Konya, Turkey - Polarsteps

We hebben afscheid genomen van Sixtine en Tom. Voor het eerst in ruim een week dat we weer met zijn tweeen zijn. En we gaan het binnenland van Turkije in. Het is altijd weer spannend om het onbekende in de fietsen. Dat doen we natuurlijk elke dag maar nu maken we weer een grote verandering mee. De kust is overal anders maar toch voelt het als één geheel. We starten in Antalya waaruit het nog heel lang bebouwd is. De grootste hotels gaan aan ons voorbij. Het is een beetje lachwekkend om ze te zien. Elk hotel heeft een thema en sommige lijken wel attractie parken. Tasmahal, het Kremlin, de Titanic. Maar als we dat allemaal voorbij zijn komen we in een prachtig natuurgebied. We fietsen langs een snelstromende rivier langzaam omhoog. We komen om op een adembenemend plekje terecht waar we niet meer weg willen. Het is hier zo prachtig. We zetten onze tent op en lezen een boek. De dagen erna zijn net zo mooi. We fietsen door een kanyon met het snelstromende blauwzwarte wat erdoorheen zijn weg naar beneden vind. Wegritsen steeds een beetje omhoog met pittige klimmen waar we af en toe onze fietsen omhoog moeten duwen omdat het te stijl is. De bergen omringen ons nu met hun puntige rotsige pieken. Wanneer we aan het eind van de dag langs een dorps restaurant fietsen worden we naar binnen gewuifd. Kom een chai drinken!! We raken aan de praat via Google translate en het één lijd tot het ander en we blijven voor een hapje eten en zetten de tent op op het terras. Het eten is heerlijk en de familie is ontzettend warm. De volgende ochtend laten ze ons hun vissen zien die ze op de kaart hebben. Ze hebben grote bakken met vissen die erin zwemmen. Continu word het met vers stromend water gevuld vanuit de waterval en het water gaat weer via een goot weg waar ook vissen in zwemmen. De jonge kleinere vissen die groter en sterker moeten worden door tegen de stroming in te zwemmen. Wanneer we gedag zeggen krijgen we een warm afscheid. Een van de oudere dames wilt Nina bijna niet meer loslaten en blijft knuffels geven. De kinderen zwaaien van een afstand en we vervolgen onze rit. Die dag hebben we een klim naar 1800 meten te gaan. Maar wat we niet helemaal hadden voorzien dat we voor die klim nog heel vaak zouden stijgen en dalen. En de laatste 10 kilometer tot de top grindpad zal zijn. Het is hard werken maar o zo mooi!! We genieten van de uitzichten, de groene dallen, de rotswanden die ons omringen en de prachtige bloemen. Bergen betekenen wel weer honden, agressieve honden. Die hebben we niet gemist langs de kust. Maar ondertussen zijn we ze wel gewent en weten we er wel mee om te gaan. Met een steen in de hand fietsen we langzaam door of stoppen we even en lopen rustig verder terwijl we contact maken met de honden. Wanneer we eindelijk de top halen en de rukwinden aan ons trekken beginnen we gespannen aan de afdaling. Met moeite houden we onze fietsen in het geril maar gelukkig, hoe lager we komen, hoe minder heftig de wind aan ons trekt. Deze kant van de berg is heel anders, groene grasvlaktes met dennenbomen en beekjes die erdoorheen vloeien. Het is er sprookjesachtig met de zon die nu laag staat. We gaan opzoek naar een plekje uit de wind voor onze tent en ontspannen in de prachtige omgeving. Nu we in het binnenland kunnen we weer makkelijker rustige wildkamperen plekken vinden. Wat een verademing is. De volgende dag fietsen we door richting de stad Beysehir. Er voelt iets niet goed met mijn (Nina) fiets maar we fietsen door. Aan het eind van de dag als we voorbij de stad zijn stoppen we dan toch even in een dorp om te kijken of we de oorzaak kunnen vinden. We weten niet zeker wat het probleem is maar het lijkt mijn buitenband. Terwijl we daar met mijn fiets op zijn kop staan komt er een man bij ons staan. Hij nodigt ons uit voor chai. We gaan met hem mee en zitten daar een hele tijd bij zijn huisje met een prachtige groententuin met kippen die rondscharrelen. Hij wilt ons graag helpen en geeft aan een goede fietsenmaker te kennen in de stad. We mogen in het huis verblijven want het is zijn tweede huis. Hij woond in de stad en vertoeft hier dagelijks. Daar kunnen we geen nee tegen zeggen. We hebben een huis voor onszelf! We koken een heerlijke maaltijd in de keuken en gaan slapen in een prachtig Turks beklede kamer. De volgende dag gaan we de stad in om naar de fietsenmaker te gaan, onze was naar de wasserette te brengen en nog wat andere klusjes te doen. We worden door de fietsenmaker aangeraden om naar een lokanta te gaan om te lunchen maar we moeten wel aangeven dat we via hem daar zijn. Dus dat doen we. We eten een heerlijke lunch en wanneer we willen betalen nemen ze geen geld van ons aan en zwaaien ons gedag. Het is ontzettend ontroerend hoeveel we hier ontvangen en soms nogsteeds onwennig. Aan het eind van de dag komen we weer aan bij Abdullah zijn tweede huis met zijn prachtige tuin. We mogen er nog een nacht gebruik van maken. We drinken weer chai met hem op zijn veranda en even later laat hij ons onze gang gaan en vertrekt naar de stad terwijl wij hem uitzwaaien. Bedankt Abdullah voor al je hulp en gastvrijheid. Nu op naar Konya. Het landschap blijft veranderen. We fietsen over heuvelachtig grasland waar veel tarwe word verbouwd en komen weer aan bij grote rotsachtige puntige pieken. De dag is weer veel klimmen. En wanneer we een pauze willen houden in een dorp worden we weer onmiddellijk uitgenodigd voor chai. We zitten met twee mannen. Ze zijn geïnteresseerd in wat we doen en waar we vandaag komen. Één man vertrekt maar er komt een ander voor in de plaats. Een man die Nederlands spreekt omdat hij 25 jaar in Nederland heeft gewoond. Hij bied ons wat te eten aan en gaat het meteen regelen. Langzaam aan komen er steeds meer mannen bij zitten. Uiteindelijk zijn er 5 mannen en elke keer als er iemand aankomt krijgt hij een hele introductie van wie wij zijn en wat we doen van een andere man. We drinken ontelbaar veel chai, eten tost en drinken ayran. En als we willen betalen word ons geld weggewuifd. Nee jullie betalen niet!! Het is lastig om afscheid te nemen maar we gaan weer door. We hebben besloten dat we een dag even echt rust nodig hebben, zonder klusjes, zonder fysieke inspanning maar met hooguit een klein wandelingetje. Dat gaan we doen in Konya!