Bangkok, Thailand - Polarsteps

We hebben een geweldige dag gehad bij Angkor Wat en gaan nu de weg op richting Thailand. Het zal één lange auto weg zijn die we moeten volgen richting Thailand. Na de grens zullen we weer over kleinere landweggetjes kunnen fietsen. We zijn niet de grootste fans van dit soort grote wegen. Afwisseling is altijd fijn dus als we tussendoor even hard kunnen gaan op een autoweg maar daarna weer op landweggetjes kunnen fietsen waar je meer van het lokale leven kan genieten dat vinden wij het fijnst. Maar deze dagen alleen over de grootte weg voelt niet echt alsof je in het nu leeft. Dan leven we meer met het doel voor ogen. Het is steeds heter aan het worden en dat merken we. We hebben pauzes nodig om uit de zon te komen. Dan zoeken we een plek waar we in de hangmat kunnen liggen net zoals in zuiderlijk Vietnam. In de hangmat met een briesje en een ijskoude suikerriet drankje nemen we soms wel langer dan een uur pauze om ons op te laden en het heetste moment van de dag te mijden. Morgen gaan we de grens over, we zijn al heel dichtbij. We schieten aardig op en lijden onszelf even af met een podcast. We hebben net nog een lange pauze gehad, even wat gegeten en daarna in de hangmat gelegen, maar als we weg fietsen is de honger alweer heel erg aanwezig. Toch fietsen we door, we zijn niet ver van een stad waar we wel weer een snack kunnen halen. Maar 3 kilometer voor de stad raak ik (Nina) mijn concentratie kwijt. Ik fiets tegen de achterband van Q zijn fiets aan en verlies de controle over mijn fiets. Door mijn hoofd schiet dat ik misschien beter van mijn fiets kan stappen. Domme keuze want we gingen bijna 30 km per uur toen ik tegen Q aan fietste dus op het moment dat mijn voet de grond raakt merk ik meteen ‘Nee dit moet ik niet doen en ga weer op mijn zadel zitten’. Maar dan ben ik al helemaal de controle krijt en klapt mijn stuur om en val ik met een harde klap op het asvalt. Q kijkt achterom terwijl ik val. Hij schrikt zich dood en knijpt in zijn rem. Hij vraagt hoe het met mij gaat maar meteen zegt hij. Je moet opstaan, je moet van de weg af!! Ik kijk om en zie auto’s op volle vaart op mij af komen. Dus sta ik meteen op zo snel ik kan en loop van de weg af naar een boom waar ik in de schaduw kan zitten. Ondertussen verplaatst Q mijn fiets. Terwijl ik daar zit probeer ik er achter te komen wat de schade is. Waar heb ik eigenlijk pijn? En is hoe erg is de pijn? Q twijfelt al of dit het einde betekend van de reis maar ik neem het nog niet zo serieus. Maar langzaam aan komen alle pijntjes naar voren. Mijn linker been licht open, vooral mijn knie en mijn knee begint al dik te worden dus ik begin het te bewegen. Ik merk dat ik het goed kan bewegen dus dat is een goed teken. Mijn elleboog licht open en doet veel pijn maar bewegen gaat. Mijn linker hand doet pijn, mijn pols kan ik bewegen maar mijn hand voelt echt niet goed. Mijn grote teen op mijn rechter voet licht open en heeft een scherpe pijn. Ondertussen ruiken we een stank, alsof we naast een dood dier liggen. Ik voel me vies en weet dat het belangrijk is om zo snel mogelijk mijn wonden te ontsmetten. Q pakt alcohol uit de tas en ik druppel het op mijn wonden… auww. En langzaam aan komen er steeds meer vliegen die wel wat van mijn wonden willen proeven. Met moeite sta ik op terwijl ik de vliegen van mijn wonden af probeer te zwaaien maar ze lijken niet heel bang en doen er alles aan om zich te blijven voeden. Ik word er kriegel van en besluit hier zo snel mogelijk weg te willen. Dus pakken we de fiets en gaan opweg naar de stad. Mijn knie is steeds dikker aan het worden en buigen gaat heel lastig dus met één been zet ik kracht en de andere doet niks. Ook mijn stuur kan ik niet vasthouden met mijn linker hand dus uiteindelijk dit mijn rechter helft van mijn lichaam al het werk. Aangekomen in Sisophon gaan we opzoek naar een slaapplek zodat we vanuit daar een plan kunnen maken. Maar alles blijkt prijzig te zijn dus gaan we van hotel naar hotel. Bij het derde hotel merk ik dat de adrenaline afzwakt en alle pijn steeds heviger word. Ik maak mij zorgen over mijn hand en word emotioneel. ‘Ik denk dat ik naar het ziekenhuis moet’, zeg ik tegen Q. Dus zoeken we een zorgcentrum in de buurt. Het is klein en op alle muren staat een hoog bedrag geschilderd in dollars. We twijfelen of ze mij kunnen helpen want zonder röntgenfoto’s weet ik nog niks. En inderdaad ze kunnen geen foto’s maken en niemand spreekt Engels. Dus terwijl de vrouw alles klaar legt om mijn wonden te behandelen lopen we weg om wederom opzoek te gaan naar een Hotel. Als we een plek hebben gevonden kan ik eindelijk rusten. Maar eerst douchen zodat ik mijn wonden goed schoon kan maken en Q gaat opzoek naar een apotheek voor jodium. Op dit moment doet mijn hele lichaam pijn en voel ik steeds meer pijntjes naar boven komen waardoor ik in geen mogelijkheid lekker kan liggen in bed. Daarna begint het plannen. De verzekering contacten, alle opties bespreken, ziekenhuizen opzoeken, manieren vinden van vervoer. Uiteindelijk besluiten we dat de beste optie is om naar Bangkok af te reizen omdat de zorgstelsel in Thailand veel beter is en we vrienden hebben gemaakt in de stad waardoor we een vangnet hebben. En we zijn nu toch al zo dichtbij. De volgende dag nemen we een taxi naar de grens. Staan we uren in de rij om onze paspoorten te kunnen stempelen. Nemen we een busje naar Bangkok met alleen maar lokale mensen om ons heen en de fietsen die de heel wat stoelen innemen. En worden we laat in de avond opgehaald door Paul en Jam op het busstation. Ze hebben een fietsenrek op het dak van hun auto dus kunnen we gemakkelijk al onze spullen mee nemen en ze brengen ons naar Thee. Bij haar gaan we een tijdje overnachten tot ik mij goed genoeg voel om op een luchtbed te kunnen slapen bij Paul en Jam. De volgende dag zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig is er niks gebroken dus de reis is nog niet voorbij! We zijn heel erg opgelucht. Er word aangeraden om rustig aan te doen en binnen de pijn grens te bewegen. Dus we gaan even rustig in Bangkok blijven en gaan eens goed nadenken over hoe we onze reis willen vervolgen. Daar zul je in de volgende blog meer over lezen!