Ardebil, Iran - Polarsteps

Sabalan mountain We zijn weer terug op de fiets. De omgeving is prachtig, afgeronde rotspartijen met verschillende kleuren erin, het is voornamelijk droog maar waar water stroomt heb je graslandschap. De wegen zijn rustiger, we kunnen met elkaar kletsen tijdens het fietsen en genieten van de omgeving. We maken ons minder zorgen om eten en water en merken dat we alles meer onder controle hebben. We gaan naar Ardabil maar denken door de bergen te fietsen. We weten dat het spannend word, er is geen dorpje of leven voor 150 kilometer, het is een onverharde weg en er is weinig informatie op de kaart dus we weten niet hoeveel water we tegen zullen komen. We weten wel dat we naar meer dan 3600 meter zullen stijgen. Één probleempje.. ik begin me niet goed te voelen en merk dat ik geen energie heb. De kilometers gaan maar moeizaam voorbij en ik kom bijna niet de heuvels over. We zijn aan het twijfelen. Blijven we over wegen fietsen of nemen we het risico en gaan we off-road. We hebben beide behoefte aan rust, natuur en weinig mensen om ons heen. Maar is het wel verstandig. We hebben alle boodschappen gedaan, extra water op de fiets gebonden en fietsen toch het grindpad op maar na honderd meter besluit Q de knoop door te hakken. Het is niet verstandig als we met dit tempo en in deze staat de tot nu toe moeilijkste stuk gaan fietsen. Dus gaan we terug en fietsen richting de grote weg. De volgende dag gaan we naar Ardabil. We hebben contact met onze Warmshowers host maar we zijn vroeg in de stad en hij is nog aan het werk. We ontdekken eerst de stad en zitten daarna in het park een spelletje te doen als er een jonge familie bij ons komt zitten. Ze spreken goed Engels en nodigen ons uit om met hun de stad te ontdekken. We plaatsen onze fietsen in hun garage, rijden naar een meer, wandelen en kletsen wat en besluiten vanavond bij hun te blijven. Ze koken voor ons en we drinken heerlijke zelfgemaakte kersen wijn van hun eigen kersen uit de tuin. We hebben interessante gesprekken en het is fijn om weer vanuit andere perspectieven Iran beter te leren kennen. Het is zo bijzonder hoe mensen wild vreemden in hun huis toelaten en ons zo snel thuis laten voelen. Het was alsof we elkaar al jaren kenden en het de normaalste zaak van de wereld was dat we bleven logeren. De volgende dag gaan we naar onze Warmshowers host. We bespreken met hem de klim die we willen maken naar de top van Sabalan mountain. Hij is een mountaineer en wilt met ons mee. Hij verteld dat er een stel uit Zwitserland ook wilt verblijven in zijn werkruimte waar wij verblijven. Wij vinden dat helemaal geen probleem. Die avond ontmoeten we Iris en Dominik. Op dat moment weten we nog niet dat het zo goed klikt dat we daarna besluiten langer samen te gaan reizen. Dominik en Iris horen van ons plan om naar de piek van Sabalan te hiken en ze besluiten mee te gaan. Door de feestdagen kunnen we pas maandag naar de top dus we hebben de tijd om de omgeving te ontdekken en wat rust te nemen. We gaan samen naar een Hamam wat een bijzondere ervaring is. Wat minder ontspannen dan ik me had voorgesteld en we zien hoe de tien dagen rouwen voor Imam hussain word afgerond. Dan gaan we eindelijk de berg op. Maar juist vandaag voel ik (Nina) me erg slecht. Ik heb een stekende pijn in mijn buik, mijn energie is weg en de twijfel of ik de piek wel ga halen word steeds groter. We gaan langzaam omhoog en ik blijf doorzetten en probeer van de omgeving te genieten. Het is een bewolkte dag waardoor we boven een zee van wolken zijn met wat eilandjes erin. Het is een rotsachtige berg met grote keien en losliggend grint ertussen. We glijden soms wat weg terwijl we omhoog lopen en ik zie hoe moeilijk de weg naar beneden zal worden. We komen hoger, de lucht word ijl, het is iets zwaarder maar we merken dat we het kunnen en ik leef op. Er zijn prachtige bloemen en vogels die rondhuppen en met pauzes huppen ze om ons heen voor de kruimels. En dan zijn we er bijna! We beginnen hoofdpijn te krijgen van de hoogte maar genieten van de uitzichten. We krijgen nu echt een goed beeld van hoe groot deze berg daadwerkelijk is. We komen aan bij de top waar een plateau is met een meer. Het is er -7 graden dus we doen alle lagen aan die we mee hebben en gaan uit de wind en in de zon zitten om wat te eten. Maar op dit moment stort mijn lichaam in. Het eten wilt er niet in en ik probeer even goed rust te nemen door te slapen zodat ik de weg terug kan beginnen. Het is een leuke atmosfeer tussen de mensen. Iedereen gaat met elkaar om alsof we elkaar al jaren kennen, iedereen gaat met elkaar op de foto. Ze vinden het natuurlijk geweldig dat er buitenlanders aanwezig zijn en willen allemaal met ons op de foto en weten waar we vandaan komen. Vaak worden we ook nog uitgenodigd in de stad waar ze vandaan komen en bij hun thuis als we daar zullen zijn. De terugweg is op zijn zachts gezegd pittig. Ik probeer sterk te blijven en probeer goed te concentreren op elke stap die ik neem. Maar waar ik normaal van de ene steen naar de andere hop moet ik nu op mijn billen zitten en voorzichtig mijn voet plaatsen op de volgende rots. Iedereen steunt mij goed waardoor ik me als een gehandicapte voel. Er is op het moment weinig genieten aan ook al probeer ik het zo. Ik probeer de omgeving in mij op te nemen maar zelfs daar is bijna geen energie voor. Wanneer we de shelter in de verte zien voel ik een opluchting, we zijn er bijna! We lopen en glijden en ik val soms over het grind. We moeten vaak zoeken naar de beste weg, niet te grote rotsblokken, richting de shelter, niet te stijl naar beneden. En dan nemen we toch een verkeerde beslissing. We komen ergens terecht waar het heel stijl is en we klimmen onze weg langzaam en horizontaal naar een veiliger pad. En als we dan bij het veilige pad aankomen zijn we echt dicht bij het einde. We zijn beneden. Ik ben blij dat ik ben gegaan, het is een herinnering die ik niet snel zal vergeten. Maar ik ben me er bewust van dat als je op een berg bent als deze dat je echt alleen jezelf kunt redden.. als je denkt dat je het niet kan doe het dan ook niet. We hebben een persoon naar beneden zien lopen die nog in een veel slechtere staat was dan ik. Nu kunnen we rusten, we hoeven niet meer te bewegen, wat een luxe. Een auto brengt ons thuis. We eten wat overblijfsels van de dag en gaan slapen. We zijn 22 uur wakker en hebben een fysieke prestatie geleverd dus een goede nacht rust kunnen we wel gebruiken.