Ismet Pasa, Turkey - Polarsteps

We zitten nu in de bus van Gebze naar Çanakkale terwijl ik dit schrijf. We hebben de plannen weer helemaal omgegooid. Ersin de fietser waar we bij verblijven heeft ons overtuigd om langs de kust te fietsen en hij heeft de tip gegeven om dit gedeelte met de bus te doen omdat het niet leuk is om te fietsen. Dus we hebben geluisterd en hij heeft ons geholpen met de bus tickets. Onze laatste dag in Istanboel is een hele ontspannen dag. We nemen de tijd om social media weer even helemaal up to date te maken en hebben in de avond afgesproken met Eelke en haar vriend Max. Eelke hadden we al eerder ontmoet op de fiets, ze is in haar eentje onderweg richting China. Het was een super gezellige avond! We hebben een hapje gegeten en een biertje gedronken onder leuke gesprekken. Hopelijk zien we jullie in de toekomst weer! De tijd is aangebroken dat we afscheid nemen van deze heerlijke stad om samen met Ersin en zijn vriendin Reyhan gaan we naar een Ultra trail run evenement. We hebben eigenlijk geen idee wat we daar zullen aantreffen. Ersin en Reyhan gaan met hun camper ernaar toe en nemen onze fietstassen mee. Dus onze eerste dag fietsen word een relatief makkelijke. Al moet ik zeggen dat het steeds heter word naarmate de zomer in de buurt komt en de weg erheen nou niet de vlakste is. We komen er vroeg aan en rusten wat uit in de schaduw. Een politie man ziet ons zitten en geeft ons twee appels, we hebben in tijden niet zulke lekkere appels gehad. We merken dat we moe zijn van het leven in de stad. De weinig uren slaap, de alcohol en alle indrukken hebben veel van ons gevraagd. We vallen allebei in slaap en wanneer we wakker worden zijn de voorbereidingen van de organisatie alweer veel verder. Er staat een podium, hekken langs de finish, foodtrucks en er hangen lampjes in de bomen. Ersin en Reyhan zijn ook aangekomen en zijn al helemaal gesetteld. Wij zetten snel de tent op en gaan gezellig bij hun zitten en nemen een fles wijn mee. Ondertussen druppelen steeds meer mensen binnen en word het terein gevuld met tenten en caravans. Ondertussen word er muziek gedraaid en er hangt een levendige, vrije sfeer. Iedereen komt even gedag zeggen en het lijkt alsof iedereen elkaar kent. Er worden meer stoelen bij gezet, de groep word steeds groter, de alcohol word rijkelijk gedronken, we sprokkelen hout voor de chai, er word gedanst en hard gelachen. Wij ontmoeten ook steeds meer mensen ook een aantal mensen van de organisatie. Later horen we ze over de microfoon praten over Nederlanders op de fiets. Dus ondertussen weet iedereen wie wij zijn. Één dame houd zich de hele avond bezig met de chai. Ze is rustig, heeft als één van de weinigen een hoofddoek om, haar dochters daarin tegen hebben korte broekjes aan en buiktopjes. Ze lijkt het heerlijk te vinden om haar taak te hebben en zich bezig te houden met het vuur aan houden, het aanvullen van water en de chai. Af en toe trommelt ze één van haar dochters op om water voor haar te halen. En wij kunnen haar blij maken met wat gesprokkeld hout. Zo zie je bij elke groep wel een speciaal apparaat om chai te maken. Het duurd ruim een uur voor de chai klaar is. Uit één kraantje komt de thee en één kraantje heet water. Er word ongeveer half om half ingeschonken in een glas. De zon gaat langzaam onder, er worden tonnen met grote vuren aangestoken (achteraf vonden we dat wat minder leuk want er zaten allemaal kleine brandgaten in onze tent), de muziek werd nog een tandje harder gezet en we kunnen gratis eten halen bij een tent. Het was onwerkelijk dat wij hier terecht zijn gekomen en we zijn beide euforisch. Na middernacht gaan wij naar bed terwijl de muziek nog vol aan staat en de mensen nog om onze tent krioelen. Slaap kwam er bijna niet van. We hebben geen moment stilte gehad die nacht en sochtens begonnen de eerste renners al om 5 uur. De meesten uit onze vriendengroep moesten om 8 uur beginnen. We aten een uitgebreid ontbijd met iedereen. En Q en ik gingen voor ze joelen bij de start. Wat mooi is om te zien dat iedereen alles deeld hier. Wij ontvangen veel gastvrijheid maar dat is hier voor iedereen normaal. Iedereen geeft en ontvangt en op zo’n evenement als dit is dat heel duidelijk te zien. Iedereen heeft lekker eten mee en loopt naar elkaar toe om er wat van te geven aan de ander en even later komt diegene weer langs om bij jou precies hetzelfde te doen. Gelukkig hebben wij ook wat simpele dingen meegenomen om te kunnen delen. En het is mooi om te zien dat het gewaardeerd word, het zorgt ervoor dat we er nog een beetje meer bij horen. Terwijl iedereen aan het rennen is proberen wij wat te ontspannen. Ondertussen staat de muziek oorverdovend hard dus echt rust komt er niet van. Wanneer we denken dat we wel binnenkort terug zullen zijn, snijden we een meloen aan voor de renners en gaan we aan de kant staan om iedereen die aankomend aan te moedigen en te klappen voor hun prestatie. Na een tijdje komen Ersin en Reyhan hand in hand aangerend!! Helemaal kapot in de bloedhitte na 17 km rennen over zwaar terein. Die avond word de laatste avond met Ersin na drie avonden bij hem gelogeerd te hebben en twee nachten op het evenement. Hij heeft ons helemaal in zijn wereld meegenomen in deze dagen. Ontzettend lekker voor ons gekookt, samen ontspannen op een eiland op zijn verjaardag, we werden meegenomen met zijn fietsclub dat we nooit hadden willen missen en dit evenement was de kers op de taart. Dank jullie wel Ersin en Reyhan. We gaan ons best doen om optijd bij jullie aan te komen bij de kust om jullie daar weer te zien!! Hopelijk tot snel:)