Ban Huai Duea, Thailand - Polarsteps

Verwachtingen We laten het vlakke land achter ons en beginnen onze tocht richting de bergen van Thailand. We hebben hier naar uitgekeken omdat we in de bergen altijd het gevoel van avontuur en vrijheid ervaren. Het is hard werken maar dan krijg je ook zo veel terug. De ongerepte natuur, de mensen lijken altijd nog vrijgeviger, de prachtige uitzichten en de koelte in de nacht. De eerste dag klimmen we naar 650 meter hoogte. We voelen ons sterk en gaan langzaam maar zeker richting de top. Het is een drukke weg met veel motoren en grote ‘four wheel drive’ auto’s met daktenten. De laatste dagen komt de onstilbare honger steeds weer terug. En omdat onze nacht zo lang duurt worden we soms snachts wakker van de honger. We hebben besloten meer te eten ook al voelen we de honger overdag gek genoeg niet altijd. En vandaag beginnen we. We hebben ergens rijst gegeten en bestellen een gerecht om mee te nemen op de fiets. Even later komen we voor het eerst sinds Bangkok ‘mango sticky rice’ tegen en kunnen het niet laten om dat ook nog mee te nemen. Tijdens de klim dwingen we onszelf te eten en als we dan eenmaal begonnen merken we pas hoe hard we het nodig hebben. De volgende dag willen we kilometers maken omdat we in de buurt willen komen van een grote klim die op de route ligt naar 1150 meter. We willen alleen die klim hoeven doen en dat in de ochtend kunnen starten. Dus we fietsen vandaag 110 km. Vandaag misschien geen hoge klim die oneindig lijkt maar wel veel op en afdalingen. De dag is lang en het op en neer gaan vergt energie maar we merken hoe sterk we zijn. Aan het eind van de dag zijn we gesloopt. We zoeken een tempel op om te vragen voor een slaap plek maar de monnik stuurt ons door naar een rustplek langs de kant van een drukke weg. We fietsen erheen maar weten niet zeker of we daar wel mogen slapen en vinden het ook veel te onrustig. We fietsen door naar de volgende tempel maar daar is geen volwassen monnik aanwezig en de mensen die er wel zijn weten niet zo goed wat ze met ons aan moeten. Eerst laten ze ons het complex zien en dan bellen ze met iemand die Engels spreekt. Diegene geeft toestemming aan ons om de tent op te zetten. Ze brengen ons naar een opberg ruimte net buiten het complex maar wij geven aan dat we het niet erg vinden om buiten te slapen. Dan brengen ze ons naar een ruimte op het complex en zeggen dat we daar onze tent morgen opzetten. Terwijl we bezig zijn komt de dame weer naar ons toe en wuift ons weer weg. We moeten achter een koppel op een scooter aan fietsen. Zij zullen ons helpen. Eerst fietsen we naar een brandweerkazerne maar daar mogen we niet blijven en dan fietsen we door, terug naar de rustruimte langs de kant van de weg. Ondertussen is het donker en willen we eten en slapen. We bedanken het koppel voor het helpen zoeken een zo rustig mogelijk plekje op. Eten het eten op dat we eerder al hadden gekocht en gaan ons bed in. We gaan Een onrustig nachtje tegemoet. De dag van de eerste echte oneindige klim. De weg is kronkeling en de auto’s scheuren langs ons heen. Het is onrustiger fietsen dan we voor ogen hadden. Later lezen we over deze route dat het vooral populair is onder de motorrijders. We halen de top en besluiten nog een klein stukje door te gaan en dan opzoek te gaan naar eten en een tempel. Aangekomen bij de tempel spreekt de monnik voor het eerst goed Engels. Hij verwelkomt ons heel enthousiast en brengt ons naar een kamer met een badkamer en een wasmachine!! Wauw wat geweldig! We waren ook wel echt toe aan wat schone kleren en gaan heerlijk in bad. De energie die even ver te zoeken was is weer helemaal terug. We genieten nog even van het uitzicht over de bergen met de zonsondergang en gaan dan lekker slapen in een bed. De volgende dag besluiten we te liften. Niet omdat we de bergen niet aan kunnen. Niet omdat we het fietsen niet leuk vinden maar omdat we ons de afgelopen dagen niet veilig hebben gevoeld op de weg waar we nu opzitten. Het blijkt de enige weg te zijn en het word hier als een snelweg gezien. En terwijl we in de op vrachtwagen zitten en zien hoe snel hij door de bochten scheurd merken we weer hoe blij we zijn met onze keuze. We genieten van de omgeving zo hoog op de weg en maken zo in één keer een sprong van 200 km. Zo zie je maar… dat je maar beter niks kunt verwachten. We waren de eerste tijd zo blij verrast. We fietsen door dorpen, leuke steden die ons verraste, langs rivieren en konden de grote wegen goed mijden. Nu achteraf zien we dat we uitkeken naar een deel van de reis die nu toch een beetje tegenvalt. Dus geniet maar gewoon van het nu en laat alles op je afkomen. En wat vooral belangrijk is dat we gezond en veilig reizen, daar zorgen we voor.