Istanbul, Turkey - Polarsteps

Fantastisch Istanboel! We hadden nooit gedacht dat we ruim een week in Istanbul zouden blijven! De ferry naar Istanbul duurt 2,5 uur. Voordat we opstappen en we in een hal aan het wachten zijn spreekt een man en zijn gezin ons spontaan aan en delen hun eten met ons. Ze zijn geïnteresseerd in waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Na een kort gesprek gaan ze weer hun eigen gang. Dit soort kleine gebaren en de manier van gastvrijheid is voor ons zo groots. Op de boot is het druk. We zitten binnen en ik merk dat ik de buitenlucht mis. De natuurlijke warmte tegen mijn huid en de frisse lucht in mijn longen. Ik weet dat we een grote stad in gaan en dat de frisse lucht waar ik naar hunker een tijdje weg zal blijven. Telkens in steden voelt het alsof je geen lucht krijgt. Ik heb in het verleden in grote steden gemerkt dat mijn ogen gaan prikken en een onbehagelijk gevoel in mijn longen. We komen aan in Istanbul. Het is chaotisch, druk en levendig. We zoeken onze weg naar de Airbnb die we hebben geregeld. We gaan naar de metro en proberen een kaartje te kopen. Er is een hele rij achter ons terwijl we proberen te begrijpen hoe het systeem werkt. Maar achter ons staat iemand die ons graag op weg helpt. Hij is uiteindelijk een half uur bezig met ons uitleg geven en heeft uiteindelijk zelfs geld op onze kaart gezet van zijn eigen rekening. Hij hoeft niks van ons en zegt ons gedag. Een man die werkt op het station brengt ons helemaal naar het perron wanneer hij ons ziet zoeken. Wauw wat een mensen! We komen aan in de wijk (Kadiköy) waar we de aankomende drie nachten verblijven. We zijn meteen geïntrigeerd door de wijk. We hebben zin om de omgeving te gaan ontdekken. Maar zijn moe van de dag. We leren kort degene kennen waarvan we een kamer huren. Een student uit Algerije die hier in Istanbul studeert en werkt. We gaan even ergens eten en bellen voor het slapen nog even het thuisfront. De volgende dag nemen we een volledige dag voor Kadiköy. We wandelen in de omgeving, proberen verschillend eten uit, brengen onze fietsen naar de fietsenmaker. Hij blijkt ook een hele leuke gast te zijn. Ontmoeten iemand die we online hadden ontmoet via Warmshowers, we dachten even een drankje te doen bij een café wat uitmondde in een lange gezellige avond waarbij we bij hem thuis worden uitgenodigd voor heerlijk Turks eten en een les in de perfecte rijst koken op Turkse manier. Een avond met goede gesprekken, lekkere wijn en fijne muziek. Wat een super ontmoeting Engin! We hebben je niet meer gezien na deze avond maar hopen je weer eens te zien. Nadat we bij Engin weg gingen hadden we nog een afspraak staan met onze huisgenoten. Ook dat werd gezellig. We speelden een spelletje dammen, praten over hoe wij leven en hoe hij leeft met alle moeilijkheden wanneer je een burger uit een land als Algerije bent. De vrijheid die wij ervaren is niet voor iedereen mogelijk. We nemen twee dagen om de meer toeristische deel van de stad te bekijken. Alle hoogtepunten van de stad hebben we bezocht en alle streetfood geproefd. De stad is prachtig en de massa aan mensen waar ik persoonlijk tegenop zag viel mee. We waren overal voor de echte drukte aankwam en gingen weg op het moment dat het te druk was. We deden een dutje in het gras naast de Moskee en liepen de hele stad door. De vierde nacht hebben we geslapen in een hotel als cadeau van de vriendengroep thuis. We kwamen even echt tot rust. We zijn ontzettend aan het genieten van deze stad maar merken dat het heel wat energie opslokt. Dus heel erg bedankt lieverds!! De vijfde nacht verblijven we bij Ersin, de fietser die we hebben ontmoet onderweg. We hebben het gezellig, drinken thuisgebrouwde drankjes, praten doormidden van Google translate en eten een heerlijke maaltijd die hij voor ons heeft klaargemaakt. Het is fijn om bij iemand te komen die weet hoe het is om te fietsen en te reizen. Hij bied ons meteen alle gemakken aan. Een handdoek en douche, wasmachine en zorgt dat we goed eten voordat we naar bed gaan. Maar eerst nog een flinke avondwandeling langs de kust van Tuzla, een wijk wat nog steeds bij Istanbul hoort maar waarvoor we ruim een uur met de metro hebben gereisd om er te komen. Fietsen durven we nog steeds niet aan in Istanbul. De volgende dag gaan we samen met Ersin naar het eiland Kinaliada. Het blijkt zijn verjaardag te zijn. We gaan heerlijk ontspannen op een rustig strandje zitten, hebben eten en drinken mee, zwemmen wat en slapen in de zon. We zijn even ontsnapt van de drukte van de stad en we bevinden ons in een omgeving waar een relaxte sfeer hangt maar waar je de stad in de verte nog kunt zien. Na een dagje strand verplaatsen we ons weer naar de stad en worden we meegenomen naar de wekelijkse fietsgroep van Ersin. Een groep van tussen de 20 en 40 mensen. Om er te komen fietsen we door de stad en zien we hoe Ersin zich verplaatst over de drukke wegen. Hij heeft een fluitje in zijn mond om de automobilisten te laten weten dat we er zijn als het nodig is. Hij gedraagt zich als een verkeersregelaar terwijl hij zelf zich verplaatst op de fiets en onderdeel is van het verkeer. Mooi om te zien hoe het werkt en terwijl hij dit doet seint hij wat wij moeten doen. We komen op de plek aan waar de groep heeft afgesproken en raken aan de praat met verschillende mensen. Ontzettend leuk om te zien hoe sommige mensen met passie kunnen praten over fietsen. Het lijkt alsof omdat het hier wat minder gewoon is dan bij ons thuis dat de liefde nog groter is. We beginnen de fietstocht van 45 kilometer door de stad. Wat Ersin net deed met ons doen we nu met een groep. Er zijn een paar leiders die ervoor zorgen dat iedereen goed bij elkaar blijft. We fietsen twee aan twee in een rij en nemen een hele autobaan in beslag waardoor het heel veilig voelt om te fietsen. Als er een auto te dichtbij komt of dreigt in te voegen en de groep te splitsen fluit iedereen op zijn fluitje of belt met zijn fietsbel. Een zee aan geluid wat we maken met zijn allen en we voelen ons levend! Het voelt goed om bij zo een groep te mogen horen voor een avond. We fietsen over grote wegen en komen meer in het centrum uit waar het lastiger is om allemaal als één groep bij elkaar te blijven. Maar we hebben elkaar nodig om veilig te blijven. Na een tijdje fietsen begrijpen we de communicatie met elkaar en naar de auto’s beter en doen we met volle teugen mee. We nemen even pauze in een park waar we zingen voor Ersin’s verjaardag, taart eten, leuke gesprekken hebben en wat drinken. Daarna gaan we weer verder fietsen. Uiteindelijk brokkelde de groep steeds meer uit elkaar. Een groep gaat door en mensen die ergens wonen zeggen gedag. Volgende week zien ze elkaar weer of al eerder want elke avond zijn er andere leiders en groepen die dit doen. Dus de echte fanatiekeling kan elke avond wel met een groep mee doen. Het was een bijzondere ervaring! Leuk om de stad op deze manier te zien. Eindelijk weer eens echt op de fiets zitten. De chaos van de weg ervaren. Een gevoel van samenhorigheid. Een gevoel van echt leven! Het is zonde dat mensen zo’n groep nodig hebben om veilig hun sport uit te kunnen oefenen maar mooi dat het bestaan en diverse mensen bij elkaar brengt. We zien mensen verwonderd naar de groep kijken als we langs fietsen en horen auto’s enthousiast mee toeteren met ons uitbundig gefluit.