Eski Doğubeyazıt, Turkey - Polarsteps

Bijna twee en een halve maand in Turkije! Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden op de fiets en het prachtige Cappadocia, een nachtbus genomen te hebben van Aksaray naar Erzurum kunnen we onze visa’s ophalen. Maar wat blijkt! Na afgelopen week een vakantie week in Turkije blijkt deze maandag een nationale feestdag in Iran en zijn ze nog gesloten. Daar hadden we geen rekening mee gehouden. Een verplichte rustdag dan maar. Uiteindelijk zijn we een dag bezig met de drone naar huis sturen want dat is niet niet zo makkelijk wanneer je er niet te veel voor wilt betalen. Er mogen geen batterijen in de paket zitten waardoor we een doos vol gewicht mee zouden moeten zeulen waar we niks mee zouden doen. De afstandsbediening en drie accu’s. Uiteindelijk hebben we een goede constructie bedacht. We sturen de hele doos naar Istanbul waar een vriendin van mij toevallig heen gaat. We sturen de doos naar Ersin die het weer naar mijn vriendin brengt. Wat super dat ze ons willen helpen! En het scheelt ook nog eens bakken met geld. We halen onze visa op bij de Iranese Consulaat. We hebben er langer gezeten dan nodig was omdat we het systeem niet begrepen. Als je daar in de ruimte zit moet je gewoon je paspoort met je E-visa door het kleine raampje geven aan een man. Waar wij geduldig wachten op onze beurt hadden we het allang kunnen geven. Eerst nog even naar de bank om af te rekenen en met het betaalbewijs weer terug en tuurlijk zitten we daar weer rustig op onze beurt te wachten! Maar dit keer zien we niemand achter het raampje. Uiteindelijk maken we toch contact met iemand en geven onze documenten. Waarna we binnen een minuut weer buiten staan met onze visa! Nu kunnen we eindelijk vertrekken! Op naar de grens!! We hebben met de bus een sprong gemaakt in Turkije en dat is te merken. We zien meer armoede, meer dorpen vol ruïnes en verval, bedelaars in de steden en mensen die als ze ons zien meteen geld gebaren maken. Hoe dichter bij de grens hoe duidelijker de armoede zichtbaar word. We fietsen voornamelijk over grote wegen en als we niet over grote wegen fietsen dan zijn het grindpaden. We drinken chai in kleine dorpen met de mannen in theehuizen en krijgen eten. We genieten van de omgeving, de rotswanden die ons omringen, de stromende revieren langs de kant van de weg, de uitgestrekte uitzichten en dan zien we voor het eerst mount Ararat! Wat betekend dat we nu echt dicht bij de grens zijn. We hebben voor onze eerste nacht in Iran een hotel gereserveerd omdat dat van je verwacht word voor je visum. Ook al moet ik zeggen dat niemand het heeft gecheckt. Maar we hebben de weg naar de grens ruim genomen en nemen een rustdag in de stad voor de grens. We fietsen aan het eind van de dag een stijle weg op naar Ishak Pasha Palace waarnaast we slapen op een camping wat niet heel veel meer is dan een grasveld. Maar we hebben ontzettend leuke buren! Een Nederlands stel die in een oude omgebouwde brandweerwagen rondreizen. We eten twee avonden samen, krijgen een PowerPoint presentatie van Nieuw Zeelanders die hier bezig zijn met het vinden van Noa’s Ark en ze denken hem gevonden te hebben, we bezoeken met hun prachtige huis op wielen de plek waar de Nieuw Zeelanders Noa’s Ark willen gaan opgraven en praten over reis ervaringen met een lekker wijntje erbij. En wat een ervaring hebben Marijke en Joost!! Wauw! Morgen is het zover.. We gaan naar Iran!