Kayseri Central Bus Station, Turkey - Polarsteps

Kurban Bayrami We vertrekken uit Konya na een fijne rustdag. Er staat vandaag meer dan honderd kilometer over grote auto weg op de planning en daar kijken we niet naar uit. Terwijl we aan het fietsen zijn hebben we het over liften. We zullen deze weg niet binnen een dag afmaken dus dat betekend twee dagen over een weg met auto’s en vrachtwagens die continu voorbij rijden. We fietsen een flink stuk uit de stad zodat er weinig splitsingen op de weg zullen zijn, gaan aan de kant staan waar we goed zichtbaar zijn en er genoeg plek is om te stoppen en steken onze duimen omhoog. We staan er een tijdje, krijgen leuke reacties van automobilisten maar de meeste hebben geen ruimte voor twee personen en twee zwaarbepakte fietsen. Het valt ons op dat er veel pickups met koeien langsrijden en auto’s met schapen in de achterbak. En vragen ons af wat er aan de hand is. En dan stopt er een busje met een open laadbak. We geven aan waar we heen willen, hij lacht en knikt uitbundig ja. We zeggen er nog bij dat we twee fietsen hebben en zijn heel blij.. dat ging snel zeggen we. We lopen naar de fietsen om het in te laden en opeens gaat de man plankgas.. ervandoor. We kijken elkaar verbaast aan en moeten heel hard lachen. Dit was weer een mooi misverstand, dan maar weer staan met onze duim omhoog. Niet veel later stopt iemand en laden we al onze spullen in. Hij gaat niet naar onze eindbestemming maar kan ons een heel eind opweg brengen. Onderweg verteld hij dat morgen ‘Kurban Bayrami’ begint. Het drie daagse offerfeest. Het belangrijkste feest van de Islam. Elke familie die er geld voor heeft offert één of meerdere dieren. 1/3 is voor de familie zelf, 1/3 voor de gemeenschap en 1/3 gaat naar de armen. We worden afgezet vlak voor een splitsing dus fietsen een stuk door om een plek te vinden om verder te liften. We staan voor een groot bedrijf en spreken een busje aan. De poortwachter van het bedrijf vraagt wat we aan het doen zijn en zegt dat hij ons wel kan helpen. Er is iemand die ons kan meenemen die vertrekt hier over een uur. Hij geeft ons chai, eten en later nog Fanta. We zitten bij hem binnen om te ontsnappen van de brandende zon. Een uur verstrijkt, nog een uur verstrijkt en we beginnen wat onrustig te worden want we hadden ook aan de kant van de weg kunnen staan. Maar hij verzekert ons dat onze lift er bijna is en zegt dat we rustig moeten gaan zitten. Nog een uur verstrijkt en we besluiten nu echt aan de kant van de weg te staan nu we zien dat hij auto’s aan het aanspreken is of ze mensen willen meenemen met fietsen. Precies op het moment dat we onze duimen opsteken komt de beloofde lift aan. Daar is hij dan eindelijk! We zijn weer op de weg! Als we worden afgezet hebben we nog 40 kilometer te fietsen naar het zoutmeer Tuz Gölü. We willen er voor zonsondergang zijn en moeten flink doortrappen om de schoonheid van het meer met alle kleuren dat de zonsondergang brengt. We fietsen langs kampen met mensen die in tenten leven en hun kuddes te paard verplaatsen. We hebben het gehaald en de omgeving is adembenemend. We nemen de tijd om het in ons op te nemen en gaan langzaam over de weg dwars door het meer naar de andere kant. We zien een zijweg waar een busje uit frankrijk geparkeerd staat. We vragen of ze het erg vinden om buren te hebben vanavond en dat is totaal geen probleem. De rest van de avond kletsen we wat met onze buren en gaan optijd slapen. De volgende dag wandelen we nog even over het zout over een klein laagje water en moeten we Q zijn 13e lekke band plakken voordat we vertrekken. Als we nog maar een paar kilometer hebben gefietst zien we de eerste dieren al aan haken hangen. We worden aangesproken door een aantal Turks Duitse mannen en worden uitgenodigd om dit speciale moment mee te maken. We gaan zitten en zien de schapen één voor één geslacht en gefilt worden. Er worden gebeden uitgesproken en wat ons opvalt is dat het er heel sereen aan toe gaat. De dieren blijven heel rustig terwijl een andere schaap al naast hem word gefild en een man met een groot mes alweer klaarstaat voor dit schaap. Het is minder gruwelijk dan we hadden verwacht. Na wat gesprekken in ons beste Duits met de familie, wat chai en fruit nemen we afscheid en willen weer verder fietsen. We staan bij de fietsen en zien in de verte een andere fietser en nog één. Het blijken Henri en Tineke (Tini) te zijn. We hebben hun in Kas voor het eerst ontmoet. Een Belgisch stel dat 10 dagen met Sixtine en Tom heeft gefietst voordat wij ze hadden ontmoet. We fietsen samen verder en kletsen heel wat af. Voor het eerst fietsen we samen met mensen die dezelfde taal spreken. Het zijn ontzettend leuke mensen, ze hebben veel reiservaring en het klikt goed. Ze gaan ook naar Cappadocia vanaf hier en Sixtine en Tom komen rond de zelfde tijd aan dus we fietsen samen die kant op en zullen met z’n allen Cappadocia gaan ontdekken. Henri en Tini mikken altijd op dorpjes voor een slaapplek waar wij meestal meer zoeken naar wildkampeerplekken in de natuur. Maar wij vinden het leuk om op verschillende manieren te reizen. De eerste avond slapen we in een School. Het is eigenlijk gewoon een zaaltje met tapijten op de grond en aan de zijkanten stapels stoelen (waarschijnlijk omdat het vakantie is). We zijn uitgenodigd door mensen om bij hun te eten en ze nemen geen afweging aan dus voordat we ons settelen eten we eerst wat bij de familie in de tuin en gaan daarna na een dankbaar afscheid naar de school. We genieten van een rustig avondje. Kletsen nog wat met Tini en Henri en gaan lekker slapen. De dag erna fietsen we door. De mensen zijn allemaal in feeststemming door Kurban Bayrami en toeteren net wat vaker en luider dan normaal. Wat een beetje onrustig is op de fiets. Soms krijg je automatisch een schok door je hele lichaam als er iemand vlak naast je luid gaat toeteren. Uiteindelijk zet ik dan toch een glimlach op en zwaai de mensen uit. Vandaag mikken we weer op een dorp. We komen uiteindelijk aan. Ik merk dat de laatste kilometers echt uit mijn tenen moesten komen. Mijn energie is volledig weg en ik heb ontzettend heftige krampen in mijn rug, mijn buik en benen. Maar ben opgelucht als we kunnen afstappen. Maar dan komt er een wervelwind aan mensen om ons heen staan. Iedereen mooi opgedost zoals wij dat doen met kerst. Allemaal verschillende families uit het hele dorp zijn benieuwd naar die gekke blanke zwaar bepakte fietsers die hier in hun dorp zijn neergestrijkt. Iedereen wilt met ons praten. Soms is het echt om ons vechten.. ‘nu wil ik met de toerist praten!’ We er achter te komen of wij hier in dit dorp zouden kunnen overnachten. Er zijn twee broers die uit Frankrijk hier op familie bezoek zijn en Henri kan Frans dus hij is met hun aan het praten en er is een meisje die uit Duitsland komt. Q is met haar in gesprek. Uiteindelijk regelen ze een slaapplek voor ons in één van de huizen op de sère maar we kunnen er pas na 22 uur terecht wanneer de bezoek weg is. We gaan nu eerst naar de stad om uit eten te gaan en jullie komen mee! Dus we stappen in de auto en rijden na een klein woordenwisseling want het is niet eerlijk dat alle toeristen in één auto zitten, weg uit het dorp richting de stad voorbij Cappadocia. De chauffeur is een grappenmaker die het moeilijk vind om op één ding te concentreren. Hij is ontzettend druk, is echt een sfeermaker en weet het gaspedaal te vinden. Hij scheurt het dorp uit. Wij houden ons stevig vast en kijken gespannen naar buiten. We scheuren langs kinderen die op straat met een bal spelen en vliegen de bochten om. Hij kijkt ondertussen op zijn mobiel en naar ons terwijl hij met ons praat. We zijn allemaal gespannen en proberen hem duidelijk te maken dat hij langzamer moet rijden. Dat doet hij dan wel voor heel even maar vergeet al snel wat we hem hebben gevraagd en trapt langzaam maar zeker het gaspedaal wat harder in. Hij zet de muziek keihard aan.. Zohard dat het pijn doet aan de oren en begint weer te gassen. Als er iemand voor hem rijd die langzamer gaat rijd hij er dicht achter tot hij de kant krijgt om in te halen. Hij gaat van 80 naar 100 naar 120 en op het moment dat hij 120 overschrijdt schreeuw ik uit angs over de muziek.. ‘en nu ga je 80 reiden en niet harder!’ Hij zet de muziek zachter om mij te kunnen verstaan. ‘TACHTIG, TACHTIG’, schreeuw ik nog eens. Hij begint langzamer te rijden en we slaken allemaal een zucht. We kunnen weer een beetje ontspannen. Veilig aangekomen in Avanos zoeken we een restaurant op waar we heerlijk eten met een grote groep mensen! De hele tafel is gevuld met lekker eten en we kletsen wat af met behulp van Google translate, onze Franse tolken en gebaren met handen en voeten. Na het eten rijden we weer terug. Tini en Henri in de ene auto en Q en ik in de andere want dit keer moesten we wel eerlijk verdeeld worden. Q en ik belanden weer in de party auto en Tini en Henri in de rustige auto. Als erin het dorp afscheid hebben genomen van de groep gaan we op pad naar het huis waar we gaan slapen en ontmoeten we voor het eerst de huiseigenaren. Wat blijkt.. ze krijgen nog bezoek om koffie te drinken om 23 uur. Dus we zitten daar allemaal knikkebollend op de kussens en proberen af en toe een glimlach op te zetten naar de mensen. Precies op het moment dat we allemaal los van elkaar denken dat we beter de tent op kunnen zetten ergens nemen ze afscheid van hun bezoek en kunnen wij onze bedden opmaken. Eindelijk liggen we dan. Onze hoofden helemaal vol van de avond, ons lichaam uitgedroogd en uitgeput. We praten nog even na voordat we denken te gaan slapen maar dan… komt er een wervelwind aan mensen binnen. Ze willen allemaal nog even met de toeristen praten. Een vragenvuur komt op ons af, ze lagen luidkeels en zitten met elkaar te grappen tussendoor. Terwijl wij daar half liggend in ons bed en bijna geen energie hebben om nog te reageren. Wanneer ze vragen of we moe zijn en wij daarop ja beantwoorden krijgen we terug dat ze gekomen zijn voor ons en gaan ze verder met hun vragenvuur. Onze host weet ze uiteindelijk mee te nemen naar de woonkamer zodat wij eindelijk rust hebben. De volgende dag voordat iedereen wakker is vertrekken we. Ik heb me nog nooit zo katerig gevoeld als nu zonder alcohol. Maar we gaan naar Cappadocia!! We hebben weinig kilometers te fietsen en daar hebben we afgesproken met Sixtine en Tom. We zijn herenigd en drinken samen chai, praten over alles wat er gebeurt is in de tussentijd en maken een plan voor vandaag. Het is leuk om in deze samenstelling te zijn omdat iedereen elkaar wel goed kent en we het ontzettend goed met elkaar kunnen vinden. Uiteindelijk zijn we 5 dagen in Cappadocia. We genieten van luchtballonnen en verbazen ons over hun vliegkunsten. Ze gaan rakelings over de grond langs ons. Het is een betoverend gezicht in dit prachtige landschap. We maken wandelingen, ontspannen wat, spelen spelletjes, zien een “supermoon” opkomst tijdens onze avondwandeling en slapen in een grot. We nemen afscheid van iedereen want Q en ik zullen ze niet meer tegenkomen op de weg. Wij gaan opweg naar de volgende grote stad om de bus te pakken naar Erzurum zodat we onze visa voor Iran kunnen ophalen. Weer een nieuw hoofdstuk!