Tabriz, Iran - Polarsteps

Dag Turkije, hallo Iran! We hebben Turkije in ons hart gesloten. Wat hebben we genoten van dit land. De bijzondere mensen en de enorme gastvrijheid, haar prachtige natuur, het heerlijke eten, de reizigers waarmee wij zo’n fijne tijd mee hebben gehad, de indrukwekkende geschiedenis en ga zo maar door. We zijn nog lang niet klaar met Turkije maar we voelen ons gevaarlijk op ons gemak en het word tijd om onszelf weer uit onze comfort zone te halen en het onbekende in te stappen. Maar eerst nog even genieten van de Turkse gastvrijheid want net voor de grens worden we uitgenodigd in een hotel om van hun ontbijt buffet te eten. Er is genoeg over. We raken aan de praat met de eigenaar. Hij is een mountainier en heeft veel gereisd. We delen contact gegevens uit want het zou leuk zijn om elkaar in de toekomst nog eens te ontmoeten. Maar nu is het echt tijd om te gaan. Bij de grens duurt het even. We staan in de rij en gaan door smalle hekken waar onze fietsen net door passen naar de paspoort check. We raken aan de praat met een stel die in Tabriz woond. Ze zijn bezig met hun emigratie proces naar Australië en spreken goed engels. Ze helpen ons aan de andere kant van de grens met het wisselen van ons geld wat voor ons echt hocus-pocus is. We hebben het over Tomen maar werken met Riyal. Het verschilt een tiende maar je betaald altijd een tiende meer dan waar je het over hebt. Gelukkig hebben we mensen die samen met ons alles een aantal keer natellen. En daarna nodigen ze ons uit om bij hun langs te komen in Tabriz als we er eenmaal zijn. Wat super leuk! We vinden het fijn dat we met mensen kunnen communiceren en gaan graag naar hun toe dus nemen afscheid en zeggen tot snel. Iran is wennen.. net zoals elk land hiervoor is het in het begin even zoeken. Hoe werkt het met drinkwater? Moeten we het kopen, of is kraanwater gewoon te drinken? Waar kunnen we ons eten kopen? Waar kunnen we het best wildkampeer plekken vinden? Maar hier in Iran is de grootste vraag.. hoe kunnen we de grote wegen vermijden? Daar hebben we nog geen antwoord op gevonden. De offline kaart waar ik altijd zo fijn mee heb gewerkt geeft veel minder details waardoor het moeilijk uitzoeken is wat de beste route is. We hebben nu vooral over grote wegen gefietst en het moment dat we er van af gingen was het met onze tourfietsen lastig vooruit komen. Dus voor nu.. grote wegen dan maar. De eerste echte fietsdag heb ik (Nina) drie platte banden op een rij. Na een paar keer zoeken vinden we dan eindelijk de boosdoener.. een stuk glas dat vast zit in mijn buitenband. We vinden uiteindelijk een prima slaap plek tussen moestuinen een stukje van de grote weg af. De volgende dag ontdekken we hoe warm het hier is doordat we nu echt zijn afgedaald naar lagere hoogte. We nemen midden op de dag pauze maar maken een flinke fietsdag. We vinden weinig eten en merken dat de manier waarop we het altijd hebben kunnen doen in Turkije hier in Iran niet werkt. Aan het eind van de dag denken we een plek gevonden te hebben tussen zonnebloem velden maar de boer wilt ons helpen naar een betere plek. Hij gebaart ons terug te fietsen en hij komt met zijn auto. Als we hem niet vinden en iemand anders ons probeerd te helpen besluiten we met deze persoon mee te gaan. Q krijgt er een slecht gevoel bij en blijft op zijn hoeden. Wanneer we op de plek zijn waar hij zegt dat we onze tent kunnen opzetten komt de boer eraan met zijn auto. We fietsen achter hem aan waarna er naast de snelweg op een gekke open plek stilstaan. De man zegt via Google translate dat de jonge man die ons probeerde te helpen niet deugt en dat we het best bij de moskee en politiebureau kunnen slapen. Hij wijst naar de overkant van de weg. We fietsen erheen en kijken vermoeid om ons heen. De ene bus na de andere arriveerd en mensen lopen de moskee in en uit om te bidden. Het waait hard. er lopen veel mensen rond en er rijden veel auto’s over een druk kruispunt. We kijken elkaar aan en besluiten er maar genoegen mee te nemen. We bedanken de man en zwaaien hem uit. We vragen de mensen van de moskee of we hier kunnen slapen. Hij gebaard dat we onze tent overal neer kunnen zetten. We geven aan dat het hard waait. Als de tent op beton staat kunnen we geen haringen gebruiken. We kunnen natuurlijk in de moskee slapen!! Zijn zoontje geeft ons een rondleiding. We mogen met zijn tweeën slapen aan de vrouwenkant. We wassen ons en maken onze bed op en terwijl er mensen met gebeden bezig zijn proberen we inslaap te komen. De volgende ochtend voel ik me brak en beginnend grieperig door te weinig water gedronken te hebben en de slechte nacht in een warme moskee. We maken ontbijt en willen vertrekken wanneer de familie die aan de moskee woond opeens met ontbijt en chai aan komt zetten. Dus we gaan weer zitten en beginnen aan onze tweede ontbijt! Wanneer we een tijdje aan het fietsen zijn wuift een man ons zijn kant op. Kom.. kom.. eten! We gaan naar hem toe en we worden op zijn boerderij onthaald door de familie. We mogen gaan zitten op het kleed en iedereen gaat meteen aan het werk voor ons. Er word fruit voor ons neus gelecht, thee gezet, groenten vers geteeld en gesneden voor ons en brood gehaald. We vinden het zo bijzonder hoe zorgzaam en vrijgevig de mensen zijn. We zitten daar met zijn tweeën te eten terwijl iedereen aan het werk is. Wanneer we ze willen bedanken om te gaan zeggen ze dat dit alleen nog het voorgerecht was. Nee.. nee.. blijf.. eten! Er staat een grote pan soep op het vuur. We blijven nog even en merken dat het een tijdje gaat duren voor het eten klaar is. Ze geven ons kussens en geven aan dat we moeten rusten. We laten het allemaal over ons heen komen en nemen wat rust. Uiteindelijk blijven we tot de volgende ochtend. We krijgen een rondleiding op de tuinderij, keten met de kinderen, dansen met de vrouwen (geen mannen zijn welkom en de hoofddoeken gaan af), eten een ijsje en dineren. Uiteindelijk willen ze ons niet alleen achter laten in hun tuin en halen ze thuis slaapspullen om met ons te kamperen. We bedanken de mensen voor alles en gaan naar Tabriz. Op naar onze nieuwe vrienden die we hebben ontmoet bij de grens.