Sagamihara, Japan - Polarsteps

Eerlijk gezegd was vandaag gewoon echt niet leuk. De dag begon goed. We werden wakker in het mooie bushutje. Onze metgezel had zijn wekker om 4 uur sochtens al staan en was om 5 uur de deur uit. Daarna begon onze dag. We hebben ontbeten, teken check gedaan omdat we dat gister avond niet meer konden doen. Tassen ingepakt en yoga gedaan in de warme zonnestralen die door de ramen schenen. We moesten vandaag 900 meter dalen in 4,5 km en daarna 520 meter klimmen in 2 km. Eerst 2,5 km van de ene top naar de andere bergtop zonder te veel klimmen en dalen met Mount Fuji op de achtergrond. Toen begon het dalen en we wisten meteen dat dit een lange dag zal worden. Want het zijn niet veel kilometers die we af hoeven te leggen maar we gaan echt heel langzaam op dit terein. Er zijn veel landverschuivingen in dit gebied het pad lijkt soms geen pad meer te zijn. En we gaan langs hele stijle afgronden dus we mogen geen foutje maken. Met elke stap op het losse grind en rotsen moeten we checken of we stevig staan. Zo ja dan kunnen we nog een stap zetten, zo nee dan zoeken we een andere plek of schoppen we wat losse stenen opzij. En zo zetten we elke stap terwijl we naar beneden gaan. We mogen geen foutje maken want als je uitglijd dan heb je geen controle meer en glijd je zo de afgrond in. Af en toe klimmen we over rotsen naar beneden of schuiven we op onze billen als we ons daar veiliger bij voelen. Het lijkt eindeloos. We zijn eindelijk beneden en zien een brug en daarna asfalt. We zitten nog vol adrenaline maar zijn blij dat we even uit kunnen rusten. We lopen een stuk door tot we water vinden waar we bij kunnen om alles te vullen, onszelf te wassen, onze kleding te wassen en te koken. Het is echt ijskoud water! Nu we even zitten kickt de vermoeidheid in maar we moeten door. Morgen gaat het stormen en we vinden het terein te gevaarlijk om te lopen als het regend dus hebben we besloten in het volgende boshut een dag te blijven schuilen. We moeten dus alle waterflessen helemaal vol hebben en rantsoeneren als we daar zijn. Dus doen we een afwas en drinken nog even goed voor we weer de flessen vullen. We hebben expres hier onze warme maaltijd gegeten zodat we vanavond alleen nog een miso soepje op hoeven te warmen en verder brood kunnen eten. Dan begint de klim. Het kan toch niet erger worden dan de afdaling denken we nog. Klimmen is altijd makkelijker omdat je je steviger voelt staan. Maar we hadden te vroeg gejuicht. Hele delen van de trail waren hier weggevaagd door landverschuivingen. Soms moesten we onze eigen weg vinden en soms zag je dat ze een touw hadden opgehangen en een soort van trap hadden gemaakt wat alweer bedolven was onder grint. In mijn hoofd ging het helemaal los op dit moment. Ben ik nou gek of zou dit gesloten moeten zijn of vinden de Japanners dit de normaalste zaak van de wereld en moet ik niet zo zeiken. We komen aan bij een trap die half vergaan is en meer paden naast afgronden die bijna geen pad meer zijn. Het zijn maar twee kilometer maar ook deze lijken eindeloos en we beginnen moe te worden maar we weten dat we geen misstap mogen maken. Dan zien we een boshutje op de top. Ik kan wel janken maar dat mag nog niet want ik moet me nog bij elke stap concentreren. Het kan nog mis gaan. Q benoemd het nog eens een keer.. we zijn er bijna maar nog even goed concentreren. Dus voorzichtig zetten we de ene voet voor de andere. We komen aan op de top en zien dat vanaf hier de trail is afgezet met lint en ik barst in tranen uit. We gaan het huisje in. We kunnen ons weer veilig voelen. En dit is ons thuis voor de aankomende 36 uur. Wat een bizarre dag! We hebben het overleeft en zijn trots op hoe we het hebben aangepakt als een team. We bleven geconcentreerd en namen pauze als het moest. Maar dit nooit meer!!! Hopen we:)