Hvolsvöllur, Iceland - Polarsteps

Na een uitgebreid en lekker ontbijt, waarbij we door de uitbaatster van ons hotelletje met haviksogen werden gadegeslagen wat we allemaal op ons bordje schepten, vertrokken we vol goede moed naar Gamla Laugin, oftewel de Secret Lagoon. Op slechts 800 meter verwijderd van onze overnachtingsplek bevond zich een hot spring waar we de ochtend zouden gaan doorbrengen. Het is natuurlijk redelijk onnatuurlijk om in je zwembroek naar buiten te lopen als de temperatuur 0° is, maar de warmte van dit door aardwater verwarmde bad maakte een hoop goed. De temperatuur van het water was zelfs heet te noemen naarmate je dichter naar een kant van het redelijk ondiepe water zwom. Ook waren de zwaveldampen niet ver weg. Al met al hebben we er een uurtje heerlijk kunnen dobberen en heeft Lauri’s huid een behoorlijke positieve oppepper gekregen. Nadat we kort na twaalven vertrokken bij de Secret Lagoon gingen we op weg richting Vík, aan de zuidkust, een rit van zo’n 150 kilometer over ondertussen weer prima begaanbare wegen (met hier en daar een strookje sneeuw of ijs). Doel was Reynisfjara Beach, een strand dat volledig uit zwart zand bestaat. De plek was wederom fascinerend, en beetje onaards kan ik wel zeggen. De steile rotswand naast het zwarte strand was ook curieus vormgegeven: de weersomstandigheden hadden het gesteente gevormd tot lange verticale balken. Het schijnt dat deze wand de architect van de Hallgrímskirkja heeft geïnspireerd tot het creëren van zijn bouwwerk. Na een vlugge kop koffie vertrokken we om nog een ander staaltje natuurpracht te aanschouwen, namelijk Dyrhólaey, een natuurlijk gevormde pier waar de brute kracht van de oceaan een boog uit gebeukt heeft. Even snel afgevinkt (was niet heel bijzonder vond ik), om vervolgens door te rijden naar een volgend trekpleistertje wat zich slechts een kwartier verder bevond. Het Solheimasandur Plane Wreck zijn de restanten van een DC-3 van de Amerikaanse luchtmacht die in 1973 een gedwongen landing moest maken op het strand. Alle bemanningsleden en passagiers overleefden de noodstop. Vervolgens is er niets meer met het toestel gedaan en ligt het nog steeds op het zwarte zand. We hadden het toestel ooit een keer zien figureren in een aflevering van Wie Is De Mol? (Seizoen 12 in 2012 voor de liefhebbers). We plakten er gelijk een prettige wandeling in een zeer indrukwekkende en unieke omgeving aan vast, want het was 2x 3,5 kilometer lopen van en naar de ontmantelde vliegmachine. Na al deze evenementen zijn we nu neergestreken in Hella, een slaapstadje van 800 inwoners en volgens Wikipedia dé plek waar heel veel zalm wordt gevangen. Vervolgens hebben we gegeten in het kille maar van een prima Colombiaanse (?!) kok voorziene en charmant genaamde Restaurant Strönd waar geen zalm te bekennen was. Rare jongens, die IJslanders.