mee, altijd fijn. Het is een dag waar we voornamelijk over de grote weg moeten fietsen, maar door de ruimte die je hebt om er te fietsen vinden we dit totaal niet erg. We fietsen flink door en de kilometers vliegen ons om de oren. We nemen af en toe pauze om de billen wat rust te geven en goed te blijven drinken, maar voor de rest fietsen we lekker door. We fietsen door mooi groen gebied, een nationaal park genaamd oost Macedonië en thracie. Na een hele dag fietsen en omdat het zondag is en we geen boodschappen hebben kunnen doen, besluiten we ergens een hapje te gaan eten. We komen uit bij een straatje waar maar 1 restaurant is en wat ons veel te duur is en besluiten toch nog verder te fietsen. Uiteindelijk bereiken we zelfs voor het eerst de magische grens van 100km! Wat een prestatie. We waren van plan om gewoon een gyros af te halen maar uiteindelijk zijn we beland bij een restaurant aan de zee met heerlijk eten voor een goede prijs. We eten er calamaris, Griekse salade en traditioneel bereid vlees. Ook drinken we er een wijntje bij en het voelt echt als vakantie. Vervolgens fietsen we verder op zoek naar een slaapplaats. En niet veel later was het weer eens raak, weer een lekke band voor Q. We besluiten naar een camping te fietsen zodat we alle benodigdheden hebben om de band goed te kunnen plakken. Uiteindelijk bleek de camping gesloten, wat wij eigenlijk niet erg vonden en besloten vlak daarnaast onze tent op het strand op te zetten. Er was een douche op het strand, meer dan we nodig hebben. Het was weer een prachtige dag, alleen eindigt de dag met wel heel veel muggen dus we duiken snel de tent in. Na de volgende ochtend wakker te zijn geworden en contact te hebben gehad met Eelke hadden we een plek afgesproken om elkaar te zien. Eerst even de band plakken en de tent opdoeken en we zijn weer onderweg. Na veel onverharde wegen en Zelfs een uit de voeten getreden rivier te hebben getrotseerd, komen we aan bij de afgesproken locatie waar onze companion al zit te wachten. Het is een erg leuke kennismaking en het is fijn om weer eens met iemand anders Nederlands te kunnen praten. We wisselen wat verhalen uit en eten wat om vervolgens weer verder te gaan. Na een klein stukje fietsen is het weer raak, nog een lekke band, de lol is er nu wel een beetje vanaf. We besluiten dat het nu wel echt tijd is voor een nieuwe binnenband en willen het voorwiel eraf draaien, maar komen erachter dat de pin is doorgedraaid. We krijgen het wiel niet meer vast of los, dus daar staan we dan. Er stoppen een aantal auto’s om ons te helpen maar niemand kan echt wat voor ons betekenen. Het is ook zaterdag en een feestdag dus er is niks open. We nemen afscheid van Eelke omdat we haar niet met ons probleem willen opzadelen. We maken met ductape een geïmproviseerde oplossing maar die werkt niet al te goed. We stoppen langs de kant en besluiten te liften. Een man met een pick up truck stopt en neemt ons mee naar een auto banden zaak niet al te ver weg. Hier staan alle mannen meteen om mijn (Quirijn) fiets en gebaren dat wij moeten gaan zitten. Met wat goed gereedschap en een handige machine is mijn band weer goed en de pin toch vastgezet. We mogen die avond ook daar de tent opzetten en krijgen biertjes en eieren van deze heren, wat een gastvrijheid weer! De volgende dag is weer een avontuur, na vroeg te zijn vertrokken en op weg te zijn naar Alexandropoulis breekt nog voor het middag uur mijn ketting, Murphy’s law. Gelukkig zijn we niet al te ver van een dorpje en besluiten daar een trein te pakken. Helaas rijd de trein niet meer, we besluiten eerst even wat te eten en een plan te bedenken hoe we dit probleem nou weer gaan oplossen. We vragen weer iemand met een pick up voor een lift. Dit is geen probleem, hij moet toch die kant op, alleen kan er maar 1 iemand mee en maar 1 fiets en hij gaat pas in de avond die kant op. We besluiten dat Nina verder fietst en Q wacht op de lift. Nina geniet van de mooie fietstocht en het bevalt eigenlijk wel om een keertje alleen te fietsen. Gelukkig komt de lift wat eerder dan gedacht en zijn we weer herenigd rond half 7 op de camping in Alexandropoulis. We nemen nog een avond duik, zoeken een goede fietsenmaker en gaan lekker slapen. Hopelijk kunnen de problemen morgen verholpen worden. De volgende ochtend vertrekken we naar de fietsenmaker. We hebben er eigenlijk niet zoveel vertrouwen in. Gelukkig weet de fietsen maker de fiets goed genoeg te repareren om in ieder geval weer een stuk verder te fietsen. We fietsen een stuk verder en we zien donkere wolken onze kant op komen. Het begint te onweren en te regenen maar fietsen we gewoon door. Het is eigenlijk wel lekker verfrissend want de afgelopen dagen is het kwik flink gestegen. We voelen ons heel levendig zo in de regen met om ons heen de bliksemschichten op een afstand dat de hartslag wat sneller laat kloppen. We besluiten te fietsen tot aan de Turkse grens, omdat we het een beetje spannend vinden om in een nieuw land meteen een slaapplaats te moeten vinden. We maken nog even gebruik van ons laatste internet en gaan weer vroeg ons nest in, morgen naar Turkije! De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door de politie. We zitten op een pad waar veel vluchtelingen Europa binnen komen, maar na onze paspoorten te hebben laten zien en de situatie te hebben opgehelderd gaan ze er weer vandoor. Het was even schrikken, maar we zijn in ieder geval goed wakker. We fietsen ongeveer 15km en komen aan bij de grens. Je merkt meteen dat de Turken een trots volk is want overal hangen vlaggen en posters van erdogan en araturk (oprichter van het huidige Turkije). Even over de grens fietsen we over de grote weg en het voelt meteen weer helemaal anders. Het land dat in Europa en Azië ligt! Heel gaaf dat we al zo ver zijn gekomen. Na een tijd over de grote weg te hebben gefietst slaan we af en komen meteen op een niet geasfalteerde weg. Het is in de middag zo heet, bijna 40 graden, dat we besluiten een dutje te gaan doen onder een struik. Na een uurtje te hebben geslapen fietsen we weer verder en komen uiteindelijk uit bij een prachtig natuur gebied. Het heeft een groot meer waar we een duik in nemen om af te koelen en vinden een prachtige plek voor onze tent. We maken wat eten en een vuurtje. We eten ons eten voor ons kampvuur en zijn erg tevreden over onze eerste dag Turkije, we kunnen niet wachten op de aankomende tijd! De volgende dag worden we wakker, ons vaste ontbijt en koffie zijn op dus drinken we thee een eten we brood. We pakken alles weer in en gaan weer verder. Niet veel verder komen we weer uit op de grote weg. We moeten hier een stukje over fietsen. We slaan weer af en moeten en stukje dalen over een onverharde weg. Niet veel later is het weer eens raak, een lekke band aan de achterkant. We zijn dichtbij een dorpje en besluiten hier heen te gaan. Gelukkig zijn we een geoliede machine geworden als het gaat om banden plakken en kunnen we snel weer door. We gaan iets verder het dorpje in op zoek naar wat te eten. We zien een dorpshuis waar allemaal mannen zitten thee te drinken. We nemen er ook plaats en vragen wat te eten met behulp Google translate. We krijgen thee geserveerd en gaan ervan uit dat dit erbij hoort. Even later krijgen we nog een theetje. We vragen naar ons eten maar de meneer geeft aan dat ze dit niet serveren, is de vertaling blijkbaar toch niet goed gegaan. We kopen in de supermarkt een brood, eten wat en gaan weer verder. We zijn het gespreksonderwerp van de dag voor de heren en ze kijken ons allemaal toe hoe wij weer wegfietsen. We fietsen door en komen op een gegeven moment bij een water kraan waar je 5 liter water krijgt voor 1 lira (6 cent). Dit is heel fijn want we durven het water uit de kraan niet meer te drinken en het kopen van plastic flessen staat ons ook tegen. Ook kopen we wat groente en fruit bij een meneer op de achterkant van zijn auto. Even later op de fiets komen we 3 heren tegen die ook met een fietstocht bezig zijn en nodigen ons uit voor een biertje. Wij snijden de meloen aan die we net hebben gekocht. We krijgen de tip om door te fietsen maar een dorpje genaamd: sevketiye. Daar heeft één van de mannen een vriend wonen die ons wel zou kunnen helpen. Na onze nummers te hebben uitgewisseld en te zijn uitgenodigd om volgende week bij een van de heren te komen logeren in een buitenwijk van Istanbul fietsen we verder. We moeten met een pond het water oversteken naar het Aziatische gedeelte van Turkije! We gaan een ander continent in en dat alles hebben we bereikt met de fiets! Eenmaal aangekomen op de pond begint het hevig te stormen. Het water komt met bakken uit de hemel en al snel staan we tot onze enkels in het water. Een van de heren die daar werkt ziet ons staan en zegt dat we in de machine kamer mogen schuilen. Eenmaal aangekomen aan de overkant is de regen veel minder geworden maar er is nog wel forse tegenwind. We moeten nog 15km fietsen naar het dorp wat ons ruim een uur kost en we komen helemaal nat van regen en zweet aan, maar we hebben het gehaald. We bellen de contact en treffen elkaar in het lokale café. Er is een man bij die een soort van Engels spreekt en vraagt waar hij ons bij kan helpen. Aangezien het weer vragen we om een plek om te slapen. Hij geeft aan dat de hotels ver weg zijn en gaat kijken wat hij voor ons kan doen. Even later verteld hij dat hij een plek heeft gevonden bij een vriend van hem en dat we mee moeten komen, heel fijn denken we. Eenmaal bij het huis aangekomen staan we binnen met al onze natte spullen. Er wordt ons gevraagd wat we ervan vinden, we zeggen dat we al blij zijn met een dak boven ons hoofd. Niet veel later zegt hij dat het 30€ kost. We hadden dit niet verwacht en weten niet zo goed wat we moeten doen. Het hele huis is al nat, de contactpersoon staat op ons te wachten want die heeft ons uitgenodigd om te eten. We geven aan dat we het veel vinden maar voelen ons verschuldigd om te betalen. We voelen ons hier niet prettig bij omdat dit heel veel geld is in Turkije maar ook voor ons, en we voelden ons best wel onder druk gezet. Maar voor nu gaan we met de man mee om bij hem thuis te eten. We werden al verwacht omdat het eten voor ons klaar stond. De man woont samen met twee vrouwen, een oude dame en heer. We weten niet precies wat de verhoudingen zijn maar vragen er ook niet naar. Na een heerlijke maaltijd bedanken we hun voor de gastvrijheid en geven aan erg vermoeid te zijn. Eenmaal terug te zijn gekomen bij de woning blijkt er geen stromend water te zijn, ook is er geen internet. We voelen ons echt afgezet. Na wat bellen wordt het probleem van het water opgelost, maar de douche is ook maar een straaltje van niks. Jammer dat dit zo is gelopen. De volgende dag eten we wentelteefjes en later drinken we een cay (thee) met de man bij het buurthuis. We bedanken hem voor de goede zorgen en gaan weer verder. We moeten vandaag 90km afleggen naar Bandirma en dat alles over de grote weg. Het is gelukkig droog maar het waait nog hard, precies vanuit de richting waar we naartoe moeten. Na 20km kijken we elkaar aan, Nina geeft aan dat ze overal pijntjes heeft na een slechte nacht en besluiten te stoppen bij een tankstation om een lift te vinden. We spreken de eerste vrachtwagenchauffeur aan maar die kan ons niet helpen. Een medewerker komt naar ons toe en vraagt wat er aan de hand is. Wij leggen de situatie uit, hij zegt dat we moeten gaan zitten, geeft ons thee en internet vanaf zijn telefoon en zegt dat hij het voor ons gaat regelen. Na ongeveer een uur is het hem gelukt, we hebben een lift naar Bandirma! De vrachtwagenchauffeur is super aardig en heeft een prachtige cockpit. We moeten onze schoenen uitdoen want hij beschouwt het als zijn huis, en dat is de gewoonte hier. We rijden ongeveer een uur naar Bandirma. Hij zet ons af. Hij wilde ons naar de boot brengen, maar wij hebben daarvoor bedankt omdat hij anders helemaal de stad in zou moeten rijden met zijn grote wagen. We gaan naar een café met internet om een slaapplaats te regelen. We vinden een super hotel van 22€, waar we heel blij mee zijn alleen laat dat nogmaals zien hoe erg we zijn afgezet de avond ervoor. Maar het is een leermoment voor ons. We hadden de situatie anders kunnen afhandelen. We besluiten nog even de stad in te gaan. Het blijkt een nationale feestdag: jeugd en sportdag (herdenking van Ataturk). De hele stad bruist van leven en we geniet van streetfood en live muziek. Even later gaan we nog ergens wat eten (wat heerlijk was) om vervolgens lekker te gaan slapen. Morgen de boot pakken naar Istanboel! De volgende ochtend worden we getrakteerd op een super ontbijt. Het is typisch Turks en er is heel veel keuze. We scheppen wel 3 keer op en genieten van het uitzicht over zee. We checken uit een gaan naar de terminal waar onze boot zal vertrekken om een kaartje te kopen. We kunnen pas over een paar uur naar Istanboel dus besluiten we nog even door de stad te wandelen. Om 15:30 pakken we de boot! We hebben allebei heel veel zin om de metropool die Istanboel is te verkennen!