Hanoi, Vietnam - Polarsteps

We moeten onze reis tijdelijk anders invullen. Het dringd pas echt tot ons door wanneer we in Hanoi een tempel bezoeken waar groepen toeristen naar binnen gaan een paar foto’s schieten en weer door gaan naar de volgende stop. Wij zeggen altijd dat we reizigers zijn en geen toeristen maar nu voelen we ons opeens ook een toerist. We kampeerde afgelopen nacht langs een stromende rivier met de tent op een zandbank. Die dag zouden we naar Ha Giang fietsen waar vanuit we een gedeelte van de bekende ‘Ha Giang Loop’ zouden fietsen. Een zware tocht door de bergen maar ozo mooi naar horen zeggen. Maar die ochtend tijdens het voorbereiden van het ontbijt heb ik (Nina) kokend heet water over me heen gekregen. Eerst een beetje op m’n been. Door de schrik kreeg ik meer over mijn been, mijn stoel zakte in het zand weg waardoor ik omviel en water over mijn hand kreeg. Voordat ik opstond en mijn broek uit kon doen wat het al te laat. M’n been was al diep verbrand. Eerst helpt Q met ons drinkwater de wonden te koelen maar dan besluiten we dat ik de rivier in moet. Q zegt al snel dat ik naar het ziekenhuis moet maar ik wil het niet geloven. In eerste instantie vecht ik tegen de situatie. Ik wil niet dat dit echt gebeurd is. Ik ben boos op mezelf dat ik zo’n domme fout maak. Ik had het makkelijk kunnen voorkomen door niet boven een ledemaat te schenken. Doordat ik in gevecht ga en de pijn hevig is wordt ik heel emotioneel. De gedachte komen en gaan. Tussendoor word ik weer rustig en denk ik rustig na over wat we nu moeten doen. Ik ben het ondertussen met Q eens. Ik zie aan de wonden dat ik naar het ziekenhuis moet. Als ik uit het water kom is er een stel die mij willen helpen. De man vraagt om drinkwater. Als wij hem een bidon geven schroeft hij het open en begint een shamanistisch ritueel. Hij beweegt zijn handen in circels boven het water met z’n ogen dicht. Zonder z’n lippen te bewegen zie ik dat hij wat zegt. Dan neemt hij een geut water in zijn mond. Hij houd zijn lippen stijf op elkaar gedrukt nog steeds met z’n ogen dicht en dat sproeit hij het water over mijn been. We schikken allebei en Q probeerd hem te stoppen maar ik zeg dat hij hem mag laten doen wat je wilt doen. Q word rustig en we kijken elkaar met een grijns aan. Deze ritueel herhaald de man nog eens twee keer. We bedanken de mensen en ze vertrekken met de scooter. Q gaat ons kamp opdoeken en ik besluit aan de kant van de weg te staan om een lift te regelen. We hebben al een aantal keer de ambulance geprobeerd te bellen maar ze zijn in gesprek. Als ik aan de kant van de weg sta komen er dames mij helpen. De snijden Aloë vera open en geven het om over mijn wonden te wrijven. Wat heel verlichtend werkt. Met translate kan ik duidelijk maken dat we naar het ziekenhuis willen. Ze regelen een taxi voor ons. Wanneer de taxi aankomt maken we een plan. De fietsen blijven hier in de tuin van één van de dames en alle tassen gaan met ons mee in de taxi. De shauffeur brengt ons naar het ziekenhuis. Loopt met ons mee naar binnen. Ik word snel op een bed gelecht, mijn wonden worden schoongemaakt, ingesmeerd met een zalf en ingebonden en binnen vijf minuten staan we weer buiten met de rest van de tube zalf in ons handen. We gaan naar een hotel en maken daar een verder plan. De hotel eigenaar wilt ons wel helpen met de fiets ophalen. Dus Q gaat samen met de man en de taxichauffeur terug naar het huis van de dame en fietst dan elf kilometer naar dit stadje. De hotel eigenaar had het een beetje onderschat en had het erg zwaar maar heeft wel weer een mooi zakcentje verdiend. En lekker in beweging geweest;) Ik ben ondertussen in het hotel. Aan het nadenken over wat er is gebeurd en wat dit gaat betekenen. Q en ik bespreken later over een kopje heerlijke Vietnamese koffie hoe we er in staan. We merken dat we op één lijn liggen. Deze situatie brengt ons ook wat. We nemen even rust van het fietsen, we reflecteren over hoe we het de laatste tijd hebben aangepakt en kunnen rustig plannen maken voor hoe we het willen aanpakken in de toekomst. We merken dat we de laatste tijd te veel bezig zijn geweest met een doel, een eindbestemming. Daar krijgen we een gehaast gevoel van en er is geen ruimte voor andere dingen dan fietsen, eten en slapen. Savonds zijn we zo moe van de dag dat er geen ruimte meer is in ons hoofd voor nadenken. We nemen geen tijd voor rekoefeningen en yoga. Dus we willen het in de toekomst anders doen. En om eerlijk te zijn had ik de laatste tijd veel last van mijn post die gebroken is geweest dus even rust kan mijn pols ook wel goed gebruiken. We hebben besloten dat we wel door willen reizen. We hebben beperkte tijd in Vietnam en willen blijven ontdekken dus nemen we de bus naar Hanoi waar we bij Couchers een paar nachten kunnen verblijven. Couchers is een soort Couchsurfing of Warmshowers. We verblijven uiteindelijk bij super leuke mensen die ons veel tips kunnen geven over de stad en lekker eten. En waarmee we samen ontbijten, avondeten en een flesje wijn drinken over interessante gesprekken.